Zag de sportschool mijn eetstoornis?

Ik zat in 5 havo en het ging ontzettend lekker. Het was mijn examenjaar en het ging mij eigenlijk best goed af. Daarnaast lukte het mij om elke dag ook nog een paar uurtjes de sportschool in te duiken. Die zat vlak naast mijn school en ik had standaard mijn sportschoenen en een setje kleding in mijn locker liggen. Ik was super fit en niet te stoppen! Althans, zo deed ik het overkomen. Van binnen wist ik wel dat het mij maar om één ding te doen was. Afvallen. Veel en snel. Ik wist ook wel dat ik het niet in mijn hoofd zou halen om een dagje over te slaan. Hoe moe ik ook was, hoe veel er die dag ook gepland stond, ik ging toch sporten en dat wist ik. 

Pas veel later heb ik mij wel eens afgevraagd of ik iemand ooit ben opgevallen daar. Ik kwam elke dag in die sportschool en zag met regelmaat dezelfde medewerkers. Heeft niemand iets gedacht? Een vermoeden gehad? Zich zorgen gemaakt? Niemand is het gesprek met mij aangegaan. Had ik daar voor open gestaan op dat moment? Dat weet ik niet, waarschijnlijk niet. Maar had dat hen ervan moeten weerhouden om die stap te zetten? Misschien had ik het fijn gevonden om te weten dat ik gezien werd. Dat als ik er alleen niet meer uit zou komen, ik om hulp zou kunnen vragen en dat de deur open stond. Buiten de sportschool kreeg ik vooral complimentjes over hoe dun ik was geworden en werd dat vooral als goed en mooi gezien. Binnen de sportschool was de enige plek waar ze konden zien wat ik daar dag in dag uit voor deed. Hadden ze iets kunnen doen? Misschien niet. Hadden ze iets moeten doen? Dat is mijn vraag. Ligt er een verantwoordelijkheid bij de sportschool …en zo ja, waar?

Nu ik ben hersteld kan ik weer op een gezonde manier genieten van sport. Ik ga regelmatig naar de sportschool bij mij om de hoek en loop hier opnieuw tegen dezelfde vragen aan. Dit keer niet over mijzelf, maar over de meisjes en jongens die ik daar vaak tegenkom en elke dag tekeer zie gaan. Het kan, zelfs met je eigen ervaringen op zak, best lastig zijn om in te schatten in wat voor situatie iemand zit. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat. Wat mij wel opvalt is wanneer iemand duidelijk geen plezier aan het sporten beleefd en er Spartaanse sportrituelen op na houdt. Als mijn alarmbellen gaan rinkelen, weet ik zeker dat dit ook de aandacht van de medewerkers moet trekken.

Ik heb dit gevraagd en dat doet het ook. Ze zijn hier niet blind voor en voelen ook aan wanneer er bij iemand meer achter zit. Het is natuurlijk nogal een drempel die je over moet. Iemand aanspreken op iets heel persoonlijks, zonder dat je die persoon en het verhaal erachter kent, is ontzettend lastig. De meeste sportscholen zijn alleen niet bevoegd om hier specifiek mee om te gaan. Een enkele sportschool heeft een diëtist rondlopen die, met name op vrijwillige basis, leden helpt bij wat meer eetpatroon gerelateerde vragen. Er is voor zowel de personal coaches als de diëtiste makkelijker mee om te gaan wanneer iemand met persoonlijke vragen naar hen toe komt. Dit gebeurt alleen niet altijd, …meestal niet eigenlijk.

Hoewel er de opvatting heerst dat een eetstoornis meer iets is dat zich buiten de sportschool afspeelt, ervaren veel medewerkers dat dit niet het geval is en zien ze het vaak voor hun eigen ogen gebeuren. Ik hoor van alle kanten geluiden dat het goed zou zijn als hier trainingen voor gegeven zouden worden. Die zouden kunnen bijdragen aan een stukje bewustwording van het personeel en zou de drempel om naar hulp te vragen iets kunnen verlagen. Een opvatting die je ook veel hoort is dat het zou kunnen gaan om discriminatie. Op basis van wat je ziet trek je een conclusie, met het risico dat je ernaast zit en dat zou voor beide partijen erg pijnlijk of zelfs beledigend kunnen zijn. Wat als iemand wel gehoord en gezien wil worden? Misschien is het risico op een ongemakkelijk en pijnlijk moment, een risico die we dan maar voor lief moeten nemen….?

Wanneer iemand overgewicht heeft staan we vaak vooraan om een gezonder leven toe te juichen en diegene te steunen bij het behalen van nieuwe doelen. Dat is ontzettend mooi en goed. Alleen wanneer het om iemand gaat met normaal- of ondergewicht, lijkt het of we daar maar vooral vanaf moeten blijven en iemand z’n gang moeten laten gaan.

Ook hier zouden we hen toe moeten juichen en onze steun laten blijken, maar dan bij het behalen van hele andere doelen. Doelen die ook in het teken staan van een gezonder leven, maar wat misschien betekent dat de sportschool daar op dit moment niet bij hoort. Een gezond, eetstoornis vrij leven.

Bron: Jaanus RPedro Matute

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

18 reacties op “Zag de sportschool mijn eetstoornis?”

  1. Ik ben laatst bij mijn sportschool langs geweest en heb een presentatie gegeven aan de medewerkers over mijn ervaring met mijn eetstoornis en het sporten bij hen. Wat had hen op kunnen vallen aan mijn sportgedrag? Wat kunnen ze doen als ze dat bij anderen terugzien?
    Super eng, sowieso om daar weer te zijn en dan ook nog eens zo’n persoonlijk verhaal vertellen.. Maar ik vond dit gewoon echt NODIG. Er is zo weinig kennis over, sportinstructeurs krijgen dagelijks te maken met eetstoornispatienten, of ze het nou weten of niet.. Ik vind echt dat die mensen meer kennis moeten hebben/krijgen!

    Wellicht sowieso op sportopleidingen hier lessen ingeven? Ervaringsverhalen laten vertellen? Ik denk en hoop dat dat indruk zou kunnen maken?

    1. Wat superstoer dat je dat hebt gedaan!

    2. Heel stoer dat je dat hebt gedaan!

    3. wat stoer! wat goed van je

    4. Zó, dàt is nog eens goed!
      Ik ben 50+, elke dag bij de sportschool te vinden, ik pik ze er direct uit ….., de dwangmatige sporters !
      Nog nooit ben ik aangesproken op mijn dwangmatige sportgedrag. En ja ….. het is écht wel zichtbaar!

  2. Zo herkenbaar! Dit heb ik mij heel vaak afgevraagd toen ik nog met zwaar ondergewicht stond te sporten. Ik ben toen heel vaak naar de receptie gegaan om mijn vetpercentage te meten al wist ik dat deze veel te laag was. Ik denk inderdaad dat mensen niet iets durven te zeggen, want ik merk dat nu zelf ook als ik mensen in de sportschool zie waarvan ik vermoed dat zij een eetstoornis hebben.

  3. Ik werd in de gaten gehouden op verzoek. 1 instructeur had het een en ander al in de gaten, dus die deed het al uit voorzorg.

    Nu ik zelf instructeur ben en soms ook wel eens mijn twijfels heb….
    Ik bespreek het meestal eerst met een collega om in het dossier van die persoon te mogen kijken of er al sprake van is. Zo niet houden we het in de gaten, twijfelen we teveel ga ik ( of iemand anders ) 1 op 1 een gesprek met die persoon aan.
    Hierbij aangevende dat het absoluut niet erg is, maar dat als we ons teveel zorgen gaan maken we een limiet gaan instellen op aanwezigheid fitness of groepslessen.
    Niet om te pesten, juist om die persoon te begeleiden en te beschermen.

  4. Ook iemand met overgewicht die naar de sportschool gaat kan een eetprobleem of eetstoornis hebben… Belangrijker is om te zien hoe obsessief iemand met beweging omgaat. En als je iets vermoedt, in gesprek te gaan.

  5. Wat een ontzettend goed, herkenbaar artikel. Ook ik maak me regelmatig zorgen om medesporters. Mijn relatie met sporten is gelukkig inmiddels wel weer gezond. Goed idee om met sportinstucteurs in gesprek te gaan. Zo belangrijk om informatie uit te wisselen!

  6. Bij ons in de sportschool ga je in principe 1x per paar weken op de weegschaal met vetmeting. Toen ik laag in mijn vetpercentage kwam, werd ik meerdere keren gewezen door het personeel op de risico’s en gevolgen van een te laag vetpercentage. Dus dat vind ik wel goed.

    Ik heb ook meegemaakt dat ik mijn doelen met mijn coach besprak en hij juist voorstelde aan mij om me te richten op vetverlies. Terwijl ik toen juist midden in mijn eetstoornis zat. Dat vond ik toen wel lastig.

    Ik train 2x per dag in de sportschool. Maar daar wordt (gelukkig) niets over gezegd. We signaleerden wel dat één van mijn groepsgenootjes aan het afglijden was. Veel afvallen in korte tijd. We hebben dit toen aangegeven bij de trainer en hij houdt haar nu in de gaten.

    Ik denk dat het belangrijk is voor een trainer die iets vermoedt dat hij eerst een band met die sporter probeert op te bouwen en iets meer probeert te begrijpen van de achtergrond van die persoon, interesse toont. En dan komt vanzelf het juiste moment om het over het sporten/eten/afvallen te hebben lijkt me.

  7. Ik heb zelf, op het moment van mijn eetprobleem/stoornis, gewerkt in de sportschool. Mijn collega’s en baas viel het op. Ik moést wegen om de paar weken, ze hebben mijn ouders gebeld en ik mocht geen groepslessen meer geven.
    Dat het allemaal om mij heen werkt gecommuniceerd vond ik vervelend, ook dat ik die lessen niet meer mocht geven zonder dat ik de reden wist.

    Achteraf juich ik wel toe dat ze het zó serieus genomen hebben terwijl ik toen geen ondergewicht had.

  8. Ik vind idd. dat hier aandacht aan besteed moet worden; dusdanig dat het veel makkelijker moet voelen om iemand hier op aan te spreken èn ook om te weten dat als je naar een sportschool gaat je aangesproken kùnt worden over waarom je sport en met welke instelling je dat op dat moment doet en wat het je (voor positiefs) oplevert of wat je doelstellingen zijn. Ik denk dat het ook best prettig kan zijn, om van iemand (milde) positieve of negatieve kritiek te horen, alles om jou te helpen zo gezond mogelijk fit te worden en/of te blijven. Als iemand of ‘men’ van mening is dat het richting ongezond gaat, is het goed dat iig het gesprek daarover gaande blijft. Dat gaat makkelijker, denk ik, als je als sportschoolhouder of medewerker in het algemeen mensen (willekeurig) aanspreekt, over hoe het nu gaat met sporten en even polshoogte neemt.

  9. Mooie blog! Je stelt voor mij zeer herkenbare vragen.
    Daarom ben ik de samenwerking met Start2Move aangegaan. Zij bieden trainingen en cursussen aan op het gebied van sport, fitness en gezondheid.

    Voor hen heb ik dan ook de 2-daagse cursus ‘Eetstoornissen en sport’ ontwikkelt welke ik zelf ook geef. Dit doe ik vanuit mijn eigen ervaringen met een eetstoornis, mijn achtergrond als psychomotorisch therapeut en ook heb ik ervaring met het lesgeven en sporten in een sportschool.

    Mijn ervaring is ook dat er in sportscholen zeer weinig kennis is van eetproblematiek, op een ongezonde wijze sporten is. En inderdaad, wellicht valt hen dit wel op, maar durven zij niet in te grijpen. Tijdens deze 2-daagse cursus komt dit alles uitgebreid aan bod.

    Mocht iemand nieuwsgierig zijn, hier kun je meer informatie vinden.

  10. Zie in de reacties ook verwijzingen naar de sportschool en of de sportschool haar klanten in de gaten moet houden. Naar mijn idee is het is niet de verantwoordelijkheid van een sportschool om jou/ een klant in de gaten te houden/ te behoeden voor zijn/haar eigen destructieve gedrag.
    Ja, ik zou het ergens (totaal niet vooral niet als je midden in je ES zit, maar ergens ook wel) waarderen indien iemand je confronteert met je eigen gedrag, omdat je dat niet meer zelf kan. Toch gaat het voor mijn gevoel te ver om ES curussen te geven/ je af te vragen of je sportschool ziet dat je een ES hebt.

    Er zijn ‘ grenzen ‘ . Als je door de rechter wilsonbekwaam wordt geacht, dan kan je idd niet meer over je eigen doen & laten beslissen. In de sportschool vind ik dat het andere uiterste geldt: jij kiest er zelf voor (ook al ben je ziek) om daar heen te gaan. Je ouders, je vrienden die zouden jou moeten behoeden. Niet een bedrijf als een sportschool.

    Bij de appie vraagt de cassiere ook niet aan de klant: zou u die 30 doosjes cherry tomaat nu wel kopen ipv brood met boter en kaas? Of zou u die 28 zakken chips nu wel kopen?

    Tuurlijk – ziek is ziek. Maar niet alles draait om de ziekte, niet iedereen hoeft/moet er rekening mee houden. Wrs raakt dit bij mij een bepaalde gevoeligheid omdat ik juist totaal niet wil dat iemand ook maar ergens rekening mee houdt tgv mijn eetgestoorde gedrag en/of verleden. Ach ja 😉

    1. Ik kan me hier goed in vinden. Juist omdat het ook erg averechts kan werken.
      Stel. Ik spreek 1 van mijn leden aan, dit kan goed uitpakken, maar diegene kan ook in paniek raken en denken ” Ik ga wel ergens anders sporten “. In het ergste geval, zijn wij een lid kwijt, haar of zijn vertrouwen en lopen we de kans dat onze goedbedoelde zorgen verkeerd uitgelegd worden buiten de sportschool.

      Het gaat idd ver om cursussen te geven over eetproblemen. De lijn hiermee is ook erg dun. Niet alleen bij overgewicht, ook bij ondergewicht. De vergelijking met de supermarkt vind ik wel prettig.

  11. Ik vind dat iedereen die “iets” opmerkt (sportclub, school, hobbygroep, familie, vrienden, buren…..) een bepaalde verantwoordelijkheid heeft. Niet voor het laten ophouden van de eetstoornis, maar wel voor het signaleren. En daarna mag de verantwoordelijkheid ook weer losgelaten worden/overgedragen worden aan professionals.

  12. Zowiezo valt het lang niet altijd te zien dat degene een eetstoornis heeft. Een persoon met overwicht die zich helemaal uitleeft, of een extreem fit persoon kan net zo diep in zijn of haar eetstoornis zitten en dat valt veel mensen vaak niet op.
    Met mijn ondergewicht word er door medesporters wel af en toe over mij gefluisterd en naar me gestaard, maar toen ik fit en gespierd was (maar mentaal net zo ziek),kraaide er geen haan.
    En gelukkig maar. Ik weet best wel wat ik doe, en zou me dood schamen als iemand iets tegen me zou zeggen..zowel medesporter als personeel.
    Veel meer dan een ‘alles goed met je’ heb ik niet nodig, je kunt dan altijd zelf kiezen of je om hulp wilt vragen of niet.

  13. Oude blog dit, maar ik zou nog graag iets kwijt willen.

    Voordat ik diep in mijn eetstoornis zat besloot ik een sportschoolabonnement aan te schaffen. Eén van de medewerkers ging me bij mijn eerste bezoek meten, wegen, en mijn bmi en vetpercentage berekenen.

    Hierbij gaf hij sowieso al een rare opmerking die me tijdens mijn eetstoornis is bijgebleven: "Oh, ik had je eigenlijk 4 kilo zwaarder geschat".
    Belachelijk. Hij begreep niet wat hij daarmee aanrichtte.

    Wat hij me ook vertelde is, dat als ik wilde afvallen, minstens 4 keer per week moest komen sporten. Intensief, dacht ik, oké.
    Maar tegelijkertijd MAXIMAAL je BMR eten.
    Als je regelmatig sport is het eten van je BMR bij lange NIET genoeg!

    Maar ik geloofde hem. Hij was immers de professional. En dat was het begin van mij uitputten.

    Ik hoop dat iemand dit nog ziet. Maar echt, die mensen moeten echt beter geïnformeerd worden!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *