Toen ik nog een eetstoornis had leidde ik vaak een dubbelleven. Ik zei het één en deed het ander. Ik verzon smoesjes over waar ik had gegeten, hoeveel ik had gegeten, wat ik had gegeten en hoe ik me voelde. Mijn eetstoornis was mijn veilige plek, daar hoefde andere mensen niet altijd van te weten, ze zouden zich er maar mee gaan bemoeien. Bovendien wilde ik niemand teleurstellen, dus vond ik dat ik soms beter kon liegen. Ik wilde best herstellen, maar dan wel op mijn manier. Ik dacht dit heel slim aan te pakken, maar wie hield ik nou werkelijk voor de gek?
Ik ben voor mijn eetstoornis in behandeling gegaan bij PsyQ. Hier volgde ik een meerdaagse groepstherapie. Samen met de groep volgde ik psychotherapie, cognitieve gedragstherapie, PMT, gesprekken met de diëtist en elke middag dat we therapie hadden gingen we samen lunchen. Elke eerste therapiedag van de week namen we onze doelen door. In dit doelenrondje bespraken we de doelen van de afgelopen week en stelden we doelen voor de volgende week.
Deze vorm van therapie is voor mij heel helpend geweest, het heeft me uiteindelijk geholpen om van mijn eetstoornis af te komen. Toch ben ik tijdens therapie nog tegen een hoop problemen aangelopen. Herstellen van een eetstoornis is niet slechts een kwestie van een keuze maken en dat dan gewoon gaan doen. De ene dag zal makkelijker zijn dan de ander en soms kan het lastig zijn om je motivatie te behouden, want ja, zo’n eetstoornis is ook best wel veilig, toch? Bovendien werd ik er helemaal gek van wanneer er weer eens een doel niet was gelukt. Voor mijn gevoel stelde ik constant iedereen teleur en dan dacht ik nog nieteens aan mijzelf.
Deze confrontatie vond ik vaak erg moeilijk te accepteren. Daarom vond ik het toen een goed idee om af en toe maar te liegen over mijn behaalde doelen en mijn toekomstige plannen. Dan was ik er maar vanaf, dan stelde ik niemand teleur, dan hoefde ik er niet over te praten. Wanneer ik 3 keer had gebraakt vertelde ik vaak dat het maar 1 keer was geweest. Ik schreef vaak netjes een toetje op mijn eetlijst, zonder dat ik dat daadwerkelijk had gegeten. Ik maakte als doel niet die ene triggerende film over anorexia te kijken, maar ik wist al lang dat ik dat toch wel zou gaan doen.
Hiermee dacht ik mezelf en anderen te sparen. Ik kon lekker een beetje mijn gang gaat wat mijn eetstoornis betrof, leidde geen gezichtsverlies en anderen hoefden zich geen zorgen te maken. “Het komt vanzelf wel een keertje goed.” Dacht ik dan. “Maar nu mag het nog even.” Met dit soort acties en gedachtes heb ik mijn herstel lange tijd in de weg gezeten. Wie hield ik nou eigenlijk voor gek?
Het is helemaal niet zo gek als je de situatie die ik hier opschrijf herkent. Natuurlijk wil je je groot houden, wil je anderen geen pijn doen en heb je je eetstoornis niet voor niets. Herstellen van een eetstoornis is eng. Het gaat gepaard met onzekerheden, gevoelens die naar boven komen, kwetsbaarheid, fouten mogen en misschien zelfs moeten maken. Fouten maken voelde voor mij als falen, dus ging ik ze liever uit te weg. Ik durfde mijn angsten niet in de ogen te kijken, want het was ook ongelooflijk eng. Een leven zonder eetstoornis, dat kon ik me lang niet altijd voorstellen.
Het is goed om je te bedenken dat we allemaal fouten maken en dat niemand in één keer van zijn of haar eetstoornis hersteld. Van je fouten kan je ongelooflijk veel leren en misschien moet je ze wel 100 keer maken voordat je door hebt wat er nou allemaal achter zit. Echter zal je daar alleen achter kunnen komen wanneer je die fouten erkent en onderzoekt. Je hebt er helemaal niks aan om te doen alsof het allemaal wel goed met je gaat terwijl dat eigenlijk niet zo is. Het is niet erg om toe te geven dat je van tevoren al weet dat het je eigenlijk niet gaat lukken. Geef dit aan, zodat je omgeving je kan steunen, maar ook omdat het belangrijk is voor jezelf om te accepteren dat we niet alles perfect kunnen doen. Het is niet erg als iets je nu nog niet lukt, maar dat betekent niet dat het je nooit zal lukken.
Accepteren dat je sommige dingen nog lastig vind is een vorm van mild zijn naar jezelf. Voor mij is dit een erg belangrijke les geweest in de weg naar mijn herstel. Eerlijk zijn naar jezelf is in mijn ogen een groot onderdeel van zelfliefde en iets dat je kan oefenen. Wat niet is, kan altijd nog komen. De weg naar herstel is lastig, maar niet onmogelijk. Elke stap die je zet in de goede richting is er eentje, hoe groot of klein deze ook is. Soms zet je een stapje terug, maar dat betekent niet dat die stap vooruit niks meer betekent. De weg naar herstel is geen rechte weg omhoog. Het is een weg met hobbels en bobbels, omwegen en obstakels, pieken en dalen. Het is een weg die je zelf moet lopen, maar niet alleen hoeft te bewandelen. Jij zet de stappen en ik loop graag naast je om je de juiste weg te wijzen. De weg lijkt soms eindeloos, maar dat is ie niet. Ik heb het zelf mogen ervaren. Dus laten we doorgaan door eerlijk te zijn, naar elkaar en naar onszelf.
Houd jij jezelf voor de gek?
Fotografie door Emma Brown
Geef een reactie