Er was eens een meisje…
Ze leefde in een gelukkig gezin, had lieve vriendinnen en op school ging het goed.
Je zou denken dat ze erg gelukkig was. Maar dat was ze niet. Ze voelde zich vaak down zonder er een reden voor te hebben. Dat had ze al toen ze op de basisschool zat, maar ze wist niet waarvan het komen zou. Ze trok zich vaak terug en als ze alleen op haar kamer was begon ze te huilen en zag ze het helemaal niet meer zitten.
Ze had een goede vriend waarbij ze alles kwijt kon. Hij snapte het ook niet, waarom het meisje steeds zo somber was. Maar ze kon haar verhaal wel bij hem kwijt, en in de loop van de tijd ging ze zich beter voelen, dóór hem. Ze werd verliefd op hem. Ze voelde zich wel beter, maar toch was ze nog vaak somber en zat ze in haar bedje te huilen. Maar als ze het even niet zag zitten, ging ze met haar beste vriend bellen en dan sprak hij haar weer wat moed in.
Ze hebben ook een aantal keer afgesproken en het meisje werd alleen maar verliefder. Maar het ging fout. Hij had nog een relatie met een ander meisje maar daar had hij vaak ruzie mee. Dan belde hij het meisje en gingen ze goed praten en hielp het meisje hem. Ondertussen kreeg hij ook gevoelens voor het meisje, maar had hij nog een relatie met het andere meisje. Hij moest kiezen.
Het meisje deed er alles voor om hem te winnen, maar ze spraken elkaar alleen maar minder en het meisje wou toch echt weten wat hij nou eigenlijk wou. Want ze werd alleen maar onzekerder. De jongen kwam heel moeilijk uit z’n woorden en toen wist het meisje het. Hij kiest niet voor haar. Ze was helemaal kapot en elke dag viel ze huilend in slaap. Ze had nog nooit zoveel gevoeld voor iemand als voor hem. Ze sprak minder af met der vriendinnen, deed de hele dag haast niks en zat alleen maar te huilen. Ze kon er zelfs niet meer van slapen. Ze deed haarzelf pijn met een scheermesje om even die pijn te verzachten.
De jongen had helemaal geen idee hoeveel hij haar had gekwetst. Ze spraken elkaar niet meer, en na een maand ging het nog niet beter met het meisje. Ze voelde zich nog heel depressief en zag het niet meer zitten. Een aantal keren zei het meisje tegen der zusje dat ze dood wou. Dan ging haar zusje ook huilen en moest ze het tegen der ouders vertellen. Maar dat deed ze niet. Ze voelde zich ondertussen alleen maar slechter en sneed haarzelf nog steeds.
Ze vond zichzelf ook te dik. Niemand die ooit tegen haar had gezegd dat ze dik of lelijk was, ze kreeg genoeg aandacht van jongens maar toch kon ze haar lichaam niet accepteren. Ze besloot te gaan afvallen. Maar ze hield het niet lang vol en at weer gewoon. Zo is het een aantal keren gegaan. Samen met haar vriendinnen gingen ze soorten afvalpillen proberen. Der vriendinnen hielden het niet lang vol maar zij wél, maar dat zei ze niet.
Na de zomervakantie 09 was ze vastbesloten om dit keer echt voor het afvallen te gaan. Der vriendinnen op school hadden het door, maar het meisje ging gewoon ongestoord verder met afvallen. Als ze vroegen waarom ze niet at verzon ze smoesjes, en zo was dat thuis ook. Ze ging steeds minder vaak met der vriendinnen afspreken en was heel vaak actief op pro-ana sites. Daar had ze haar ‘vriendinnen’.
Maar na een paar maanden vond ze het eigenlijk toch wel slecht gaan en gaf aan haar vriendinnen toe dat ze nog niet gestopt was met afvallen, maar dat ze dat nu echt zou gaan doen. Maar het lukte haar niet, ze hield het 2 dagen vol om weer normaal te eten maar toen viel ze weer terug in het afvalwereldje. Ze was bang voor de echte wereld. Bang dat mensen haar dik zouden vinden. Ze voelde zich veel veiliger in het afvalwereldje.
Maar op een keer kwam ze terecht op een site die tégen de pro ana sites was; proud2bme. Ze keek er op rond, en ze zag hoe lief en aardig de meiden daar waren. Ze vertelde haar verhaal, wat ze eerst niet zo goed durfde maar ze kreeg hele liefdevolle en steunende reacties. Dankzij meiden van proud2bme is ze naar de dokter gegaan, en die maakte zich nogal zorgen. Ze moest het haar ouders vertellen, maar dat durfde ze echt niet. Weer met steun van de meiden van proud2bme heeft ze de brief aan haar moeder gegeven. Zo zijn ze samen naar de dokter gegaan, doorverwezen naar de kinderarts en binnen 2 weken had ze een intake bij rintveld.
Ze kreeg de diagnose NAO, omdat ze nog ongesteld werd. Later werd ze ook niet meer ongesteld en veranderde het in anorexia. Ze heeft 3 maanden in de startgroep gezeten en zat op het randje van opname. Ze wou echt niet met school stoppen, dus heeft ze hard haar best gedaan, en het lukte.
Ze zit nog steeds in haar examenjaar en school kan ze gaan afmaken! Deze strijd gaat nu met ups en downs, maar die horen erbij.
Ik weet dat dit verhaal nog lang niet is geëindigd, en het zal nog lang gaan duren, maar ik ga er helemaal voor!
Geef een reactie