Een van de vragen waar ik erg mee zat in de eerste fase van mijn behandeling om van mijn anorexia af te komen was: “Wie ben ik zonder mijn eetstoornis?” De eetstoornis beheerste al ruim 3 jaar mijn leven, en ik was dan ook ontzettend bang om deze los te laten. Het voelde niet alleen als iets wat veilig was, maar ook als een essentieel deel van mij; iets waar ik mijn identiteit aan ontleende.
De eetstoornis hoorde bij mij, net zoals pepernoten bij Sinterklaas horen, en Bassie bij Adriaan. Ik kon me nauwelijks voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien wanneer mijn eetstoornis er niet meer zou zijn. Wat zou er van mij overblijven als mijn deze wegviel? Wat maakte mij bijzonder? Wat vond ik leuk? Waar was ik goed in? Ik wist het echt niet, dus bleef ik hangen in mijn “veilige” eetstoornis en bleef “dat meisje met anorexia.”
Maar op een gegeven moment was ik het zat; ik wilde niet langer al mijn tijd en energie steken in een ziekte die mij alleen maar kapot maakte! Alle dingen waar ik voor mijn eetstoornis zo ontzettend van kon genieten wilde ik terug! Ik wilde weer onbezorgd kunnen afspreken met vrienden zonder me zorgen te maken over wat ik wel en niet mocht eten en drinken. Ik wilde weer fit genoeg zijn om te kunnen sporten en dansen, zonder continu moe te zijn en last te krijgen van mijn gewrichten. ik wilde me weer voor 100% kunnen focussen op mijn studie, en niet constant worden afgeleid door eetgestoorde gedachten. Maar wat ik vooral wilde was erachter komen wie ik was zonder mijn eetstoornis, en weer op mezelf leren vertrouwen in plaats van op het “anorexia-stemmetje” in mijn hoofd.
Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan, en ik vind het op sommige momenten ook nog ontzettend moeilijk om niet weer toe te geven aan mijn “veilige” eetstoornis. Maar ik doe het niet, want ik weet nu hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis! Ik zie nu in wat mijn anorexia me heeft gekost, en dat geeft mij de kracht om “nee” te zeggen tegen de anorexia en “ja” tegen het leven.
Wellicht ben jij jezelf ook een beetje uit het oog verloren, en is een leven zonder je eetstoornis alleen iets waar je van droomt. Bedenk dan dat het nooit te laat is om te worden wie jij werkelijk bent. Iedereen is wel ergens goed in, en het is aan jou om te (her)ontdekken wat jouw talenten zijn. Misschien kun je wel heel goed pianospelen? Of ben je een kei in atletiek? Wat het ook is, als je de tijd en energie die je nu kwijt bent aan je eetstoornis kunt besteden aan activiteiten waar jij blij van wordt, dan kan het alleen maar positief uitpakken!
Je eetstoornis is geen deel van jou, maar iets wat je belemmert te zijn wie je werkelijk bent.
Wie ben jij zonder eetstoornis?
Geef een reactie