Weet dat ik je zie

Mezelf verstoppen, doordat ik gezien wilde worden. Hoe paradoxaal. Het is niet allesomvattend genoeg om de hele eetstoornisperiode samen te vatten, maar dit heeft zeker een grote rol gespeeld. Nu ik gezond op mijn eetstoornis terug kan kijken, zie ik waarom ik dingen voelde en deed. Zie en voel ik soms weer hoe eenzaam ik destijds was en hoe graag ik daarin gezien wilde worden.

Een plek als Proud2Bme kende ik toen nog niet. Bestond ook nog niet, toen ik een eetstoornis ontwikkelde. Ook al kan ik dit allemaal niet veranderen en heb ik er vrede mee hoe het is gelopen, toch ben ik nog weleens benieuwd hoe dat was geweest. Want ook mensen met een eetstoornis zoeken verbinding. Ik zocht alleen op de verkeerde plekken.

Verbinding zoeken is menselijk

Ik belandde op pro-anaforums. Ik deed mee aan wedstrijden wie het snelst gewicht kon verliezen en ik was er kapot van als ik niet won. Ik hield een dagboek bij dat ik nu zou omschrijven als een eetstoornis-bijbel, vol dingen waar ik me aan moest houden en foto’s van mensen waar ik tegenop keek. Ik zocht het op, hield het in stand, want ik wist niet hoe ik zonder moest functioneren. 

En toch schrok ik jaren later van de diagnose: anorexia nervosa. Nee nee, dat heb ik echt niet. Mijn hele leven draaide om afvallen, niet kunnen dealen met emoties, eenzaamheid en zelfhaat, maar de diagnose voelde als een scheldwoord. Dat heb ik niet, dat ben ik niet.

En dat klopt. Ik was ook niet de eetstoornis, en toch, ondanks dat ik me niet in de diagnose kon vinden, was het tegelijkertijd mijn identiteit. Ik moest alles plannen, ik moest alles weten. In mijn hoofd was ik alleen maar aan het tellen en de lichte paniek die ik eerst voelde, werd een diepgewortelde angst. Alles was eng en groot en veel. Ikzelf ook.

Omdat ik zo worstelde met het erkennen dat ik een probleem had, zei ik niets. Tegen niemand. Totdat ik het op een dag niet meer trok en aan mijn penvriendin schreef hoe erg ik in de knoop zat. Met het eten, mezelf, het leven. En ze herkende het. Dat was voor het eerst dat ik het gevoel had dat ik misschien niet gek of vreemd was. Dat wat ik dacht weliswaar niet gezond was, maar dat ik er niet alleen in was. Zij zag mij en ik zag haar.

En dat, dat voelde heel helend. Nee, het loste niets op, maar die erkenning zorgde ervoor dat ik mezelf wat serieuzer begon te nemen. Ik had ineens iemand om af en toe bij te spuien, zonder dat ze oordeelde. Ik had ineens een klankbord.

Bij Proud2Bme werken voelt voor mij alsof ik hiermee het cirkeltje rondmaak. Alsof ik mijn eigen penvriendin van destijds hier kan zijn, voor meer mensen. Dat ik anderen kan zien, zoals ik destijds gezien had willen worden. 

De kern van Proud2Bme sluit dit jaar dan ook mooi aan bij het thema van de WEDAD (World Eating Disorder Action Day): weet dat ik je zie. Op deze dag (2 juni) staan wij stil bij de impact van eetstoornissen en vragen we hier aandacht voor. Om het beeld van eetstoornissen te verbreden en aan te stippen. Om iedereen te zíen.

Lancering nieuwe website

Wij vieren – heel toepasselijk – tijdens deze WEDAD onze verjaardag met de lancering van onze nieuwe huisstijl en website! Je bent van harte uitgenodigd, samen kunnen we van de 15 succesvolle jaren een nog langere reeks maken. Zodat we nog meer mensen kunnen bereiken, die ook gezien moeten worden. Gehoord moeten worden. Zodat iedereen die worstelt kan voelen: je staat er niet in je eentje voor.

Wil jij dit, met ons samen, vieren op 2 Juni in Arnhem? Hier vind je meer informatie over de precieze locatie, het programma en de inschrijving. Goed om te weten: de inschrijfkosten bedragen 5 euro, tenzij je lid bent van WEET.

Wil je meer lezen over de lancering van nieuwe website en het logo alvast bekijken? Bekijk dan eens deze blog.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.