Terwijl ik deze gastblog schrijf, geniet ik van een stukje melk chocolade en een kop thee. Iets wat ik jaren geleden niet zou zeggen en als ik dat deed, erover loog. Ik kan weer genieten van de verschillende smaken die eten kan geven en het ideaalbeeld in mijn hoofd is verandert. Vanaf mijn 12e begon ik te rommelen met eten. Het leek onschuldig. Alleen dit bleef doorgaan tot ongeveer mijn 18e, toen ik met therapie begon.
Het begon allemaal met een motivatie traject, want echt aankomen of eten wilde ik nog niet. Hierna volgde meer therapie en huiswerkopdrachten en daarna weer meer therapie. Het heeft in totaal iets van 2 jaar geduurd om echt op gezond gewicht te komen en niet meer te braken. Echter, vanbinnen waren de eetstoornis gedachtes er nog wel en ook hier heb ik hard aan gewerkt. Ik had heel veel verkeerde opvattingen over mijn eigen lichaam en het eten en dit veranderde ook, maar een paar zijn er nog steeds. Dit komt niet, omdat ik ze niet tegenspreek, want dat doe ik. De gedachtes die ik heb, zijn echt tegen mij gezegd in het verleden. Als ik soms wat eet, dan hoor ik het weer.
Ik hoor mijn ex zeggen dat ik moet afvallen en hij wijst meisjes aan in een tijdschrift waar ik op moet gaan lijken. Ook geeft die een klein tikje op mijn hand op zijn verjaardag als ik nootjes wil eten. ‘Je mag geen nootjes meer eten, je moet afvallen’, zei die. Deze twee gebeurtenissen blijven in mijn hoofd zitten en soms komen ze weer op de voorgrond. Het is zoveel moeilijker om deze gedachtes tegen te spreken, want ik weet dat ik ze niet heb verzonnen. Het is echt gebeurd, maar het was gelogen. Ik was namelijk niet dik en had een gezond gewicht.
Ik ben heel erg blij dat ik geen ondergewicht meer heb en ook dat ik eet waar ik zin in heb. Toch, blijven de zinnen in mijn hoofd spoken en moedigen die mij aan om weer even op de weegschaal te staan. Misschien dan niet dat strakke jurkje aan te doen, maar iets waar ik mijn figuur in kan verstoppen. Het zijn die kleine acties die ik soms doe, die een terugval kunnen veroorzaken en dat wil ik niet. Mijn ex is mijn gestoorde eet stem in mijn hoofd die ik niet kan vergeten.
Vaak lees ik motiverende teksten over het genezen van een eetstoornis. Dat dat meisje in je hoofd ongelijk heeft en dat je mooi ben, zoals je bent. Bij mij is het alleen geen meisje, maar een jongen die het zegt. Hij kan gelogen hebben, maar toch geloof ik hem nog tot op de dag vandaag. Ik eet wel weer gezond en eet ook wat ik zelf lekker vind. Alleen als ik een tijdschrift in blader en een meisje zie, dan hoor ik hem weer zeggen: ‘dat meisje, op haar moet je lijken’.
Soms is de druk van de maatschappij om af te vallen dichterbij dan je denkt. Soms is het in je directe omgeving. Iemand waarvan je dacht dat die om je gaf, die je leert om niet van jezelf te houden. Het afleren is een proces en op een dag ben ik sterker dan die stem in mijn hoofd die zegt dat ik moet afvallen. Mijn lichaam is weer op gezond gewicht, maar mijn hoofd is er nog niet. Maar dat komt nog wel. Alles met de tijd.
Waar ik heen wil gaan met dit verhaal is dat woorden kunnen steken. Je kan ze langer met je mee dragen dan andere mensen soms denken. Laten we nadenken voordat we woorden zeggen, voordat we ze uitspreken en wees je zelf. Iedereen is mooi op z’n eigen manier. Er is niemand zoals jij dus, wees jezelf. De schoonheid zit hem in het zijn wie jij bent. Het heeft mij lang geduurd om dit te kunnen zeggen. Nu is het makkelijker om te zegen tegen iemand anders dan het zeggen tegen mijzelf, maar ik kom er wel. Ik ben gewoon mezelf ☺
Geef een reactie