Weer kunnen genieten van eten..

Wie had dat durven dromen, dat ik ooit weer zou genieten van eten, dat ik eten weer lekker zou vinden en weer een hongergevoel zou krijgen. Dat ik weer kan pakken wat ik lekker vind en niet eerst aan de caloriën hoef te denken. Wie had er ooit durven dromen dat ik weer snoepjes en snacks zou eten… ik in ieder geval niet. 

Is het gezond, hoeveel calorieën zitten er in, is het vet, mag ik nog wel, hoeveel heb ik vandaag al op, word ik hier dik van.. allemaal vragen die jarenlang door mijn hoofd gingen als ik iets ging eten. Ik kon heel lang voor de koelkast of kast staan en uiteindelijk toch maar naar de fruitmand gaan om een ‘veilige’ appel te pakken. Eten, lekker? Hoe kom je erbij, ik kende dat niet meer. Eten deed ik omdat het moest, iets lekker vinden of ergens van genieten kon ik niet, nee.. eten was pure noodzaak.

Door mijn eetstoornis werd ik voor de gek gehouden. Alles wat lekker was, was gelijk ook ‘ongezond’ in mijn hoofd en alles wat ongezond is is per definitie al verboden. Ik ging zelfs dingen eten die ik vroeger vies vond, maarja die dingen waren dan of gezonder, zaten minder vetten in of de calorieën waren ‘beter’.

Nu kan ik zeggen dat ik zo gek helemaal niet meer doe. En nu kan ik ook zeggen dat ik echt weer op gevoel kan eten. Als ik trek heb kan ik wat borrelnootjes of wat crackertjes pakken, als ik zoete trek heb dan pak ik iets zoetigs uit de kast. Ik kan naar mijn lichaam luisteren.

maar hoe ben ik zover gekomen….?

Eigenlijk is dat wel een hele moeilijke vraag. Ook om te bedenken dat ik vorig jaar nog zo erg aan mijn eetlijst gehecht was. Maar die eetlijst heeft mij wel geholpen met het expirimenteren in het eten. Ik ging als eerste oefenen met beleg in de ochtend. In plaats van die eeuwige appelstroop ging ik eens een boterham met een dun laagje chocopasta proberen, dit deed ik dat een aantal ochtenden in de week. En als ik dan om maandag weer op de weegschaal mocht.. zag ik werkelijk dat ik er niet van aan kwam! Want ja, dat cijfertje op de weegschaal, dat was toen nog mijn richtlijn.

Al snel zag ik dat ik van mijn ontbijt met pindakaas niet aan kwam en ging ik toen weer proberen met tussendoortjes. Dinsdag en donderdag stond in de kliniek als teken ‘moeilijke tussendoortjes’. Dat houdt in dat we ‘s ochtends geen veilige Milkbreak of evergreen kregen. Nee, we kregen toen gewoon een candybar (Mars, Twix, Snickers). Maar nooit had ik daarvan gehouden, ook vroeger niet. Dus ik ging juist experimenteren met dingen waarvan ik wist dat ik die vroeger heel lekker vond (roze koek, gevulde koek, luikse wafel, zakje chips etc.). Ik dacht terug aan vroeger, wat vond ik vroeger nou lekker? Want nu kon ik nog niet zeggen van: ‘een gevulde koek lijkt mij wel lekker vandaag’.

Stapje voor stapje ging ik mezelf uitdagen. Mijn moeder mocht op een gegeven moment mijn brood weer maken voor naar school. Als ze dan vroeg wat er op moest zei ik: ‘verras me maar’. Was doodeng, maar hierdoor prikte ik wel lekker de eetstoornis en ik deed het mooi wel allemaal!

In plaats van dat ik de eetstoornis bij mij wilde houden ging ik hem ‘pesten’ ik noemde het ‘prikken’. Lekker dingen doen die de eetstoornis niet leuk vindt! Maar ik wist met mijn gezonde verstand gewoon beter, die eetstoornis.. was een leugen.

Liefde voor de eetstoornis ging eigenlijk over in pesterij naar de eetstoornis. De gezonde ik voelde zich zo goed als ik weer wat had gedaan. En als ik terug keek naar het verleden zag ik al heel wat voetstappen. Want ik zette heel veel stappen.

Dus het antwoord op de vraag hoe ik het voor elkaar heb gekregen is toch eigenlijk de eetstoornis ‘prikken’. Maar ik weet ook dat dat niet makkelijk is, je moet er ver genoeg voor zijn, je moet blijven doorzetten, je moet in gaan zien dat de eetstoornis niets anders dan een leugen is, je moet in zien dat je van een boterham met chocopasta niet aankomt.. etc…

Geloof het of niet, ook ik heb gedacht: ‘dat ga ik nooit kunnen, ik blijf altijd jam eten en ik neem nooit geen nootjes meer.’. Maar hier sta ik, ik heb het wel gedaan.. ik heb mijn eetstoornis zitten prikken en te pesten. En dat heeft mij gebracht waar ik nu sta.

En ik ben er trots op!

Proudpeople.. het kan echt, geloof mij! Ookal is het eng, probeer de strijd aan te gaan! Je kan ook werken met beloningen voor jezelf, een leuk cadeautje of wat dan ook. Een eetstoornis is te overwinnen, hoe dan ook.. voor iedereen! Ik heb nog altijd een eetstoornis, maar ik heb hem onder controle. IK ben sterk de eetstoornis is een loser!

Prikken en prikken, Lekker blijven Prikken….

Net zo lang tot ook jij weer kan zeggen: ‘mjummie, wat is macaroni met kaas toch eigenlijk lekker!’.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Weer kunnen genieten van eten..”

  1. Respect!

    xxx Nynke

  2. Oh hoe herkenbaar! Wat weet je het mooi te verwoorden. Prikken en pesten, dat is inderdaad precies de goede omschrijving. Pesten van de eetstoornis, prikken van de eetstoornis, er lekker tegenin gaan en iets juist wel nemen. Lekker puh! Niet volgens een strakke controle eten. En dan ervaren dat de wereld niet vergaat, dat de wereld juist veel leuker en lekkerder en ontspannender is. En soms even lekker vloeken op die rotgedachtes en angsten die er nog wel zijn. Ja, het heeft heel wat bloed, zweet, tranen en jaren gekost voordat dat me lukte. Beter gezegd, het kost nog steeds bloed, zweet en tranen. Maar zodra we kunnen prikken en pesten komen we er wel!
    Proost op de chocopasta en roze koeken en pasta met kaas! Mooi verhaal!

  3. Wat een geweldig stuk! Dit geeft me nou echt hoop en kracht om er zelf ook vol voor te gaan!

  4. Wat een goed stuk!
    Ik herken de gedachten zo erg, maar ik hoop zo ooit ook weer te kunnen zeggen dat ik kan genieten van lekkere dingen en dat ik niet meer eet uit verplichting!
    Dat het echt mogelijk is om dit wel weer te kunnen, geeft mij echt hoop!
    Bedankt:)

    Liefs Anniek

  5. I’m so proud of ya honey

  6. Ik vind dit echt een geweldig stuk! Het is ook zo herkenbaar.
    Trouwens, voelen jullie ook de hele dag door de drang om overal naartoe te fietsen, om de hele dag te bewegen, en neem je ook nooit meer tijd voor jezelf, omdat je alleen maar kcal wil verbranden?
    Vandaag heb ik de grote stap genomen: een dagje niksen! Behalve de hond uitlaten, ben ik lekker op de bank neergeploft met als eerste de laptop om de camping die mijn ouders hebben uitgezocht te bekijken, en als tweede een goed boek, en als derde seizoen 2 van Gossip Girl. Het was echt heerlijk!
    Op dit moment voel ik echt de drang om te gaan fietsen of hardlopen of touwtje springen, maar ik verzet mezelf ertegen. Zo’n dag als deze is goed voor je, dus laat het zo!

    Verder vond ik dit stuk echt geweldig, het motiveert me enorm.

  7. waauw echt een goed stuk! Ik probeer het zelf ook te doen , en dan lukt het me een paar dagen, en dan overwint die stem in mijn hoofd het vaak toch weeer .. 🙁 ik zal proberen om te ‘prikken’ en dit stukje geeft me de kracht om het toch te blijven proberen!!!

  8. haha precies, dat doe ik nu ook vaak! lekker precies doen wat je probleem niet wil. haha lekker puh

  9. ‘Ik ging zelfs dingen eten die ik vroeger vies vond, maarja die dingen waren dan of gezonder, zaten minder vetten in of de calorieën waren ‘beter’.’
    Hoe herkenbaar!

  10. oh dit is zo herkenbaar.. dit is echt een hele motivatie! het is nu al zo erg dat ik geen eens een evergreen durf te eten, maar ik hoop dat ik ooit dit verhaal ook kan vertellen 😀 respect.

  11. wat stoer van je! ik hoop dat ik ook ooit zo ver kom!

  12. Dit verhaal is echt heel motiverend voor mij, dankjewel!

  13. Wauw heel mooi geschreven!

  14. dit artikel is voor mij zo herkenbaar en ook erg motiverend en ook zo mooi geschreven
    dat ik heb besloten om mijn anorexia ook te gaan prikken en pesten door een klein begin te maken en niet elke dag hetzelfde te nemen als ontbijt namelijk een boter met kaas en eentje met stroop wat veilig is maar een dun laagje chocopasta te nemen.dankjewel sharon voor je mooie artikel en jullie horen van mij of het is gelukt en hoe het is gegaan.

  15. het is mij gelukt om mijn anorexia te pesten en te prikken door een boterham te nemen met chocopasta al was het maar een dun laagje ik had wel nog wat last van een onrustig gevoel maar ik ben toch blij en trots op mijzelf dat ik mijn anorexia durfde te pesten en prikken ga dit nu vaker doen en er zal net zoals in jou verhaal sharon niets erg gebeuren daar heb ik alle vertrouwen in na het lezen van jou verhaal ik ga mijn anorexia elke dag een beetje meer pesten en prikken.veel liefs en heel erg bedankt voor je verhaal het is een grote motivatie voor mij petra.blijf schrijven hoe het gaat met het pesten en prikken van mijn eetstoornis.

  16. wauw, als ik dat zou kunnen zou ik ook trots zijn!! maar het lukt mij nog niet 🙁 Echt waar je bent zo moedig!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *