Vroeger was ik een gelukkig kind. Ik lachte nooit heel veel volgens mijn ouders, maar blij was ik wel. Tot mijn elfde ben ik altijd erg dun geweest ondanks dat ik altijd voldoende at als kind. Ook was ik best verlegen en zei ik vaak weinig. Genieten van het leven kon ik toen nog, tot de puberteit eraan kwam.
Ik had gedachten, ideeën en verlangens maar durfde het niet te delen of erover te praten. Ook ging ik meer nadenken over hoe ik eruit zag en hoe ik overkwam bij anderen. Hier was ik hoe dan ook ontevreden mee, maar ik wist niet dat dit uiteindelijk zou leiden tot perfectionisme en problemen. Daarbij kwam ook dat ik sinds de puberteit al best vroeg mijn vrouwelijke rondingen kreeg en niet meer in lengte groeide in tegenstelling tot mijn klasgenoten en vriendinnen. Ik hield veel van eten, na school ging ik iedere middag uit school met vriendinnen naar de snoepwinkel om chips, snoepjes en chocolade te halen. Ook ‘s-avonds at ik vaak meer dan mijn ouders.
Ik begon toen voor mijn lengte wat aan de zware kant te worden, waardoor mijn ouders en familie dingen begonnen te zeggen als: “wel opletten dat je niet zwaarder word he” en “o meid wat ben je toch stevig”. Eind eerste klas van de middelbare vond ik dat hier verandering in moest komen, zowel uiterlijk als innerlijk. Ik moest van mezelf hoge cijfers halen destijds en ik moest perfect zijn bij anderen. Ook vond ik dat er wel een paar kilo’s vanaf konden, ik dacht dat ik dan zekerder zou zijn en me er beter door zou voelen. Later bleek dat ik me hier helemaal niet beter door ging voelen, ik werd zelfs depressief. Mijn kledingstijl veranderde, ik verfde mijn haar zwart en luisterde naar andere muziek. Helaas respecteerde niet iedereen dit en mertke ik dat anderen mij vreemd begonnen te vinden. Ik dacht dat dit kwam doordat ik ‘te dik’ zou zijn. Dus ik deed mijn eerste lijnpoging toen ik zo rond de 12/13 jaar was.
Het afvallen ging meteen wel goed, af en toe had ik wel eens mini eetbui maar nooit extreem. Mijn gewicht ging al snel wat omlaag. Veel mensen zagen al dat ik iets was afgevallen en gaven complimentjes. Dit vond ik fijn om te horen, maar zelf zag ik het niet. Ik ging iedere dag hardlopen en ‘ongezond’ voedsel at ik niet meer. Later ging ik zelfs de normaalste dingen weglaten en op een gegeven moment was ik zelfs bang om aan te komen van komkommer (wat natuurlijk nergens op slaat als ik er nu over nadenk!).
Tot de winter van 2011, ik sliep heel slecht en had vaak last van hartkloppingen. Ik was altijd moe en de kou voelde alsof het dwars door mijn botten ging. Logisch want mijn gewicht was veel te laag. Het afvallen en wegen had ik opgegeven omdat mijn depressie nog steeds aanwezig was. Maar ik at nog steeds te weinig en wist niet dat mijn gewicht veel te laag was. Ik wist niet meer wat een normaal eetpatroon inhield. Ik zag mezelf immers als een mislukte vreetzak als ik iets at wat ik niet gepland had. Ik zag ook af en toe wel dat ik te dun was maar ik vond dit mooi, het voelde super toen. Ik durfde haast niks meer te eten omdat ik dacht dat ik van de kleinste dingen al meteen dik zou worden.
De depressie liep uit tot suïcidale gedachten, niemand wist hoe ik me voelde. Een week daarna was ik niet goed geworden op school en werd ik naar huis gestuurd. Mijn ouders hadden pas laat hulp ingeschakeld, maar net op tijd. Als dit nog later was geweest dan was ik er nu waarschijnlijk niet meer. Eerst moest ik naar de kinderarts omdat de wachtlijsten voor een opname te lang waren. Mijn gewicht en bloedwaardes waren veel te laag en ik voelde me steeds slechter. Ik kreeg een kleine lijst mee en nutridrink, waar ik als de dood voor was. Maar uiteindelijk was dit te weinig en viel ik langzaam alsnog af…
Mensen, zelfs vrienden klaagden dat ik er zo slecht uitzag en maakte zich veel zorgen. Toen ik eindelijk terecht kon bij een hulpinstantie/diëtiste schrokken ze heel erg van mijn gewicht. Eigenlijk zouden ze me meteen naar een ziekenhuisopname hebben gestuurd, maar ik wilde alles behalve dat. Uiteindelijk na een lang gesprek en veel gezeur van mezelf werd er besloten dat ik iedere week xx aan moest komen. Als ik dit niet zou halen zou ik meteen naar het ziekenhuis toe moeten. Deze methode werkte wel voor mij, ik kwam netjes xx per week aan en volgende mijn eetlijst bijna dwangmatig.
Na een tijdje werd ik juist down, niet om het eten, maar omdat ik me alleen voelde. Toch heb ik veel hulp gehad van onder andere proud2Bme en andere sites. Ik besefte nu pas hoeveel de eetstoornis van me had afgenomen. Ik mocht die tijd tot ik een gezond gewicht had niet meer naar school, boodschappen doen, sporten, wandelen, met vriendinnen shoppen/leuke dingen doen etc. Vorig jaar hebben zelfs sommige vrienden me alleen gelaten en ik heb veel gemist op school, waardoor ik dit jaar helaas een niveau lager moet gaan doen.
Maar het herstellen is het allemaal waard geweest: ik heb nu weer vrienden, mag alles weer, kan weer gewoon eten en kan mijn dromen weer waarmaken. Ook voel ik me nu veel beter, ben ik geen zombie meer, heb ik de glans in mijn ogen weer terug, heb ik mooier haar gekregen en kan ik weer lachen en genieten. Tijdens het beter worden ben ik enorm veranderd: ik ben niet meer verlegen, ben minder onzeker en ik durf het nu te zeggen als ik het oneens met iets ben. Ik praat 1000 keer meer dan eerst en ben mijn perfectionisme kwijt. Helaas lijdt dit wel tot wat ruzies, lastige conversaties en wat lagere cijfers, maar dat hoort er allemaal bij 😉
Wat lastig is en blijft is dat mensen nu denken dat ik volledig genezen ben. Dit terwijl ik af en toe echt nog wel angst heb voor teveel eten en ik nog steeds bang ben om te dik te worden. Mensen denken als je er goed uitziet, dat het ook goed gaat, het is lastig te accepteren. Met eten gaat het nu wel oké, de laatste tijd is het eten door omstandigheden weer wat minder geworden. Maar ik waag het om toch weer meer te gaan eten, omdat ik gewoon mijn leven wil blijven houden hoe het nu is, zonder eetstoornis!
Ik heb nu nog 1x per week een leuke groep om over problemen te praten (en oplossen) die los staan van eten. Ook leer ik daar relativeren over dingen die nou eenmaal bij het leven horen. Wegen en voedingsadvies hoef ik nu nog maar één keer in de 2 maanden. Hier ben ik wel blij mee, het voelt als je vleugels uit kunnen slaan. Het is niet zo dat ik sindsdien weer ben gaan afvallen, want ik weet dat je het niet eeuwig kan volhouden. Nu is het dun zijn nog steeds wel iets dat ik mooi vind en niet zo snel los zou kunnen laten. Maar ik weet nu wat het me allemaal kost en wil daarom echt nooit meer terug!
“Ik ben klaar met liegen, zelfdestructie en zelfhaat. Ik weet nu dat je er niks mee bereikt. Ik ben klaar om opnieuw te beginnen met leven, liefde en vrijheid, het is mij veel meer waard!”
Natuurlijk ben ik nog wel eens onzeker. Vooral in mijn bikini rond lopen vind ik echt een ramp, maar ik denk dat dit vast voor meerdere meiden zal gelden. Zo er zijn nog wel een aantal dingen waar ik wat onzeker over ben, maar dat zal ik in de toekomst zien te accepteren.Voor iedereen die aan het genezen is van een eetstoornis heb ik een boodschap: Ook al is het lastig, er zijn geen woorden voor hoeveel beter het leven is na een eetstoornis!
Take care of yourself and be proud!
Door: Roxanne
Geef een reactie