Ze ontkent haar eetstoornis

Als ik in dagboekjes op Proud2Bme soms lees hoe meiden praten over hun ‘niet zo ernstige’ eetstoornis, over behandeling die ze niet willen of voortijdig zijn gestopt, kan ik me soms wel eens boos maken. Een frustratie die is gebaseerd op het gevoel van spijt dat ik al eerder in dit blog over spijt van mijn eetstoornis beschreef. Het ontkennen van hun eetstoornis en uitstellen van hulp vragen frustreert mij enorm en veroorzaakt de neiging dat ik de meiden die dit zeggen door elkaar wil schudden en wil schreeuwen: Stop hiermee, zoek hulp!

Ik begrijp inmiddels dan ook ontzettend goed hoe gefrustreerd omstanders kunnen raken wanneer iemand geen hulp aanvaart, liegt, dingen achterhoudt of als ze haar eetstoornis of de ernst ervan glashard ontkent. Dat is ontzettend moeilijk om te zien. Het is doodzonde en het kan je radeloos maken als omstander. Sommige mensen geven het op, anderen worden boos en maken ruzie. Want wat moet je doen als ze niet alleen tegen zichzelf liegt en zegt ‘dat het wel meevalt’, maar ook jou voorhoudt dat het allemaal wel prima is zo?

Moeilijke kwesties die ik regelmatig voorbij zie komen op het forum of waarover ik mailtjes ontvang van ouders of vriendinnen van mensen met een eetstoornis. ‘’Ik heb alles al geprobeerd” lees ik vaak in de berichten en dus sta ook ik soms met mijn mond vol tanden. Wat ik gelukkig wel kan doen is even luisteren, laten weten dat er meer mensen zijn die dit moeilijk vinden, zodat ze zich niet alleen voelen in deze strijd. En vertellen wat ze in ieder geval wel kunnen doen, al is het geen oplossing. En vooral hoop geven, want dat is er altijd!

In deze blog wil ik wat meer uitleg geven over de situatie waarin je zit als je dochter, vriendin of partner de ernst van haar eetstoornis ontkent. Als eerst is het belangrijk om te weten waarom ze dit doet en hoe het komt dat ze zegt wat ze zegt. Je kunt niet altijd de eetstoornis de schuld geven natuurlijk, maar vergeet niet dat die wel een grote invloed op haar heeft. Ontkennen hoe erg de eetstoornis is kan ook iets zijn dat ze bewust of onbewust doet om er niet aan te hoeven werken. Door te ontkennen dat er een probleem is of dat het probleem erg is, hoeft ze er niet aan te werken. Ook hoeven anderen dan niet op haar te letten. Door een leugentje tegenover zichzelf of een ander houdt ze mensen voor dat het wel goed gaat en hun zorgen niet nodig zijn. Zorgen die haar zouden kunnen helpen en dat is nu juist precies hetgeen dat ze ontzettend eng vindt.

Hoe gevaarlijk een eetstoornis soms ook lijkt, toch heeft degene die het heeft er een voordeel aan. Een vorm van controle, macht, zekerheid of juist zorg en aandacht kan het opleveren. Die voordelen wegen zo zwaar op tegen de nadelen, dat die soms worden ontkent of niet worden besproken. Alles lijkt anders dan het is en de omgeving wordt daar soms in meegesleept. Een eetstoornis heeft dan ook vaak niet alleen invloed op degene die het heeft, maar ook op haar hele omgeving. Dit maakt het extra belangrijk om jezelf bewust te zijn van de problemen, bij jouw eigen mening en gevoel te blijven stilstaan en je niet teveel te laten meeslepen.

Het is niet gek dat je je als ouders soms laat meevoeren in de zieke gedachtes, als je er zelf ook maar weinig vanaf weet. Daarom is het dan ook erg belangrijk je erin te verdiepen en over te praten met de mensen om je heen. Sta ook zelf stil bij wat jij van de situatie vindt. Probeer jouw gezin of vriendschap met haar eens van een afstand te bekijken alsof het een ander is die je ziet worstelen. Als jouw gezin het gezin van je vriendin was, wat zou je die vriendin dan als advies geven? Wat zou je dan voelen en wat zou je vinden van de situaties waarin haar dochter verkeerde? Soms kan dit helpen om weer even terug in de realiteit te komen en je niet mee te laten voeren in alle eetgestoorde leugentjes. 

Het is dus goed om te weten waarom ze de situatie ontkent en bijvoorbeeld zegt geen behandeling meer nodig te hebben, na drie gesprekken bij de psycholoog wel zelf verder te kunnen of na een ziekenhuis opname weer gewoon naar school wil gaan. Als ze echt aan zichzelf moet werken, kan dat een zware strijd worden. Een strijd waarvan ze waarschijnlijk hoopt deze niet aan te hoeven gaan en er ook via een andere weg vanaf te kunnen komen. Niets is vaak minder waar en daarom is het toch vaak ontzettend belangrijk om hulp te zoeken.

Soms vertellen de meiden aan hun ouders hoe verschrikkelijk ze worden behandeld in de kliniek waar ze verblijven. Een kwetsbaar meisjes dat niet goed verzorgd wordt, wekt bezorgdheid bij ouders op die vrijwel direct doorschieten in hun beschermende rol. Ze horen aan hoe verschrikkelijk het wel niet is en staan soms vrijwel direct op de stoep om hun kind er vandaan te halen. Terecht naar hun gevoel, maar in hoeverre kloppen de verhalen die een meisje in deze enorme angst om haar eetstoornis los te laten aan haar ouders vertelt? Is het niet eigenlijk gewoon weglopen uit de kliniek?

Ontkennen dat hulp nodig is, liegen, zeggen dat ze het wel zelf kan of ouders zoethouden met loze beloftes is vaak enorm frustrerend voor ouders en omstanders. Keer op keer blijkt alles niet waar te zijn of dreigt het weer ontzettend mis te gaan. Ze zegt allerlei hoopvolle dingen, maar het gaat ondertussen alleen maar slechter met haar. Het is daarom niet alleen belangrijk om te weten in wat voor strijd je dochter zit, het is ook belangrijk om te weten waar je het voor doet, hoop te houden en te blijven geloven in haar herstel. Zolang ze nog niet alles heeft geprobeerd, zolang ze de behandeling nu niet afmaakt is er nog hoop. Verlies dat niet al voordat de strijd gestreden is. Blijf hoopvol en laat haar ook weten dat jij niet opgeeft.

Natuurlijk mag je ook uitspreken hoe jij je voelt bij de situatie. Vertel haar bijvoorbeeld dat jij wel vindt dat het ernstig is en dat jij ziet dat ze niet gelukkig is. Laat weten dat zij dat misschien niet ziet, maar jij daar anders naar kijkt en vindt dat ze hulp nodig heeft bijvoorbeeld. Je hoeft je mening niet bij te stellen omdat zij keer op keer de situatie bagatelliseert. Je mag je mening op een rustige manier naast haar mening zetten en vragen stellen. Misschien kun je ook vragen of ze jouw mening begrijpt, zonder dat ze je daarna probeert te overtuigen. Wees in ieder geval open, eerlijk en rustig als je het gesprek hierover met haar aangaat. Blijf praten, blijf bij je eigen visie en zoek steun en hulp.

Note: Ik heb het in deze blog over een meerderjarig persoon die lijdt aan een eetstoornis, m/v. Bij minderjarigheid hebben ouders meer invloed op de behandeling.

Wil je meer weten over eetstoornissen of over hoe je met iemand in jouw omgeving om moet gaan die hiermee te maken heeft, lees dan ook deze blogs eens:
Hoe help je iemand met een eetstoornis?
Wat kan ik als ouder zelf al doen?
Hoe help je een vriendin met een eetstoornis?
Omgaan met iemand met een eetstoornis
Uitwonende dochter met een eetstoornis
Ze loopt weg uit de kliniek
En bekijk de andere artikelen voor ouders en omstanders hier. 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

19 reacties op “Ze ontkent haar eetstoornis”

  1. Wat een goede blog!

  2. Wat een top blog!
    Wel ‘n beetje confronterend.. (Als dat het goede woord ervoor is)

  3. Goede blog! Wel wordt er steeds ‘zij’/ ‘haar’ en ‘dochter; gebruikt, terwijl het natuurlijk net zo goed voor jongens kan gelden. Ik kan me voorstellen dat dat als jongen met een eetstoornis niet fijn is.

  4. Ik wil graag vertellen tegen mijn ouders, maar ik durf niet… Iemand ervaring?

  5. Misschien kun je een brief geven, je kunt bijvoorbeeld een voorbeeldbrief gebruiken van hier op proud. Heb je bij ‘hoe vertel ik het’ gekeken? (Zie onderaan de pagina.) Het is heel eng om het te vertellen, maar wel een hele belangrijke stap!

  6. Anoniem , wat goed dat je het aan je ouders wilt vertellen !
    Je zou daar een beginnetje mee kunnen maken door ze een briefje te schrijven…dan is het hoge woord er uit en kunnen jullie daarop verder praten…heel veel succes en sterkte

  7. Heel erg bedankt!
    Ik had eerst beginnende annorexia en ben daar zonder hulp vanaf gekomen. Alleen daarna begon het met eetbuien en sinds een paar maanden heb ik symptomen van boulimia. Ik ben zo bang voor de gevolgen… en schaam me dood. Zou iemand op een of andere manier in contact met mij willen komen?

  8. ”Zou iemand op een of andere manier in contact met mij willen komen?”
    Ik wil graag helpen.. Hoe had je dit voor je gezien?

  9. Hoe bedoel je? Hoe ik hulp wil? Ik bedoel: heeft iemand hier ook ervaring mee? En met diegene in contact komen…

  10. Beste Anoniem,

    De symptomen van je probleem, namelijk de anorexia, ben je misschien te boven gekomen maar het onderliggende probleem is er nog en dat heeft te maken met negatieve emoties en daar zijn nu andere symptomen – boulimia – voor in de plaats gekomen.
    Belangrijk is om de onderliggende problematiek aan te pakken en daarvoor goede hulp te zoeken. Anders ben je straks van de boulimia af maar ben je bijvoorbeeld aan de alcohol.
    Kan ook prettig zijn om met andere meiden contact te hebben maar goede hulp is echt nodig.

  11. Heel erg bedankt, Maria..!

  12. Graag gedaan, heb al het een en ander achter de rug en in het verleden niet de juiste hulp gehad. Het kan wel helpen om met mensen, al dan niet anoniem te praten en te kijken wat verstandig is, waar je goede hulp kan krijgen. Als je op tijd hulp zoekt, kan je nog veel zelf bepalen en zijn de gevolgen minder ernstig en kan je makkelijker verder met school of werk. Als het te erg is heb je straks niks meer te kiezen, net als ik destijds. Als ik toen geen hulp had gehad, ook al was het vooral straffen en belonen dan was ik er denk ik aan overleden.

  13. Wow, heftig zeg… Wat ik nu heb is dus dat er een klein (lichter) randje rond mijn snijtanden is ontstaan. Uiteraard kan het zo zijn dat deze er altijd al was en dat het me nu pas opvalt. Mijn tandarts heeft niks bijzonders erover gezegd over enige erosie. Dat is het enige wat ik nu heb als het over klachten gaat. Ik ben er nu ook een tijdje mee gestopt en hoop dat het beter gaat. Tuurlijk wil ik het zeggen, maar ik wil de vertrouwensband niet verpesten..

  14. Zolang ze nog niet alles heeft geprobeerd, zolang ze de behandeling nu niet afmaakt is er nog hoop. Verlies dat niet al voordat de strijd gestreden is.

  15. Goed, ik heb het verteld. Uiteindelijk via een brief. Wauw, wat lucht dit op! Er valt echt wat van mijn schouders. Bedankt voor de tips! Liefs x

  16. Wat goed, Anoniem!

  17. Ik begin te twijfelen of ik toch niet (weer) naar een kliniek moet. Maar mijn ouders vinden het ook geen goede setting voor mij (ervaring met diverse opnames).

    @Maria: Zo waar wat je zegt… Het gaat om wat erachter zit. Van Anorexia naar dwang… Ik ben benieuwd naar je verhaal! Zou ik met je in contact kunnen komen?

    @Anoniem: Dapper van je! Nu in gesprek proberen te blijven ;)!

  18. Note: Ik heb het in deze blog over een meerderjarig persoon die lijdt aan een eetstoornis, m/v. Bij minderjarigheid hebben ouders meer invloed op de behandeling.

    Wat herken ik dit!! Ook mijn dochter was meerderjarig toen ze anorexia kreeg. Gelukkig heeft ze het nooit ontkent alleen vond zij dat het niet zo erg was dan dat ik dat vond en het uiteindelijk ook bleek. Er heeft ooit iemand tegen me gezegd van een eet kliniek dat ze me een heel ander advies had gegeven als mijn dochter 10 jaar jonger was geweest. ( ze was 24 toen ze anorexia kreeg ). Daar kun je het als moeder dan mee doen. Als mijn dochter aangaf dat ze graag wilde dat ik bij de gesprekken zou zijn omdat ze het allemaal niet goed meer mee kreeg werd er vaak vreemd opgekeken, ze was toch meerderjarig….Heel prettig was het om als we terug naar huis reden te zien wat zij van het gesprek had mee gekregen en samen konden bespreken wat vooral ZIJ het liefste wilde en samen konden overleggen..Uiteindelijk is zij zo goed als van de anorexia af, al zal het altijd wel gevoelig blijven. Ben heel trots op mijn dochter !!

  19. Ik durf er eindelijk voor uit te komen.
    Maar door de diagnose autisme word het gezien als teveel om te verwerken na verhuizing naar de andere kant van het land, huis aan het verbouwen en baan nummer 3.
    Burnn out maar zeker speelt eetprobleem een grote rol.
    Want dat neemt bijna al mijn gedachten en hoofd in beslag.
    Maar hulp is er niet,, behalve tijd voor jezelf nemen en verwerken.
    Dus zit ik thuis en geen idee wat ik moet met mezelf

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *