Je vraagt hoe het gaat. Ik glimlach, verzeker jou dat alles prima is. Je gelooft me niet. Snel benadruk ik dat ik misschien een beetje slecht geslapen heb vannacht, maar verder gaat het goed. Je kijkt me aan, of door me heen. Ik kan je blik niet peilen. Gauw begin ik over iets anders, maar je gaat er niet in mee. Volgens jou ben ik niet eerlijk. Waarom zeg ik niet gewoon waar ik aan denk? Je wil me helpen, maar ik ben onbereikbaar. Verstopt achter een lach, altijd een keurig antwoord klaar.
‘Waarom kun je er niet gewoon over praten?’ vraag je me.
Geloof me, het is niet dat ik jou niet vertrouw. Hoe je zegt er altijd voor mij te zijn, hoe je zegt dat je me zult steunen, ik weet dat jij dat doet. Als het een keertje niet zo goed zou gaan, dan had ik je dat echt verteld, zoals jij mij vertelt dat je een rotdag hebt gehad; sleutels kwijt, ongesteld, kapotte fiets en een boete. Maar zo is het niet… Het gaat niet simpel om een pechdag met kapotte fiets, maar om een eindeloos gevoel van leegte. Elke dag hetzelfde, elke dag te veel. De pijn zo intens en zo diep, maar zonder duidelijke reden. Je zult me niet begrijpen. Ik begrijp het zelf niet eens. En wanneer ik dan voor de zoveelste keer zou antwoorden hoe het echt gaat, zal je moe van me worden. Negativiteit is niet goed, daar word je ‘depri’ van.
Ik kan er niet over praten, omdat ik bang ben. Bang dat je me dramatisch vindt, een aandachtszoeker. Ik ben bang dat je me vervelend vindt. Ik ben bang dat je mij en mijn negatieve gedachten voortaan zult vermijden. Ik ben bang dat wanneer ik je alles zal vertellen, mijn grootste zorgen en diepste angsten, je bij me weg zult gaan. Ik wil jou niet lastigvallen met mijn verdriet. Ik wil van mijn pijn niet jouw probleem maken. Ik wil de blik in jouw ogen niet zien als ik je vertel hoe het echt gaat. Ik wil jouw zorgen niet zien als ik de oorzaak ben.
Ik wil niet dat je me vervelend vindt, ik wil geen last voor jou zijn. Ik wil niet te veel zijn, maar liever verdwijnen. Straks ben ik ongewenst… Ik wil niet dat je bij me wegloopt. Ik wil niet dat je me verlaat. Ik ben zo bang dat jij mij ziet, hoe ik mijzelf ook zie. Je zult schrikken, afstand nemen. Ik wil je niet verliezen. Ik duw je weg, zodat je niet dichtbij kunt komen. Ik neem afstand, om de confrontatie te vermijden. Niet alleen de confrontatie met jou, maar ook met mezelf. Zo erg is het toch ook weer niet?
Weglachen om niet te huilen, bagatelliseren om jou geen verdriet te doen.
Zoveel makkelijker dan de waarheid.
Je duwt me naar het randje, trekt de woorden uit mijn mond. Ik ben op zoek naar een vluchtroute, maar kan hem niet vinden. Dus vertel ik een klein deel van wat er in m’n hoofd omgaat, alsof ik vertel over een geweldige dag. Het is even chaos, ik voel me moe en leeg, maar verder valt het mee. Het leven is beangstigend, de dagen duren lang, maar verder gaat het wel okay. Maak je geen zorgen, het komt wel goed. Ik wuif al jouw zorgen weg. Nee, maak je niet ongerust. Het is niet zo erg, morgen is het weer normaal. Jij blij dat ik even eerlijk was, ik blij dat jij weer in mijn leugens trapt.
Het is niet erg als het even niet zo goed gaat, verzeker je me. Ook dan zal je voor me klaar staan. Vriendinnen in goede en in slechte tijden. Je wilt het heus wel even horen, zeg je, maar je luistert niet. ‘Waarom kan je niet gewoon gelukkig zijn? Gewoon even niet zo veel nadenken,’ vertel je me. Was het maar zo makkelijk. Ik hoef geen goedbedoeld advies. Dit is geen kwestie van ‘gewoon’ even naar buiten, iets gaan doen of afleiding zoeken en dan is alles weer okay. ‘Het komt wel goed,’ zeg je me weer. Wanneer dan?
Je hoeft me niet te helpen met je lief bedoelde tips. Je hoeft mijn problemen niet op te lossen of me te vertellen dat wat ik voel niet reëel is. Je hoeft het niet voor mij te weten. Ik vind je lief, hoe je er voor me bent. Ik vind je lief, hoe je me steunt. Hoe je bereid bent om gewoon te luisteren, liever zonder oordeel of advies.
‘I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.’
Kom niet te dichtbij, maar laat me niet in de steek. Prik door me heen, maar laat me heel. Laat me los, laat me gaan. Maar blijf hier bij me, hou me vast. Ik wil niet dat je weggaat, je mag me niet verlaten.
Raak me niet kwijt, ook als ik mezelf even niet kan vinden.
Geef een reactie