Als ik mijn eetstoornis loslaat, wat moet ik dan? Als ik niet meer met mijn eetstoornis kan laten zien hoe het met mij gaat, hoe dan wel? Als ik genees, wie ben ik dan? Als je lange tijd een eetstoornis hebt gehad, kan het moeilijk zijn je voor te stellen wie je bent los van je eetstoornis. Je eetstoornis is een ‘veilig huisje’, waaraan je je identiteit ontleent. Weten en voelen dat je méér bent dan die eetstoornis, een individu bent, is een belangrijke motivatie voor genezing.
“Ik kreeg een eetstoornis in de brugklas. Mijn hele middelbare school was ik ‘het meisje met anorexia‘. Iedereen zag mij zo en ik groeide helemaal in die rol. Ik had een identiteit, door mijn eetstoornis. Ik was wie ik was, omdat ik anorexia had. Ik hoefde niet te bedenken ‘wie ben ik’ en ‘wat wil ik’: ik was het meisje met anorexia en ik wilde wat mijn eetstoornis wilde.
Toen ik in therapie langzaam dingen van mijn eetstoornis los begon te laten, werd ik ontzettend bang. Ik had het gevoel alsof ik een deel van mezelf kwijt raakte. Alsof mijn identiteit verloren ging met elke stap die ik zette in de richting van herstel. Ik vond het doodeng om te bedenken wie ik was zonder anorexia. Ik vond het doodeng om die verantwoordelijkheid te moeten dragen; een mening te hebben, beslissingen te nemen, fouten te maken. Voorheen had ik die verantwoordelijkheid niet: ik kon alles op mijn eetstoornis afschuiven: goed en kwaad, winst en verlies. Nu moest IK het doen. Nu moest IK er zijn.” – Anoniem
Erachter komen wie je bent en wat je wilt, is een van de moeilijkste opgaven in het leven. Maar ook een van de mooiste. Een klein kind kan al hele sterke voorkeuren hebben: het ene meisje wil roze princessenjurken en de ander wil niks van poppen weten en speelt lekker met auto’s. Als je wat ouder bent, kies je vaak een hobby of een sport. Ouders en leeftijdsgenootjes hier vaak ook invloed op, maar je krijgt een voetballer echt niet zomaar op ballet.
Deze ontwikkeling hoort zich in de tienerjaren voort te zetten. Je gaat zelf bedenken wat voor kleren je wilt dragen, wat voor muziek je wilt luisteren en hoe je je vrije tijd wilt doorbrengen. In de puberteit gaat dat vaak met veel uiterlijke expressie, luid kabaal en ruzies met ouders en leraren. Zo heb ik een hele reeks foto’s van mezelf met zwarte oog make-up, gatenpanty’s en Nirvana t-shirts. Ik vergeet nooit meer het lijkbleke gezicht van mijn moeder toen haar blonde dochter met pikzwarte lokken thuis kwam. Ik ging natuurlijk voor dit schrikeffect. Veel pubers doen extreme dingen om een gevoel van identiteit te creeëren. Je afzetten tegen je ouders en leraren is hier onderdeel van.
Als je een eetstoornis ontwikkelt in je tienerjaren kan dit hele proces van onderzoeken wie je bent en wat je wilt, gaan vertragen of stil komen te liggen. Je eetstoornis wordt dan een vervangende identiteit. De eetstoornis bepaalt wat je wilt, doet, durft, kan, lust en hoe je eruit ziet. Je hoeft niet te bedenken ‘wil ik naar dat festival, met die muziek?’, want vanuit je eetstoornis durf je niet. Je hoeft niet na te denken over welke studie je wilt gaan doen, want door je eetstoornis zit een studie er voorlopig toch niet in. Je draagt geen verantwoordelijkheid, want je eetstoornis is de baas.
Beperkend? Ja. Maar ook veilig… Want als je het niet zelf hoeft te bedenken en bepalen, kun je ook niet falen: je kunt het niet fout doen, je kunt jezelf en de mensen om je heen niet teleurstellen.
Maar dat is onderdeel van het leven: fouten maken, teleurgesteld worden, pijn voelen. Natuurlijk kom je angsten tegen en zul je af en toe denken ‘ik kan het niet’. Maar zonder die ervaringen kun je de andere kant van het leven ook niet beleven. Die andere kant bestaat uit het leven aangaan, je dromen uit laten komen, doen waar je gelukkig van wordt, verliefd worden, genieten van eten, de natuur, werk, vakanties, boeken, muziek, kunst, hobby’s en mensen.
Onderzoek wie je bent, wat je wilt, waar je gelukkig van wordt, zonder je eetstoornis. Kijk welk individu verborgen zit achter de diagnose Anorexia, Boulimia, NAO of BED. Vertrouw erop dat jij een identiteit hebt, los van je eetstoornis. Het is de moeite waard om te onderzoeken wie jij bent, wat jij kan en wat jij wilt in het leven.
Volwassen worden is een hele klus en gaat gepaard met vallen & opstaan. Je probeert wat dingen uit, je onderzoekt, je beleeft, je experimenteert, tot je steeds meer voelt ‘ja, dit ben ik, dit past bij mij’. Je hoeft het niet in één keer te weten. Ook als je iets doet of kiest waarvan je vervolgens denkt ‘nee, dat was het toch niet helemaal’, ben je een stapje dichter bij jezelf gekomen.
Je kunt het niet ‘verkeerd’ doen. Je mag het zien als een onderzoek: de tijd nemen, fouten maken, leren en ontwikkelen. Als je het leven op deze manier benadert, als een mogelijkheid om te leren, te beleven en te ontwikkelen, wordt het een stuk leuker om erachter te komen wie je bent.
Geef een reactie