Tijdens mijn angststoornis heb ik heel veel momenten gekend waarop ik dacht dat ik nooit meer beter zou worden. Ik ben geboren zonder angststoornis, maar inmiddels vecht ik er al vier jaar tegen. Blijkbaar is dit mijn nieuwe leven en zal ik me moeten aanpassen aan de nieuwe omstandigheden. Dit waren gedachten die regelmatig door mijn hoofd spookten en waar ik het enorm benauwd van kreeg. Ik wilde niet dat dit mijn nieuwe leven was, maar ik zag ook niet voor me dat dit nog beter zou gaan worden. Ik kon me niet voorstellen dat ik het zou volhouden om mijn hele leven verder constant in angst door te brengen en daarom probeerde ik ook niet te ver in de toekomst te kijken..
Mijn psycholoog zei dat de angststoornis zo hardnekkig was, dat ze dacht dat ik er nooit helemaal vanaf zou komen. Dit maakte mij machteloos. Ik wilde niet accepteren dat dit iets was voor de rest van mijn leven. Elke dag weer werd ik bij alles wat ik deed beïnvloed door angst en het beheerste mijn hele leven. Hoe kon ik accepteren dat dit mijn nieuwe leven was en dat ik bij alles wat moest gebeuren tien stappen vooruit moest denken en dat alle veranderingen mij stress zouden opleveren?
Ik had al wel het een en ander meegemaakt, maar hier kon ik niet mee omgaan. Ik kreeg lichamelijke klachten van de angst en dit zorgde er weer voor dat de angst erger werd. Het was een vicieuze cirkel waar geen einde aan kwam. Voorheen was ik een vrolijk meisje die heel flexibel was en juist open stond voor spontane afspraken en avontuur. Door de angststoornis veranderde ik in één klap in een meisje die enorm onzeker was over zichzelf, haar eigen kunnen, die allerlei doemscenario’s en beren op de weg zag en veel last had van spanning en stress op momenten dat dingen onverwachts veranderde of als iemand een spontaan voorstel deed. Ik verlamde op momenten waarop ik voorheen juist heel blij zou zijn.
Op momenten dat ik dacht te merken dat het wat beter ging, kreeg ik weer een beetje hoop en had ik er vertrouwen in dat ik sterk genoeg was om hier uit te komen. Ondanks dat ik heel diep in mijn angststoornis zat en het echt niet goed ging, zag ik als ik in gedachten in de toekomst keek geen angststoornis. Ik zag het ‘onbezorgde’ leven wat ik eerder had en waarin ik wel kon doen wat ik wilde en kon genieten van het leven zonder dat ik me overal druk om maakte. Ik kon me niet voorstellen hoe het leven zou zijn als dit voor altijd een donkere wolk was die boven me hing.
Ondanks dat die hoop er soms wel was, werd dit vaak ook weer weggenomen op momenten dat het weer slechter ging. Vaak durfde ik niet eens naar buiten, omdat de angst dat iets mis zou gaan of dat ik op school tijdens de les in paniek zou raken te groot was. Mijn hoofd draaide overuren en ondanks dat ik wist dat ik moest doorzetten, was dit soms vreselijk moeilijk. Op sommige momenten waarop ik besloot om toch door te zetten en mijn angst aan te gaan, ging het ook goed en kwam mijn angst niet uit. Ik was dan soms wel angstig en in paniek, maar waar ik voor vreesde gebeurde niet. Ik was altijd bang om ziek te worden en de controle over mijzelf en mijn lichaam te verliezen. Ik was bang om in paniek te raken en niet meer rustig te kunnen worden.
Op momenten dat ik bang was en dat uiteindelijk bleek dat deze angst niet realistisch was of niet uitkwam omdat de situatie anders verliep, kon dit mij kracht en vertrouwen geven. Helaas werkte dit ook weleens averechts. Ik had dan de moed bij elkaar geraapt om het avontuur waar ik zo tegen opzag toch aan te gaan en dit ging niet altijd goed. Er waren ook momenten dat wel gebeurde waar ik bang voor was en dit zorgde ervoor dat de angst alleen maar toenam en dat de drempel een volgende keer alleen maar hoger werd. Ik maakte mezelf wijs dat het dan weer zou gebeuren omdat het toen ook niet goed ging, waardoor ik de neiging had om te gaan vermijden.
Word ik ooit nog wel beter? Elke keer werd dat beetje hoop weer weggenomen en vroeg ik mij af of ik wel sterk genoeg was om dit gevecht te kunnen winnen. Ik twijfelde op veel momenten erg aan mezelf en kon ook echt boos op mezelf worden omdat ik het zo moeilijk maakte en het gewoon niet lukte om deze negatieve cirkel te doorbreken. Ik deed enorm mijn best om hier van af te komen en voor mijn gevoel deed ik hier zelfs alles voor. Het frustrerende was dat ik op gegeven moment niet meer wist wat ik nog meer moest doen om wel de richting van verbetering op te gaan. Mensen om mij heen zeiden weleens dat ik er met wilskracht en doorzettingsvermogen wel zou komen.
Het was allemaal goed bedoeld, maar ik kwam er niet.. het ging niet beter. Ja, soms heel even maar vlak erna donderde ik weer naar beneden. Betekende dit dan dat ik geen doorzetter was of dat ik niet beter wilde worden? Ik werd er verdrietig van dat ik niet echt verder kwam, wat ik ook probeerde. Ik werd er enorm door ontmoedigd. Waarom zou ik blijven doorzetten en keer op keer weer opzoeken waar ik het meest bang voor ben, als het er uiteindelijk toch niet voor zorgt dat ik me beter ga voelen? Het doel van doorzetten is dat je er dan doorheen komt en dat het beter gaat toch? Bij mij gebeurde dat niet. De andere optie was vermijden en de angst niet meer opzoeken. Dit is bij veel fobieën een optie. Niet de beste, maar sommige dingen kun je makkelijker vermijden. Helaas kon dit bij mij niet. Mijn angst was verweven in mijn persoonlijke leven en kwam naar voren op alle vlakken.
Als doorzetten niet helpt…
Ik werd ontmoedigd dat mijn doorzettingsvermogen en het aangaan van hetgeen wat ik het aller moeilijkste en engste vond, niet leek te helpen. De dag erna leefde ik namelijk weer in dezelfde strijd. Er werd door veel mensen uit mijn omgeving gezegd dat ik door moest zetten en dat ik mijn angsten moest aangaan, ondanks dat het misschien niet direct hielp. Dit is echter in de praktijk wel heel lastig als je elke keer maar weer vecht en dat je erna weer tegen hetzelfde aanloopt. Misschien helpt het niet direct, maar wanneer wel? Hoelang moet ik nog wachten om er voor te zorgen dat het beter met me gaat? Opgeven was geen optie omdat de angst zo verweven was door mijn leven, dat ik anders helemaal niks meer zou doen en alleen maar thuis zou zitten. Tegelijkertijd was mijn vechtlust enorm verminderd en wist ik niet hoelang ik het nog kon opbrengen. Het is enorm moeilijk om steeds meer weer door te moeten zetten zonder dat je resultaat ziet. Het vraagt op die momenten velen malen meer dan dat het je geeft.
Uiteindelijk ging het beter.. dit was een combinatie van de dingen die ik in therapie leerde en steeds beter kon toepassen, meer over mijn gevoel praten en het zoeken naar uitzonderingen. Momenten waarop ik dacht dat het helemaal mis zou gaan maar dat het wel goed ging. Ik heb echt moeten leren om dit niet steeds aan het toeval toe te schrijven maar het ook te zoeken bij mezelf. Ook kan ik nu wel degelijk zeggen dat mijn doorzettingsvermogen me wel iets heeft gebracht. Zonder dat, was ik nooit waar ik nu ben en was de angst alleen maar erger geworden. Ik denk ook dat ik sommige kleine vorderingen niet meer zag omdat ik steeds op zoek was naar het grote resultaat terwijl die kleine stapjes juist ook heel waardevol zijn.
Op de vraag ‘word ik ooit beter?’ kan ik nu volmondig JA antwoorden. Ik ben er nog niet, maar ik heb het volle vertrouwen in mijzelf en de toekomst teruggevonden. Het gaat nu al beter dan ik ooit heb durven dromen en ik kan er nu mee leven. Het is nog steeds een kwetsbaar punt, maar het beheerst niet meer mijn leven. Ik heb geleerd beter met mijzelf om te gaan.
Wil je meer lezen over dit onderwerp? Op Proud2bme verschenen eerder blogs met 5 vragen over angst, tips om iemand met angst te helpen, tips tegen sociale angst, het verschil tussen angst en stress, angst om de deur uit te gaan en wat je beter niet kunt zeggen bij angst en paniek.
Fotografie: Danielle Moler
Liefs, Jamie
Geef een reactie