Ik ben hersteld van anorexia. Ik moet wel wennen aan mijn leven zonder eetstoornis, want ik kon me daar tot kort geleden niks bij voorstellen. Ik was tenslotte pas 9 jaar toen ik anorexia kreeg, maar het gaat nu goed met mij. Ik zit lekker in mijn vel en ik heb weer zin in het leven. Ik hoor anorexia niet meer schreeuwen dat ik dik word als ik eet, dat ik dan zwak ben en moet afvallen. Ik ben niet meer bang voor eten. Ik zou moeten kunnen genieten van pizza eten met mijn vriendinnen in het park, een ijsje op vakantie of een stukje taart op een verjaardag. Maar eten voelt nog steeds vreselijk en elke hap is nog steeds een strijd. Ik ben toch echt van mijn eetstoornis af. Waarom voelt eten dan nog steeds zo slecht?
Ik ben aan het koken en schenk olie in de pan. Weet je nog toen je olie met een papiertje uit de pan veegde? Rillingen lopen over mijn rug. Ik gooi de groenten en het gehakt erbij en maak de rest van het recept af. Na een halfuur zet ik het eten op tafel en roep mijn gezin. Toen moest je voor jezelf apart eten koken, gaat het door mijn hoofd. Ik bijt op mijn lip. We zeggen ‘eet smakelijk’ en ik neem mijn eerste hap terwijl we praten over onze dag. Destijds was avondeten niet gezellig, maar een bron van ruzie, bedenk ik me weer. Mijn ogen beginnen te prikken. Ik voel het eten door mijn keel glijden als een koude, natte pasta. Weet je nog toen je zoveel was afgevallen? Toen je bij je psycholoog kwam, op de weegschaal moest staan en zij schrok van jouw gewicht? Dat zij tegenover jou ging zitten en je vertelde dat ze je niet meer kon helpen? Dat ze zei dat je opgenomen moest worden, ver weg van je vrienden en familie? Het schiet door mijn hoofd. Ik probeer mijn tranen in te houden en het eten naar binnen te werken, terwijl mijn lichaam verstijft.
Na een tijdje is eindelijk mijn bord leeg. Ik slaak een zucht: het is weer even klaar. Maar ineens merk ik dat ik nog honger heb en trek in een toetje. Ik schraap met mijn nagels over de tafelrand. Ik voel de honger en ineens zie ik mezelf weer zo zitten: zo klein, fragiel, bleek en klaar met het leven. Ik zie mezelf weer mijn bewustzijn verliezen en me zo bang en alleen voelen. Ik probeer de traumatische herinneringen van mijn eetstoornis weg te drukken. Met mijn handen bedek ik mijn gezicht. Ik ben nu gezond. Ik ben nu veilig, probeer ik mezelf gerust te stellen. De beelden en gedachtes komen als verblindende lichtflitsen met scherpe pijnscheuten op in mijn hoofd. Ik kan wel weer eten, maar ik wil het niet. Het doet te veel pijn. Laat me met rust alsjeblieft, ik wil gewoon heel even zonder eten zijn.
Ik weet niet hoe ik ooit nog moet kunnen genieten van eten. Hoe doen mensen dat? Als mensen een hap in hun mond stoppen, zijn ze dan bezig met de smaak in hun mond? De textuur? Met de geuren en kleuren van het gerecht? Ik probeer het me voor te stellen, maar het lukt niet. En daarna? Voelen mensen zich dan prettig? Voldaan? Gelukkig? Ik kan me hier niks bij voorstellen. Eten voelt voor mij als een cactus op m’n tong. En als een blok beton in m’n maag. Als het laten vallen van mijn nieuwe telefoon in de wc en als hoofdpijn op mijn verjaardag. Eten voelt als de 5.4 voor het tentamen waar ik zo hard voor had gestudeerd.
Eten is nooit goed, niet eten ook niet. Eten is geassocieerd met moeten. Met frustratie. Met schaamte en schuldgevoel. Met alle momenten op de weegschaal, waarbij het altijd of te hoog was voor mijn eetstoornis of te laag voor mijn gezondheid, of allebei tegelijk. Eten is geassocieerd met paniekaanvallen, met me zwak en waardeloos voelen. Eten is geassocieerd met alle jaren die ik kwijt ben door deze vreselijke ziekte. Met alle leuke momenten die ik heb gemist omdat ik niet kon eten. Of alle leuke momenten waar ik bij was, maar die werden verpest omdat ik moest eten. En dat voelt vreselijk. Ik begon al anorexia te ontwikkelen toen ik negen jaar was en dat heeft mijn eetlust er compleet uitgeramd. Ik heb als kind eten niet leren associëren met leuke dingen: met dagjes uit of prestaties die we vierden of met gewoon zomaar een snoepje om ons te verwennen. Ik associeer eten met nare herinneringen in mijn leven van toen alles om eten en gewicht draaide, met tijden waarin angst en verdriet de overhand hadden en ik mentaal en lichamelijk mezelf de grond in werkte. Ik kan wel weer eten. Anorexia domineert mij niet meer, maar ik vind het zo moeilijk om te eten… Want de herinneringen doen zoveel pijn.
Ik probeer wat er gebeurd is te verwerken en een plekje te geven. Naast dat ik er veel over praat met vrienden en familie en stukken opschrijf, krijg ik EMDR voor de ergste traumatische herinneringen aan mijn eetstoornis. Ik probeer nu leuke dingen te doen met eten. Samen met mijn vriendinnen een nieuw recept uitproberen, lekker uit eten gaan als we een tentamen hebben gehad, of een chocolaatje voor mezelf kopen als ik een dag vrij heb. Ik wil nieuwe herinneringen maken met eten. Ik wil eten weer leren zien als een toevoeging aan mijn leuke leven, niet als de prijs die ik daarvoor moet betalen. Ik doe mijn best, maar ik weet dat het ook gewoon tijd nodig heeft. Het is ook moeilijk: twaalf jaar aan eetstoornis-ellende laat ik niet zomaar los. Maar ik hoop zo dat ik ooit zal kunnen genieten van eten. Want hoe bang ik daar vroeger ook voor was: nu weet ik dat kunnen genieten van eten me nog veel relaxter en gelukkiger zou kunnen maken.
Meer lezen van Maren? Eerder schreef ze ook al ‘Leven in een eetgestoorde wereld‘, Anorexia is een traumatische ervaring‘, ‘Alle dagen heel dom‘ en ‘Door judo werd wegen een trauma.
Geef een reactie