Werken met psychische problemen

Als je een eetstoornis of andere psychische problemen hebt, dan kan het best lastig zijn om te werken. Voor sommige mensen is dit überhaupt niet haalbaar en anderen kunnen wel werken, eventueel wat minder dan gebruikelijk of met wat aanpassingen. Misschien nemen je problemen langzaam wat meer de overhand waardoor je minder goed kunt functioneren, of wellicht zoek je een baan terwijl je ondertussen ook nog zelf problemen hebt en/of in therapie bent. Ondanks deze moeilijkheden, is werken voor veel mensen wel belangrijk.

Je moet immers geld verdienen om in je onderhoud te kunnen voorzien en bovendien kan werk een positieve invloed hebben op je problemen: een baan hebben geeft je veelal meer zelfvertrouwen en zorgt voor afleiding. In deze blog vertel ik je meer over hoe je je werk kunt combineren met je persoonlijke problemen en een eventuele behandeling.

Foto: Christina Morillo CC

Wat vertel ik wel en niet

Het is altijd lastig om te bepalen wat je wel of niet vertelt aan je werkgever of aan je collega’s als het gaat om je persoonlijke problemen. In sommige gevallen is het mogelijk om hier niets over te vertellen omdat je collega’s er niet zoveel van merken of omdat je therapie afspraken altijd buiten werk om kunt plannen. Dit is echter niet altijd haalbaar. Sommige zaken beïnvloeden het werk te veel en soms heb je afspraken die niet op een ander moment kunnen dan tijdens werktijd.

Wat je hier wel of niet over vertelt, hangt een beetje af van de situatie. Heb je goed contact met je werkgever en vertrouw je diegene, dan zou je misschien het een en ander kunnen vertellen over wat er speelt. Is het contact wat minder of iets afstandelijker, dan hoef je dit niet per se toen. Je kunt ook altijd aangeven dat er privé-omstandigheden zijn. Vertel vooral waar jij je prettig bij voelt. Dit geldt ook voor collega’s. Met de een heb je een betere band dan met de ander, en afhankelijk van wat je zelf wil kun je iets wel of niet zeggen.

Intensieve behandeling en werk

Als je ergens werkt en tegelijkertijd besluit dat het belangrijk is om een bepaalde behandeling te gaan volgen voor je problemen, dan kan de knoop doorhakken om dit daadwerkelijk te gaan doen, behoorlijk zwaar zijn. Misschien maak je je zorgen over hoe je het moet vertellen aan je werkgever of collega’s en vraag je je af hoe dit precies gaat als je een tijdje wat minder kunt werken. Wie neemt jouw werkzaamheden over en kunnen ze je wel missen? Mogelijk voel je je door dit alles behoorlijk schuldig.

Hoewel ik me dit goed kan voor kan stellen en ook goed herken, is het toch belangrijk om hierbij voor jezelf op te komen en te kiezen voor wat goed voor jou is. Natuurlijk is het voor een werkgever lastig als je er een tijdje niet of veel minder bent, maar tegelijkertijd is dit wel in het belang van je gezondheid. Als je besluit dit niet te doen door praktische redenen, dan kan het zijn dat je na verloop van tijd ziek wordt en simpelweg helemaal niet meer kan werken. Dit is hetzelfde als iemand die eigenlijk geopereerd moet worden maar dit uitstelt omdat het niet gaat vanwege werk. Dat kan misschien even, maar uiteindelijk is die operatie/behandeling noodzakelijk om daarna juist weer goed te kunnen functioneren. Je werkgever heeft daar dus ook profijt van.

Ziek melden en vrij nemen

Als het echt niet goed met je gaat, dan is het misschien spannend om je een keer ziek te melden. Je voelt je immers lichamelijk niet echt ziek, dus heb je dan wel een goede reden? Ja, vaak wel. Natuurlijk moet je ziek melden voor werk geen gewoonte worden en is het belangrijk dat je telkens bij jezelf nagaat of je echt niet kunt werken of dat je misschien wel een deel van de dag zou kunnen werken of een aantal taken wel doet. Ziek melden is voor collega’s vaak lastig omdat er werkzaamheden overgenomen moeten worden en dit vrij onverwacht komt. Soms is het daarom goed om te bekijken of er andere mogelijkheden zijn in een periode dat het niet zo goed met je gaat. Soms kun je, in overleg met je werkgever, een keer extra een dag vrij nemen of tijdelijk iets minder werken. Dit kan ook al veel lucht geven en biedt je de mogelijkheid om wat meer tot rust te komen.

Toch betekent dit niet dat je je nooit ziek mag melden omdat het echt even niet goed met je gaat. Je hoeft bovendien niet te zeggen wat er precies met je mis. Als je je ziek meldt, mag je werkgever officieel niet vragen wat je klachten zijn en hier hoef je dus ook niet op te antwoorden als je dit niet wil.

Foto: Antoni Shkraba

Communicatie

Hoewel je dus niet alles over je privé-leven en je problemen op tafel hoeft te gooien bij je werkgever en je collega’s, is het wel in moeilijke tijden wel belangrijk om te blijven communiceren. Als je je verschillende keren ziek meldt zonder duidelijke reden of er ineens veel minder bent, dan is de kans groot dat je hier vragen over krijgt en dat onder andere collega’s zelf in gaan vullen wat er speelt. Om dit te voorkomen moet je vooral in gesprek proberen te blijven. Ook als je niet per se wil vertellen wat er is, is het soms voldoende om kort een mail rond te sturen waarin je aangeeft welke afspraken je met je werkgever hebt gemaakt. Zo is het voor iedereen duidelijk en voorkom je dat er een onprettige sfeer ontstaat waarbij mensen over elkaar gaan praten.

Ook praten met je werkgever is belangrijk. Laat hem of haar weten hoe het met je gaat en bespreek zo nu en dan wat de mogelijkheden zijn qua werk. Zijn er taken die je wel kunt uitvoeren of zijn er juist dingen die op dit moment even niet haalbaar zijn? Hoe kan je werkgever je steunen en wat moet hij of zij vooral wel of niet doen? Een werkgever weet dit niet altijd dus geef zelf aan wat voor jou prettig is. Voel je je onbegrepen of min of meer gedwongen om toch te werken, ondanks dat je hebt aangegeven dat dit niet lukt, vraag dan hulp van bijvoorbeeld een vertrouwenspersoon binnen de organisatie. Ook kun je eens contact opnemen met het Juridisch Loket als je meer wil weten over wat precies je rechten en plichten zijn als werknemer.

Hoe combineer jij je werk met je eetstoornis of andere problemen?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2017.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

25 reacties op “Werken met psychische problemen”

  1. Ik zou heel graag willen werken,maar ik ben zo bang dat ik over alles moet vertellen wat er in mijn leven is gebeurd ,dwz dat zij er naar vragen n.a.v het werk en dat ik daarom steds afgekeurd zal worden .

  2. Ik heb het jaren gedaan tot op, omat ik zo erg opzag tegen het sociale, iedere keer maar weer, als je in je hoofd voor 90% met andere dingen bezig bent, wat blijft er dan nog over om te praten met collega’s of mensen waar je voor moet zorgen. Al koos je in nood, dan maar, voor nachtkoerierswerk, terwijl ik tegen auto rijden ben, toch was daar altijd weer het begin- en eindpraatje en dat gaf me zoveel stress. Altijd maar weer dat toneelspel, maar uiteindelijk komt toch wel aan het licht dat je er niet ‘echt’ staat en dat nemen mensen je ook nog kwalijk vaak en laten je dat via subtiele ‘boodschappen’ weten. Het wekt gewoon irritatie op bij anderen, als je er niet echt staat en door mijn problemen kon ik er steeds niet echt staan, terwijl ik zo mijn best deed. Je kunt niet meer eerlijk zijn maar het oneerlijk zijn houd je ook niet meer vol , terwijl ik in wezen bergen werk kon verzetten, ondanks mijn eetstoornis, als het sociale er maar niet was. Ik had het graag gedaan, om iets positiefs bij te dragen vooral ten behoud van de aarde, maar ben nu zo boos op de maatschappij ook, omdat ze nooit naar mij wilden luisteren ook, dat ik het beste wilde voor de mensen en het milieu, maar niemand had oog en oor voor het milieu, naar mij hoefde niemand te luisteren, ook al weer omdat ik er niet stond, kennlijk. Er is zoveel onzinwerk in deze maatschappij om maar aan het werk te blijven. Jaja.

  3. Intressant blog,
    Door mijn psychische problemen heb ik geen baan meer.
    Ik wil heel graag weer aan de slag.

  4. Een heel herkenbaar verhaal, lastig om over te praten op de werkvloer. Ik ben een tijd thuis geweest. Ook de bedrijfsarts regelmatig bezocht. Gelukkig was die altijd positief en blij dat ik toch probeerde te werken.
    Momenteel zit ik in een enorme dip, depressief (bipolair) en mijn eetstoornis is helaas terug. Toch werk ik nog 20 uur, dit helpt mij ook wel. En met sommige collega’s en meerdere kan ik er over praten. Een aantal vind dat ik een schop onder mn kont nodig heb en wel weer gewoon kan gaan werken.
    Ga nu 1 dag in de week naar therapie en daarnaast bezoek ik mijn eigen psychiater en psygoloog ook 1 x per week. Ik wil niet in de deeltijd behandeling.

  5. Heeft er iemand ervaring met werken als ZZP er?

    1. Lastig vind ik het, ben aan het herstellen van de eetstoornis en heb nog therapie, het is dus wel fijn dat ik het werk grotendeels zelf kan inplannen. Maar de verantwoordelijkheid draag ik zelf en ik moet ook elk onderdeel zelf doen, dat maakt de werkdruk zwaar. Ik ben eerder geneigd teveel te werken dan te weinig, zeker als er veel vraag is, en vind het lastig om dan niet over eigen grenzen heen te gaan. Want ik ben bijvoorbeeld die dag vrij, dus heb in principe tijd dus cind ik dat ik het moet/kan doen. Terwijl ik misschien die vrije dag als dagje rust nodig heb.

  6. Ik ben sinds een half jaar weer drie dagen in de week aan het werk na drie jaar niet gewerkt te hebben ivm mijn behandeling(en). Ik heb gelukkig van mijn werkgever de mogelijkheid gekregen om te reïntegreren met behoud van uitkering. Weer gaan werken heeft me enorm geholpen in mijn herstel. Ik werk nu 24 uur in de week, waar ik eerder 36 uur werkte. Meer is nog niet verstandig, omdat ik ook een fulltime baan heb aan mijn verdere herstel en mijn wekelijkse therapie op donderdag. Omdat het voor mijn herstel beter is niet wisselende diensten te werken (ik ben verpleegkundige) ben ik op zoek naar een baan/ functie die die regelmatigheid wél heeft. Dus volop aan het solliciteren, maar ook dit is een uitdaging met een psychische ziekte en nog een gedeeltelijke uitkering. Ik ben namelijk verplicht dit laatste te vermelden aan mijn (toekomstige) werkgever. Dit hoeft natuurlijk niet gelijk bij de sollicitatie, maar,toch. Ook heb ik nu een functie op een lager niveau dan waarvoor ik ben opgeleid en dat valt natuurlijk op in mijn cv. Ik kom er daarom ook niet altijd onderuit om wat over mijn uitval door ziekte te vertellen. Ik laat vaak van het gesprek en de eventuele klik afhangen of en hoeveel ik vertel hierover. Er is ook geen goede of foute aanpak en dat is nu juist het lastige. Was er maar een pasklaar advies hoe je dit aan kunt pakken! Ik heb wel goede begeleiding vanuit het UWV hierbij, dat is echt heel positief!
    Ik lees graag over ervaringen van anderen!

  7. Ik ben ook een poos volledig uit de roulatie geweest Ik kon echt niet meer na jaren van maar door en doorgaan. Ik ben wel eerlijk geweest over wat er aan hand was (in grote lijnen dan) tegenover mijn directe collega’s en leidinggevende. Ik heb gemerkt dat er hierdoor wel meer begrip ontstond rondom mijn afwezigheid.
    Nu ben ik langzaam weer aan het re-integreren. Ik zit nog lang niet op het aantal uren wat ik volgens mijn contract zou moeten werken. Maar weer iets kunnen doen geeft mij echt een heel goed gevoel.

  8. Ik werk momenteel weer na een periode van zien zijn 12 uur boventallig en op mijn werk zijn ze op de hoogte van wat er speelt. Ik heb er voor gekozen om openheid van zaken te geven zodat er meer begrip zou komen. Dit is ook het geval bij mij krijg heel veel begrip, mijn werktijden worden rond therapietijden gepland en iedereen is erg betrokken. Alle goeds voor mijn werkgever en ik heb het ook erg getroffen ermee.

  9. Voor mij is werk een vlucht, alles om maar van mijzelf te vluchten. De avonden en vrije dagen zijn voor mij verschrikkelijk. Ik werk, omdat het een vlucht is, wel zó veel dat ik er zelf aan kapot ga, maar ik kan niet anders dan doorgaan tot ik er bij neer val. Op mijn werk weten ze niets van mijn stoornissen, daar ben ik een ‘workaholic’ die geen vakantie wil opnemen, moeilijk te peilen is, meestal vrolijk en soms pessimistisch. Ik heb wel een gat in mijn CV door opnames, maar daar ben ik altijd heel vaag over geweest (je bent niet verplicht het te vertellen), meestal zeg ik dan iets al ‘het leven loopt nou eenmaal niet altijd zoals je het hebt gepland’.

    Ergens fijn dat ze niets weten, dan wordt er ook niet op mij gelet. Zolang mijn werk er niet onder lijdt hoef ik niets te vertellen. Aan de ander kant is het ook heel lastig omdat ik daardoor ook geen connectie voel met collega’s, mijn ‘ik’ op mijn werk is heel anders dan mijn echte ‘ik’ en dat maakt ook heel erg eenzaam.

  10. Ik ben 100% afgekeurd en heb een wajong. Ik doe wel vrijwilligerswerk en soms opdrachten waar ik dan een waardebon voor krijg. Het voelt voor mij wel als minderwaardig omdat ik niet betaald word voor mijn werk, maar ik kan gewoon geen stabiliteit geven aan een werkgever. Ik val vaak uit of ben er wel lichamelijk, maar geestelijk heel ergens anders. Ik vind de zekerheid van inkomen wel heel fijn maar zou toch liever door werk meer verdienen omdat ik nu elke maand tekort kom. Ik vertel bij al het werk wat ik doe de belangrijkste beperkingen die ik heb. Zo weten ze gelijk waar ze aan toe zijn.

    1. Ik vind dit juist niet minderwaardig maar heel erg realistisch en sterk! Respect!

  11. Ik heb na jaren aan mijzelf voorbij geleefd te hebben, eindelijk besloten om openheid op mijn werk te geven. Werk was mijn uitvlucht, zodat ik niet bij mijzelf stil hoefde te staan. Een maand geleden was het helemaal op en kon ik niet meer normaal functioneren. Na openheid te hebben gegeven, is er zo’n pak van mijn schouders gevallen! Ik kan en mag nu niet eens meer werken en krijg – na bezoek aan de bedrijfsarts – van mijn directeur en collega’s alle ruimte om nu aan mijzelf te werken, zodat ik er straks weer helemaal kan zijn! Ik ben ook zo dankbaar dat zij mij willen steunen in het genezingsproces! Nu ik veel tijd heb, kom ik zo tot mijzelf! Ik merk nu pas dat het voor mij een heel belangrijke stap in mijn genezingsproces is geweest om te kiezen voor mijzelf. Maar wat is daar een strijd voor nodig! Het voelt namelijk zo als falen om mijn collega’s in de steek te laten. Ik heb mij uiteindelijk de vraag gesteld: Wat is je meer waard? Een baan of je gezondheid en geluk?

  12. er is voor het eerst in jaren een baan(tje) voorbij gekomen die echt voor mij op het lijf geschreven is. Maar ik kan voor deze baan, mede door herbelevingen en klachten van ptss, nog niet solliciteren. En daar baal ik heel erg van.
    Ik kan en mag het risico niet lopen dat tijdens het werk een herbeleving krijg en even niet kan functioneren. Zeker niet als ik in mijn eentje het bedrijf dan zou runnen.
    Ik ben nu dus keihard aan het vechten zodat ik zo snel mogelijk kan solliciteren. Want man ik zou zó graag daar willen werken, en de mensen daar hebben ook al aangegeven dat ze mij zo graag als collega zouden willen hebben.
    Hopelijk gaat het snel beter!

  13. Heel lastig is dit ja. Mijn werk is me heel veel waard door alle contacten, afleiding en het zelfvertrouwen wat ik er uit haal. Ik wil niet dat mensen mij als zielig of anders gaan zien dus ik verzin altijd smoesjes als het me niet lukt om therapie buiten werktijd te plannen. Overweeg wel steeds vaker om misschien niet toch open te zijn over de afspraken, omdat ik nu merk dat m’n afwezigheid soms ook leidt tot onbegrip en afstand. Ik ben wel echt bang dat mensen dan anders naar me gaan kijken/gaan doen.

  14. Bij mij is het eten vooral een lastig iets.
    Collega’s vinden het ongezellig als ik iets niet neem.
    Ze snappen niet dat ik wel wil maar niet kan.(zonder door te slaan.)
    Als ik een goede dag heb óf ik voel dat ik het wel aan kan dan doe ik wel mee met iets lekkers.
    En vrijdag gaan we tussen de middag wafels eten ik moet dan mee doen, dus dat is heel moeilijk ik ben zo bang om door te slaan.
    Ik zie er heel erg tegen vrijdag op😟

  15. Dat is idd. ook heel erg naar en herkenbaar @boulimia meisje. Ik vind dat je altijd mag beslissen wat je wel of niet eet, maar soms is het zo moeilijk als iedereen om je heen wel ‘mee-doet’. Je kunt je dan zo buitengesloten voelen, ontstaan door iets als.. eten, is eigenlijk verschrikkelijk. Ik wou dat eten altijd neutraal zou kunnen zijn.

  16. Mijn hele leven al een gevecht, vallen en opstaan, ik wilde nooit opgeven en meedraaien in de maatschappij onafhankelijk zijn. Tot ik er helemaal doorheen zat, ik kon het steeds gewoon niet volhouden, het psychisch niet aan etc. Nu sta ik met lege handen voor mijn gevoel, dat doet pijn en voelt alsof ik enorm heb gefaald. Ik wil weer aan de slag, maar inderdaad nu op een goede manier die bij mij past en wat ik echt aan kan,niet wat ik perse koste wat kost zou willen. Fijne blog dit, thanks! xxx

  17. goeie blog! ik ben bijna nooit ziek maar als ik het wel ben dan vind ik het best ebg om te ziek te melden, en als ze dan grapjes maken dat vind ik dan niet leuk

  18. @ D
    Dat klopt inderdaad wel maar hoe leg ik dat uit als ik niet mee kan doen met bepaald eten?

  19. Een sporter kan het ook of iedereen die een speciaal dieet moet of wil volgen @boulimia meisje, het is vaak dat je voelt dat eten alleszeggend is over wie je bent, dat je je daarnaast niet groot kunt maken in wie je bent, dusdanig dat mensen het een worst zal wezen of je wel of niet mee-eet, omdat je gewoon voelt dat je te allen tijde ok bent. Dat is vaak onderdeel van het probleem toch? Het is moeilijk 🙁 En het is ook een maatschappelijk probleem denk ik. Je wordt geacht om mee te doen, te allen tijde, anders zijn de consequenties, mogelijkheid tot uitsluiting ed. voor jou. Daar zouden we vanaf moeten. Het kan alleen als je woordelijk je standpunt duidelijk kunt maken en meestal is dat juist oa. het probleem als je een eetstoornis hebt. Ik zou willen dat je niet bang hoeft te zijn als je gewoon openlijk zegt hoe het zit op een dag, misschien snel, zodat je niet meer zo in stress hoeft te zitten voor iets wat een week later plaatsvindt, dat is nogal oneerlijk, als je zo moet leven.

  20. @D bedankt voor je uitgebreide reactie. Dat is inderdaad het onderdeel van het probleem.
    Ik verzin nu vaak smoesjes als ik niet mee kan doen.
    Ik hoop op een dag dat ik gewoon open durf te zijn.
    Meestal lukt het wel om mee te eten als ik weet van te voren wat als ik dan met me ouders eet of met vrienden dan durf ik gewoon te vragen hoeveel ik van iets neem, maar die weten van me es, en wat ik daarin nodig heb. Dus dan staat hulp vragen of dat iets niet lukt met eten ook niet raar.
    .

  21. @boulimia meisje. Idd. herkenbaar, als je van te voren maar weet ed. wat er te eten is of er rekening gehouden wordt met jouw wensen, zonder dat je ook weer voelt dat het superspeciaal, alleen voor jou is ed., dat het iig niet, alsnog ‘beladen’ voelt, maar voor jou en iedereen goed voelt. Iig heel tof dat je het thuis en bij vrienden gewoon aan kunt geven, jezelf kunt zijn dan. Op werk is het altijd maar weer afwachten idd., hoe men tegenover ‘zoiets’ staat, maar hopelijk vind je een opening op een dag en kan het hopelijk ook luchtig blijven en hebben ze vooral respect voor jou dat je eerlijk erover bent en houden ze rekening met jou of staan ze open voor jouw keuzes tav eten.

  22. Wij hadden dit probleem ook bij ons op de werkvloer met een van onze collega´s die te maken had met psygische problemen. Wij hebben toen de hulp gevraagd van mediatior rotterdam. Ik weet dat er toen tussen beide partijen veel goeds uit is gekomen!

  23. Ik heb het tegen mijn baas gezegd toen ik met de groepstherapie begon, ook omdat ik niet meer op dinsdagmiddag kon werken. Van mijn psychische problemen had hij nog niets gemerkt, maar hij vond het wel fijn dat ik het vertelde, en zo kon hij uiteindelijk ook merken dat ik veel in de vermijding schiet ook op het werk. Laatst zei hij tegen me, het gaat goed he, je bent al veel veranderd.

    Liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *