Be yourself, before you forget who that is. Wees jezelf want er is niemand die dat beter kan dan jij. Be yourself because everyone else is already taken. Wanting to be someone else is the waste of the person you are. Dat zijn van die quotes, je wordt er haast mee doodgegooid. Maar toch zijn ze ook zo enorm waar.
Ik had altijd een perfect plaatje in mijn hoofd waaraan ik moest voldoen. Slim zijn, sociaal zijn, leuk zijn, geordend zijn, goed zijn in sport, ga zo maar verder. Ik had mijn eigen ideaalbeeld gecreëerd en wilde daar aan voldoen.
Waarom? Dat is een vraag met vele antwoorden. Ten eerste, en deze was voor mij denk ik het belangrijkste, wilde ik graag zo onkwetsbaar mogelijk zijn. Als ik voldeed aan mijn ideaalbeeld zou niemand me kunnen kwetsen. Zou ik niet goed zijn in sport, dan had ik een zwakke plek waar anderen me tijdens de gymles zouden kunnen raken. Als ik niet slim was zouden mensen me uit kunnen lachen omdat ik dom was. Ik moest perfect zijn om mezelf te beschermen tegen pijn van buitenaf. Daarnaast geloofde ik ook oprecht dat ik gelukkiger zou zijn, was ik sociaal en goed in sport en geordend. De sociale mensen op mijn school zagen er altijd gelukkiger uit dan de wat meer introverte mensen. Mensen die geordend waren leken hun hele leven op een rijtje te hebben, en dat wilde ik ook.
Was ik dan geordend? Nee, eerder een enorme chaoot die alles kwijtraakte en die, wanneer ze niet oplette, een enorme puinzooi van haar slaapkamer maakte. Ook was ik niet goed in sport, ik kon wel een beetje hardlopen en een klein beetje volleyballen maar daar hield het op. Toch moest ik beter worden, dus elke keer pushte ik mezelf tot het uiterste en voelde ik me vreselijk wanneer iemand zei: “Jij kan echt niet voetballen,” of “Jeetje jij hebt echt wat meer orde in je leven nodig!” Ik faalde, voldeed niet aan mijn ideaalbeeld, was een loser. Steeds meer begon ik een hekel te krijgen aan mezelf. Ik wilde zo graag “perfect” zijn maar ik kon het niet.
Was mijn ideaalbeeld reëel? Nee. Behalve bovenstaande elementen bestond mijn ideaalbeeld uit nog honderden andere dingen. Sommige zelfs tegenstrijdig. Ik moest dun zijn en weinig eten. Tegelijk moest ik van mezelf normaal kunnen omgaan met eten. Zou ik aan het ene criterium voldoen, dan voldeed ik niet aan het andere en had ik dus nog steeds een reden om mezelf te haten. Ik veranderde in een schoonmakende sportende huiswerkmakende socializende zombie, maar voldeed nog niet aan mijn ideaalbeeld want ik moest ook 8 uur slapen omdat dat gezond was en en en… Het was nooit goed genoeg. Nooit.
Misschien herken je jezelf hierin. Proberen te voldoen aan je ideaalbeeld, dat gaat je nooit lukken. Je kunt nooit perfect zijn, hoe graag je dat ook wilt, en áls het je al lukt om aan al je criteria te voldoen, dan verzin je er wel weer nieuwe bij. En dat is een verspilling van de persoon die je vanbinnen bent. Wat nu als jij eens gewoon jezelf zou zijn? Wat als je eens gewoon ging doen wat jij leuk vindt, niet wat anderen van je verwachten en niet wat je volgens je ideaalbeeld moet doen? Zou het leven niet veel leuker worden als je je echte ik zou accepteren?
Wanneer je accepteert dat je een chaotisch persoon bent, zal je niet meer in paniek raken wanneer iemand commentaar levert op je rommelige kamer of je losse-blaadjes-systeem (in plaats van een schrift) voor schoolopdrachten. Wanneer je ideaalbeeld verdwenen is kun je er ook niet meer in falen. Als je accepteert dat je nu eenmaal niet de beste sporter bent zal je kunnen gaan sporten voor je plezier, in plaats van voor de beste prestaties. Je zult jezelf zijn om jezelf gelukkig te maken, en wanneer iemand anders dan een vervelende opmerking naar je maakt zal dat kleine gebrek dat je hebt niet zo veel meer uitmaken. Je hebt dan namelijk eindelijk de tijd om je op de mooie eigenschappen van jezelf te focussen.
Durf jij jezelf te zijn?
Geef een reactie