Ik heb de tijd dat ik een eetstoornis had ervaren als een constante strijd tussen mijn ‘gezonde’ kant en mijn ‘eetstoorniskant’. Verstandelijk wist ik namelijk heus wel dat ik niet goed bezig was en dat ik niet naar de eetstoornis moest luisteren, maar tegelijkertijd was die kant zo overtuigend. Soms wist ik gewoon niet meer of het nou de eetstoornis was die sprak of mijn gezonde kant. Wie was ik en wat was mijn eetstoornis?
Mijn eetstoorniskant is een erg ongezonde kant. Deze kant vertelt mij dat ik te dik en lelijk ben en dat ik bepaalde dingen niet mag eten. Als ik dat wel doe, dan word ik nog dikker en ben ik niks waard. Ik zal nooit gelukkig worden als ik veel blijf eten en aan zal komen. Ik moet dunner worden, meer sporten, meer compenseren en nog minder eten.
Mijn gezonde kant weet heus wel dat het allemaal niet klopt wat de eetstoornis zegt en dat daarna luisteren uiteindelijk mijn dood zou betekenen. Mijn gezonde kant weet echt wel dat je voeding nodig hebt om te overleven. Geen mens kan niet zonder eten dus ik ook niet. Je wordt niet zo snel dik van eten. Ik weet ook dat ik totaal geen aanleg heb om dik te worden. Ook in mijn omgeving zie ik genoeg voorbeelden van mensen die gewoon normaal eten en ook niet dik zijn. Ik heb het goede voorbeeld vanuit huis meegekregen. Mijn gezonde kant wist alles heel erg goed.
Hoe langer de eetstoornis duurde, hoe sterker deze kant ook werd. Ik luisterde vaker naar de eetstoornis en voor mijn gevoel werd ik uiteindelijk ook de eetstoornis. Alles wat ik deed, deed ik vanuit de eetstoornis. Ik vond het hele moeilijk om mijn eetstoornis en gezonde kant van elkaar te onderscheiden. Het beeld van wat normaal was, was totaal verstoord. De eetstoornis probeerde mij telkens van alles wijs te maken en probeerde dingen mooi in te pakken, waardoor ik ging twijfelen of het wel echt de eetstoornis was.
Ik wist bijvoorbeeld heus wel dat ik niet aan zou komen als ik een keer wat lekkers zou eten, maar mijn eetstoornis kant wist dan altijd de boel weer te belazeren en mij onzeker te maken. Deze kant maakte mij wijs dat ik inderdaad niet aan zou komen van alleen M&M’s, maar wel in combinatie met al het andere eten dat ik die dag had gegeten. Dan zou ik echt wel dik worden. Mijn gezonde kant ging vervolgens weer twijfelen. Ik keek dan naar de mensen in mijn omgeving en nam hen als voorbeeld. Als mijn moeder die dag bijvoorbeeld geen M&M’s at, dan was ik er meteen van overtuigd dat ik dat dan ook niet zou mogen doen. Mijn moeder was gezond en maakte goede keuzes wat betreft eten. Als ik voor M&M’s zou kiezen, dan zou dat een ongezonde keuze zijn. Mijn moeder deed het tenslotte ook niet dus deed ik het ook maar niet. Het zou niet goed zijn om voor die M&M’s te kiezen.
Een ander voorbeeld gaat over sporten. Toen ik bezig was met herstellen, sportte ik nog wel gewoon. Sporten was tijdens mijn eetstoornis nogal een obsessie en ik deed het vooral om te compenseren. Tijdens mijn herstel had ik op sommige dagen echt absoluut geen zin om te sporten. Ik had een drukke dag gehad, ik was moe en alles in mijn lichaam zei eigenlijk dat ik rust moest nemen. Toch heb ik mezelf heel vaak alsnog naar buiten gesleept om te sporten. Dit omdat iets in mij zei dat ik met sporten calorieën zou verbranden. Bovendien zou ik vast meer energie krijgen door het sporten. En ja hoor, daar stond ik dan weer te sporten.
Mijn eetstoornis wist alles goed te praten en was heel manipulatief. Zoals bovenstaand voorbeeld was ergens mijn voornaamste doel toch wel calorieën verbranden om te sporten. Heel eetgestoord als zou geven, maar er kwam meteen een ‘niet eetgestoorde’ reden bovenop waardoor het makkelijker werd om toch te gaan sporten.
Ik wist vaak echt niet of het nou de eetstoornis was die sprak of mijn gezonde deel. Mijn gezonde deel wilde namelijk ook gewoon gezond zijn en niet onnodig veel ‘ongezonde’ dingen eten. Dus sprak in bovenstaande situatie over de M&M’s nou mijn eetstoornis of was dat toch mijn gezonde kant die een gezonde keuze maakte? Was het goed om dat niet te eten, omdat dat gewoon gezonder voor me zou zijn of gaf ik op die manier toch weer toe aan mijn eetstoornis?
Toen ik beter wilde worden, moest ik dus heel bewust bij alle stil gaan staan. Wilde ik iets niet eten, omdat ik echt vol zat of wilde ik het niet omdat ik bang was ervan aan te komen? Heel eerlijk gezegd was dit heel vermoeiend en zwaar. De eetstoornis was zo normaal geworden. Het kostte daarom veel tijd om bij alles stil te moeten gaan staan en de reden ervan te achterhalen. Maar het is nodig als je ertegen wil vechten. Als ik ook maar iets van een ‘eetstoornis reden’ bespeurde, dan besloot ik om het niet te doen.
Langzaam maar zeker heb ik mezelf toegestaan om alles weer te mogen eten. Dus ook die M&M’s waar ik het in mijn voorbeeld over had. Als ik daar zin in heb, dan heb ik daar zin in en mag ik dat gewoon lekker nemen. Ik hoef mezelf dat niet te verbieden en ik ben ook niet meer bang door te schieten. Voorheen was ik bang dat ik in het ‘ongezonde’ eten zou blijven hangen als ik eraan toegaf, maar mijn ervaring is dat je lichaam vanzelf in balans raakt en na iets ongezonds ook weer behoefte heeft aan iets gezonds.
Ik heb het al vaker geschreven, maar het heeft mij ook geholpen door andere mensen te vertellen wat er in mijn hoofd omging. Als ik echt even niet wist of het mijn eetstoornis was of ik, dan vertelde ik het aan iemand. Diegene kon mij dan vaak hierbij helpen door te vertellen of het eetgestoord zou zijn of niet. Dit heeft mij enorm geholpen.
Hoe onderscheid jij jouw gezonde kant van de eetstoornis?
Fotografie: Romain Toornier
Geef een reactie