Zelfbeschadiging

Tja, mijn verhaal.. eigenlijk weet ik niet echt waar ik moet beginnen, omdat ik nooit had gedacht dat ik zelf ooit zo’n verhaal zou kunnen typen. Na veel gesprekken met mijn begeleider gehad te hebben, ben ik er vorig jaar achter gekomen dat ik best ver terug moet om precies te kunnen vertellen hoe het begonnen en verlopen is. door Jelka

Ik ben opgegroeid met een broer met een vorm van autisme die meer aandacht nodig had dan ik. En omdat mijn ouders al zoveel hadden om mee te dealen vond ik dat ze mij er niet ook nog eens bij konden hebben. Daarom hield ik thuis vaak dingen voor mezelf en uitte ik mijn gevoelens niet veel, ze hadden al genoeg te doen.

Door de basisschool fietste ik eigenlijk makkelijk heen, ik had veel vriendinnen en ik kon best goed leren, voor zo ver je dat leren kon noemen. Toen ik eenmaal in de brugklas zat ging dat anders. Ik had veel moeite met de overschakeling en met de nieuwe klas, ik kende er maar één jongen van. Het voelde allemaal zo raar dat ik vaak naar de wc ging om te huilen, ik voelde me zo stom. Je gaat toch niet huilen omdat je je vriendinnen mist? ###

Toen werd ik een keer zo boos op mezelf dat ik hard met mijn hoofd tegen de muur aan begon te bonken, en dat was eigenlijk met begin van mijn zelfbeschadiging.

Ik raakte gewend op school en ik kreeg nieuwe vriendinnen. Tot we in de tweede klas op school kwamen en we bericht kregen dat er een vriendin een ongeluk had gehad en in coma in het ziekenhuis lag. Het zou er om hangen of ze het overleefde.. het was een slopende week die ik me nog steeds heel goed kan herinneren en wat nog steeds pijn doet als ik er aan denk. Uiteindelijk kreeg ik na een week een mailtje van een vriendin. ‘rip eline’ was het onderwerp. Ik schrok toen heel erg en ben huilend naar mijn moeder toe gerend. Die begreep het wel en probeerde mij te troosten, maar mijn broer begreep het niet, die vond dat ik me aanstelde.

Dat was bij mij denk ik de druppel. Die avond was ik alleen thuis en sneed ik tijdens het snijden van het vlees in mijn hand. Dat gaf een raar gevoel, ineens werd ik een stuk rustiger en voelde ik me niet meer zo verdrietig.

De weken na de crematie waren raar en de klas was van streek en we hadden veel gesprekken met leraren, maar het enige waar ik aan kon denken was dat ik misschien wel gek was; wie doet zich nou opzettelijk pijn? Toch deed ik het steeds weer opnieuw.

Na paar maanden hadden we zomervakantie en toen heb ik mijn beste vriend, Mark, leren kennen. Elke keer als we ‘s middags de hond gingen uitlaten stonden we op elkaar te wachten en liepen we samen. Hij kon door mijn masker heen kijken en zag het als er wat aan de hand was. Dat was een erg fijn gevoel, want ik kon met hem echt over alles praten, maar toch bleef ik krassen.

Toen de zomer voorbij was en de lessen weer begonnen waren, werd onze klas uit elkaar gehaald omdat ze dachten dat dit beter was om de dood van Eline te verwerken. Toch bleef het in mijn hoofd zitten. Ik kon het niet los laten dat ze er niet meer was en miste haar elke keer weer. Uiteindelijk heeft Mark mij er een heel eind bovenop geholpen en ging het beter.

Tot het mei werd. Ik zat op een andere school dan Mark en hij ging op stedenreis, maar ik dus niet. De dag voor zijn vertrek lieten we samen de hond uit en hij nam uitgebreid afscheid, ik moest hem ook beloven dat ik nooit iets raars zou doen als zelfmoord plegen. Dat vond ik best raar, maar ik dacht er verder niet echt over na. Had ik dat maar wel gedaan.

Op woensdag kwam ik thuis uit school en sprak mijn moeder me aan, ze moest me iets erg vertellen. ‘ken je Mark nog? Die jongen waar je vroeger mee optrok? Hij is dood.., hij heeft gister zelfmoord gepleegd op stedenreis..’.

mijn ouders wisten en weten nu nog steeds niet dat ik zoveel met hem optrok, ze dachten dat ik hem misschien vergeten was omdat ik hem al die jaren niet had gezien. Ik begon heel hard te huilen en heb alles bij elkaar geschreeuwd tot ik moe werd en toen ben ik naar bed gegaan.

De dagen daarna waren afschuwelijk. Omdat mijn ouders van niks wisten, vonden ze dat ik gewoon naar school moest. De rest van de school had de verhalen ook al gehoord en hadden Mark allemaal uitgescholden omdat ze vonden dat hij het niet kon maken. In die is tijd het krassen ook veranderd in *erger*.

De weken erop raakte ik steeds verder met mezelf in de knoop tot een leraar iets in de gaten kreeg. Hij stuurde me naar de leerlingbegeleider, maar daar had ik geen zin in. Meestal bleef ik weg van afspraken en als ik er wel was had ik geen zin om te praten.

Rond die tijd begon ook het pesten op school. Een jongen kwam er achter dat ik mezelf beschadigde en vond het leuk om me hier mee te pesten. Gelukkig werd het bijna zomer.

Tijdens de zomer werd de klassenindeling bekend en bleek dat ik bij die pestkop in de klas kwam te zitten. Ik was zo bang dat ik uiteindelijk bijna alles aan mijn moeder heb verteld en die heeft toen de leerlingbegeleider gebeld. Gelukkig heeft die me toen van klas laten veranderen.

Eigenlijk werd me toen pas duidelijk hoeveel die man om mij gaf, midden in de vakantie ging hij aan het werk, speciaal voor mij. Toen heb ik besloten om toch met hem te gaan praten en uiteindelijk is hij een goeie vriend geworden.

Een jaar later ben ik van school gewisseld en toen raakte ik weer met mezelf in de knoop. Van school wisselen en uit huis gaan waren teveel veranderingen tegelijk. Gelukkig heb ik toen medicijnen gekregen.

Dat is nu twee jaar geleden. Vergeleken met toen gaat het stukken beter. Ik beschadig mezelf minder vaak en heb een fijne klas. Doordeweeks woon ik op mezelf (dit omdat mijn school ruim 100 km van mijn ouderlijke huis is) maar op de woensdag ga ik naar huis toe, dat heb ik nu gewoon nodig.

Sta stil bij zelfbeschadiging!

1 maart is het Self Injury Awareness Day, dit is een dag waarop wereldwijd aandacht wordt besteed aan zelfbeschadiging.

Om aandacht te vragen voor zelfbeschadiging zal de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging op 1 maart een flashmob organiseren. Deze zogeheten flashmob zal bestaan uit een ‘freeze’, waarbij de deelnemers 5 minuten letterlijk stil zullen blijven staan bij zelfbeschadiging, iedereen is dus geschikt om mee te doen! Mocht je nog voorbeelden willen zien van zo’n flashmob, dan kun je altijd even op YouTube kijken, hier staan genoeg voorbeelden.

Nu hebben we zoveel mogelijk mensen nodig om deze flashmob te laten slagen en iets neer te kunnen zetten, zodat mensen echt stil gaan staan bij zelfbeschadiging. Mocht je interesse hebben, stuur dan even een mail naar stichting@zelfbeschadiging.nl voor meer informatie! Wij zullen je dan een mailtje terugsturen met meer informatie (plaats, tijd, etc.)