Winkelen met een eetstoornis

Winkelen kreeg voor mij een totaal andere lading op het moment dat ik vol in mijn eetstoornis zat. Alle aandacht ging naar mijn lichaam en dat uitte zich op verschillende manieren. Ik verstopte mijn lichaam in grote truien, om het te kunnen vergeten. Ik spendeerde veel te veel geld aan nieuwe kleding, om het te kunnen verbeteren. Huilend stond ik in het pashokje, na een lange middag waarbij het weer niet was gelukt om een fijn zelfbeeld te kopen. 

Het maakte mij vaak veel ongelukkiger dan ik al was en toch kon ik er niet mee stoppen. Bij elke nieuwe trend en elk kledingstuk dat ik nog niet had dacht ik; Dit heb ik nodig! Dit gaat mij misschien wel helpen! Dan vind ik mijzelf wél leuk! Met frisse moed liep ik de stad in, opzoek naar datgene wat mij zelfvertrouwen moest geven en wat mij gelukkig moest maken. Nou, dan wordt het een hele lange middag..

De confrontatie begon al tijdens het snuffelen tussen de eerste rekken. Leuk shirt, maar welke maat? Heel lang had ik geen idee van mijn kledingmaat en zat ik er altijd ver naast. Bizar hoe een vertekend lichaamsbeeld met je aan de haal kan gaan. Van hetzelfde kledingstuk van ik altijd drie verschillende maten mee, voor de zekerheid. 

In het pashokje begon de ellende pas echt. Ik denk dat bijna iedereen wel eens heeft ervaren dat het licht in de pashokjes niet is ontworpen om jou een goed gevoel te geven, maar wanneer je een eetstoornis hebt is deze uitdaging nog veel groter. In de winkel was er altijd rumoerigheid en mooie kleding als afleiding, maar in het krappe pashokje was enkel plek voor mij en mijn eetstoornis-gedachten. Tot ik rood aangelopen was bleef ik mijzelf in nieuwe dingen hijsen, tot ik uiteindelijk iets leuks te zien zou krijgen. De conclusie was altijd dat ik iets aan mijn lichaam zou moeten doen. Hoe ik eruit zag was de reden voor deze mislukte middag. Met zo’n lichaam gaat natuurlijk niets leuk staan. Pas als mijn lichaam veranderde, zou de kleding mij mooi staan. Ik zag het toch zelf!?

Als ik hieraan terugdenk kan ik zelfs weer een beetje verdrietig worden. Hoe onaardig kun je zijn tegen jezelf? Op dat moment realiseerde ik mij nog niet dat het mijn lichaamsbeeld was dat moest veranderen, niet mijn lichaam. Deze middagen eindigde altijd in een hoop verdriet en frustratie tegenover mijzelf. Altijd voelde ik mij onrustig en door die wanhoop zorgde het er ook voor dat het diezelfde avond nog misging met eten. Als ik niet in de maat paste die ik goed vond, durfde ik niet meer te eten. Vroeg of laat leidde dat weer tot een eetbui en veel compenseer gedrag. Als ik wel in de goede maat paste, zorgde dat er op een vreemde manier ook voor dat ik eetbuidrang kreeg, terwijl ik mij niet slecht voelde. Positieve impulsen zorgde ook voor een onrust die ik soms geen plekje kon geven. Die onrust maakte mij verlangen naar een eetbui, als een echte verslaving

Misschien moest eerst mijn lichaamsbeeld verbeteren voor ik echt weer kon genieten van winkelen. Het was altijd iets wat ik heel leuk gevonden had, dat kon ik alleen maar terugkrijgen als ik niet steeds werd afgeleid door mijn lichaam of mijn oordeel daarover. Er brak een tijd aan waarin kleding, meer dan ooit, een middel werd om mij in te verstoppen. Hoewel verstoppen niet per se iets goeds is, hielp het mij wel door een periode heen. Een periode waarbij ik zo min mogelijk afgeleid wilde worden door negatieve gedachtes over mijn lichaam. Ik vond het niet mooi, dat wist ik, maar ik hoefde ook geen aandacht aan dat oordeel te besteden de hele tijd. 

Door er even tijd overheen te laten gaan, kreeg mijn hoofd ook de tijd om te wennen aan dit lichaam. Zonder het aangaan van grote kleding-uitdagingen, zodat die nare gedachtes niet de ruimte zouden krijgen. Meestal liep ik alleen naar de kringloop om nieuwe grote truien te kopen, voor als ik ze weer afgedragen had. Nee, ik was niet blij met mijn lichaam, maar ik moest mij toch zo comfortabel mogelijk door deze periode heen slepen. Destijds heb ik echt gedacht dat ik voor altijd grote truien zou blijven dragen en dat ik daar uiteindelijk wel vrede mee zou hebben. Als dat het enige was waar ik mij oke in voelde, dan was dat misschien wel oke. 

Nog steeds heb ik veel grote truien in mijn kast hangen en voel ik mij hier helemaal goed in, maar het is niet meer het enige wat ik draag. Gehuld in grote truien ben ik lang bezig geweest met een positief gevoel over mijzelf te krijgen. Een positief gevoel, dat niet afhankelijk is van hoe dat jurkje mij staat. Het gevoel over mijzelf niet uit die pashoek spiegel te halen, maar uit totaal andere dingen. Die spiegel in dat veel te warme hokje en die nieuwe kleding die op je zenuwen werkt, voelen als bewijs dat je je niet fijn zou mogen voelen. Zelfs als je maanden lang werkt om je een klein beetje beter over jezelf te voelen, kan dat binnen een minuut omver geworpen zijn. Terwijl dat kleine sprankje positiviteit over jezelf écht is en je dat echt mag voelen. 

Nu kan ik weer genieten van winkelen, maar dat betekent niet dat dit altijd zonder uitdagingen gaat. Zodra ik nu merk dat ik door alle drukte en alle impulsen overprikkeld raak en mij niet meer relaxt voel, ga ik die paskamer niet eens meer in. Hup de winkel uit en lekker buiten wandelen of iets anders fijn gaan doen. Als ik met een opgejaagd, chagrijnig gevoel door ga winkelen gaat er helemaal niets meer van komen en ben ik nog steeds de enige op wie ik dat op dat moment kan afreageren. 

Nog steeds kan ik onzeker worden van het licht en de spiegels, helemaal wanneer elke wand een spiegel heeft en er een soort tunnel ontstaan waarin je je eigen lichaam vijftig keer ziet. Helpt het mij dan om naar die onaardige stem te luisteren? Of kan ik beter die broek ophijsen en daar leuke dingen in beleven? Ik ben de enige die zo onaardig kan zijn tegen mijn lichaam, ik ben de enige die dat ziet. Ik ben dus ook de enige die het los kan laten en mijzelf daar in kan ontzien. 

Jij bent veel meer dan het oordeel dat je over jezelf hebt als je in het pashokje staat. Wees lief voor jezelf door kleding niet te gebruiken als middel om jezelf te straffen, maar als iets wat jou zo comfortabel mogelijk kan laten voelen. Hoe leuker jij jezelf gaat vinden, hoe leuker het winkelen ook weer kan worden.

 

 Fotografie: bruce mars

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

10 reacties op “Winkelen met een eetstoornis”

  1. Heel herkenbaar! Een dagje shoppen met vriendinnen kan helemaal worden verpest door die eetstoornis en niet alleen de dag zelf, ook mijn zelfbeeld. Ik hoop dat shoppen op een dag ook voor mij weer leuk wordt!

  2. Volgens mensen koop ik mijn kleding te groot maar anders voel ik me een rollade met de draad er strak omheen.

  3. Dit is zo herkenbaar voor mij momenteel. Ik vind het zo fijn om te lezen hoe jij er sterker uit bent gekomen. Ik houd van je blogs (L)!!

  4. @LeRose, kan nog uitmaken wat voor kleding. Sommige kleding hoort strak te zitten en een maatje groter kan dan raar zitten. Bij andere kleding hoort het juist dat ze wat ruimer vallen. Heb het zelf nodig dat m’n buik kan ademen dus geen strakke broek. draag meestal jurkjes.

  5. Mijn vriend gaat altijd mee als ik kleding ga kopen. Van hem moet ik verplicht strakke kleding dragen. Ik mag pas iets kopen als hij het strak genoeg vind zitten. Ik moet ook altijd steeds een maatje kleiner van hem proberen in de winkel, net zolang dat ik er niet meer in kom. Hij maakt dan gemene opmerkingen, dat ik de dik ben omdat het niet past. Ik vind dat erg vernederend. Ook omdat de verkoopster en andere klanten het ook horen. En het maakt mij erg onzeker dat ik toch de dik ben. Mijn vriend wil dat ik nog meer afval omdat hij slank mooi vind. Het ergste was toen een verkoopster mijn vriend gelijk gaf en zei dat mijn heupen inderdaad vrij fors waren. Ik moest toen huilen want ik vond het erg gemeen, juist omdat ik er zo hard aan werk met sporten en dieetvoeding.

  6. Lol het einige probleem tijdens het shoppen is bij mij dat ik me ineens voor no reason slecht voel of dat ik wil eten (eigenlijk het ik beide dingen met alles wat ik doe)

  7. @Jamila, wat vreselijk dat jouw vriend dit soort dingen tegen jou zegt. Ik weet niet hoe jullie relatie verder is, maar jouw vriend klinkt als een persoon waar ik niet graag mee zou willen zijn en die zeker niet goed is voor je zelfvertrouwen. Misschien moet je dit een keer aan hem vertellen en ik hoop dat hij dan wat meer inzicht krijgt in wat zijn acties teweeg brengen.

    1. Mijn vriend is erg veeleisend. Vooral wat mijn uiterlijk en gewicht betreft. Hij vind mij zo nog niet goed, er moeten nog kilo’s af van hem. Vooral op de breedte van mijn heupen heeft hij veel commentaar. Hij wil die smaller hebben, dat vind hij mooi zegt hij.

  8. Ben weer opgemeten door mijn vriend, het was nog niet goed…. zucht. Heupen vond hij nog te breed en mijn taille-omvang wilde hij nog dunner. Als ik niet beter mijn best ga doen gaat hij mij weer een falaka geven zegt hij. De vorige keer dat hij mij die heeft gegeven was echt vreselijk.

  9. Lieve jamilia wat afschuwelijk wat je allemaal hebt meegemaakt en meemaakt ik kan niet met woorden zeggen hoe erg ik het voor je vindt je verdient het allerbeste net zoals iedereen dat verdient praat met iemand die je vertrouwt zoek professionele hulp ga naar een psycholoog en doe aangifte en het belangrijkste ga bij hem weg je verdient een lieve vriend iedereen verdient een lieve partner groetjes

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *