Zelfbeschadiging herkennen bij je kind

Zelfbeschadiging komt steeds vaker voor. Gesuggereerd wordt dat zo’n 15 procent van de jongeren zichzelf beschadigt. Zelfbeschadiging komt het meest voor onder meisjes van 15 tot 25 jaar oud. Heb je een dochter (of zoon) die je verdenkt van het hebben van dit soort problemen, dan heb je waarschijnlijk wel iets aan dit blog. Ik zal hierin vertellen waar je zelfbeschadiging aan kunt herkennen en wat je dan het beste kunt doen.

Wat is zelfbeschadiging eigenlijk?
Zelfbeschadiging is het opzettelijk pijn doen van jezelf om innerlijke spanning te ontladen. Zelfbeschadiging is een destructieve manier van omgaan met moeilijke gevoelens, zoals angst, spanning, woede of paniek. Vaak raakt iemand die aan zelfbeschadiging lijdt verwikkeld in een negatieve spiraal. We denken vaak dat iemand die zichzelf beschadigt dit doet door te snijden of te krassen met een scherp voorwerp in de armen, maar zelfbeschadiging is er in verschillende vormen, mate en soms niet zichtbaar door wonden of littekens.

Mensen kunnen zich bijvoorbeeld ook pijn doen door te branden, te bijten, haar (uit) te trekken, wondjes steeds opnieuw op en te krabbelen, zichzelf te branden, te krabben, te knijpen of te slaan. De wonden van deze zelfbeschadiging zijn niet altijd zichtbaar of bevinden zich op plekken die niet zichtbaar zijn in kleding, zoals op de bovenbenen, enkels, onderbuik, bovenarmen of borst.

Waar komt het door dat je kind zichzelf beschadigt?
Jongeren die lijden aan zelfbeschadiging hebben vaak grote problemen rondom zelfbeeld, ervaren een identiteitscrisis, voelen zich somber of kunnen moeilijk met hun gevoelens omgaan. Andere opvallende kenmerken zijn; weinig energie, negatief over zichzelf, weinig zelfvertrouwen, angstig, depressief en ook komen gedachtes over suïcide vaker voor bij mensen die zichzelf beschadigen. Soms heeft het probleem een oorzaak of bijkomend probleem dat te maken heeft met heftige gebeurtenissen in het leven van de persoon, zoals een scheiding van ouders, eetstoornissen, seksuele identiteitscrisis, teveel verantwoordelijkheid (voor broertjes en zusjes) moeten dragen als kind, pre-menstruaal syndroom of seksueel misbruik. Dit is bij iedereen die lijdt aan zelfbeschadiging weer anders.

Hoe signaleer je zelfbeschadiging bij je kind?
Zelfbeschadiging kan moeilijk zijn om te signaleren, omdat een kind of jonge vrouw (of man) het vaak probeert te verbergen voor de omgeving. Het is een groot geheim dat hij of zij met zich meedraagt. Toch zijn er signalen die kunnen voorspellen dat je kind hieraan lijdt. Hieronder vind je een aantal van deze signalen.

  • Niet willen sporten of zwemmen
  • Verandering in persoonlijkheid
  • Negatief over zichzelf praten
  • Onverwachte wondjes of blauwe plekken
  • Zich niet omkleden waar anderen bij zijn
  • Lange mouwen en broekspijpen dragen, ook al is het warmer weer
  • Veel armbandjes, polsbandjes of horloges dragen
  • Veel alleen zijn en zich erg veel terugtrekken op de slaapkamer
  • Veel tijd in de badkamer spenderen
  • Veel scherpe voorwerpen op de slaapkamer
  • Allerlei verband, watten, pleisters en ontsmettingsmiddelen op de slaapkamer
  • Pleisters en wonderverzorging stiekem uit de gezamenlijke EHBO-trommel ‘pikken’
  • Niet mee willen gaan winkelen
  • Bloedvlekken in bed, op handdoeken of kleding
  • Laxeermiddelen of afslankpillen op de slaapkamer
  • Zich na moeilijke momenten lange tijd op de slaapkamer verstoppen
  • Mogelijkheden zoeken om onder sociale situaties uit te komen en alleen thuis te zijn

Wat kun je als ouder doen wanneer jouw kind zichzelf pijn doet?
Nu je weet wat de signalen zijn en mogelijk een aantal of erg veel signalen herkent, is het belangrijk om te weten wat je nu het beste kunt doen als ouders. Misschien schrik je erg van het vermoeden dat je hebt of bevestigd dit wat je al dacht. Dit kan de neiging om boos te worden of het te controleren veroorzaken. Maar wat kun je nu precies doen? Hieronder heb ik een aantal tips voor je op een rij gezet die jou als ouder mogelijk kunnen helpen.

  1. Ga nu niet meteen het gesprek aan met je kind. Het kan zijn dat je nu nog teveel onder invloed bent van je emoties en zorgen. Het gesprek kan daardoor misschien niet lopen zoals je eigenlijk zou willen en je kunt het kind vaak door de emoties niet op de juiste manier steunen in het gesprek. 
  2. Wacht met het gesprek over het onderwerp totdat je alleen bent met je kind en je zeker weet dat jullie niet gestoord zullen worden. 
  3. Praat over het onderwerp met begrip en compassie
  4. Probeer het gesprek open te houden en je zorgen uit te spreken in plaats van je vermoedens/beschuldigingen op tafel te leggen. Zeg bijvoorbeeld: ”Ik wil graag even met je praten omdat ik bezorgd om je ben. Ik heb gemerkt dat je niet zo lekker in je vel zitten en wil er graag voor je zijn.”
  5. Spreek pas daarna je vermoeden uit en doe dit op een rustige toon. Zeg bijvoorbeeld: ”Ik heb gezien dat je wondjes hebt op je arm en ik vroeg me af of je jezelf pijn doet.” Hierdoor stel je een vraag en beschuldig je niet. 
  6. Ga niet in discussie over het onderwerp of probeer je gelijk te halen. Reageer niet boos wanneer hij/zij toegeeft zichzelf te beschadigen maar blijf rustig, open en reageer met empathie
  7. Onthoud tijdens de gesprekken over dit onderwerp dat ze moeite heeft met het uiten van gevoelens of het delen van gedachtes. Iets delen van wat er in haar omgaat is een hele opvage. 
  8. Laat weten dat je er bent voor hem/haar en dat je begrijpt hoe moeilijk dit is. Houd het gesprek ook gaande en kom er af en toe op terug. Het is fijn om regelmatig te laten weten dat je er voor hem/haar bent en je bereid bent te helpen in plaats van de veroordelen. 
  9. Laat weten dat je er samen hulp bij wilt zoeken en ze dat niet alleen hoeft te doen. Stel voor om een afspraak te maken bij de huisarts of een therapeut op te zoeken die haar kan helpen om weer gelukkig te leren zijn. 
  10. Het is niet gek dat je als ouders verdriet hebt om de problemen van je zoon of dochter. Zoek daar ook steun bij in je omgeving, relaties of vriendschappen. Voel je ook niet bezwaard om zelf een therapeut op te zoeken om er over te praten. 
  11. Luister. Dit is misschien wel het aller belangrijkste. Soms is jouw luisterende oor nog veel belangrijker dan jouw advies of helpende tip. Wees een luisterend oor voor je kind en geef hem of haar daarin ruimte om te vertellen wat hij/zij kwijt wil, zonder direct met advies of een mening te komen. 
  12. Verbied zelfbeschadiging niet. Dit lijkt misschien een goede manier om grenzen aan te geven, maar heeft geen zin. Zelfbeschadiging is een coping-machanisme dat pas kan veranderen wanneer hij/zij zelf begrijpt waarom ze het doet en andere manieren leert om met die gevoelens om te gaan. 
  13. Zoek professionele hulp. Zelfbeschadiging is niet enkel gedrag, maar gaat veel dieper dan dat. Een kind heeft een gezonde mate van zelfvertrouwen, goed omgaan met gevoelens en een positief zelfbeeld nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen en gelukkig te kunnen zijn. Gesprekken bij een psycholoog, gespecialiseerde therapeut of groepstherapie kan jouw kind weer helpend lekker in haar vel te zitten en op een gezonde manier om te gaan met gevoelens. 
  14. Hou van hem/haar. Het aller belangrijkste is en blijft liefde. Laat weten dat je van je kind houd en bedenk zelf eens wat je graag voor haar zou willen doen, omdat je van haar houdt. 
  15. Ga naast haar staan, niet tegenover haar (of hem). Ga de strijd samen aan en laat weten dat ze het niet alleen hoeft te doen. Vraag haar ook wat je voor haar wel of juist niet kunt doen.
(Inspiratie)bron: Dailymail.co.uk
admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

28 reacties op “Zelfbeschadiging herkennen bij je kind”

  1. ik vind het niet zo eerlijk dat jullie tips geven aan ouders om zelfbeschadiging te herkennen. Zo verraden jullie de mensen die zichzelf beschadigen! Weet je wel hoe hard ik m’n best doe om dit verborgen te houden, en als mijn moeder zo’n artikel leest, weet ze het zo in 1 keer.
    Ik vind dit echt verraad!!!!!!

    1. Ik snap wat je bedoelt , ik beschadig mezelf ook al best lang zonder dat mijn ouders hiervan af weten en wil dit liever ook zo houden .
      Dit is echter een zeer goed geschreven artikel , je mag ook niet vergeten dat (jouw) ouders dergelijk artikel vaak niet zomaar gaan lezen , ze lezen het als ze al een vermoeden hadden en dit artikel zou hen vooral de gesprekstips geven .
      In mijn geval heb ik begeleiding voor zelfbeschadiging zonder dat mijn ouders ervan weten , maar voor sommige anderen kan het juist een hele goede stap naar hulp zijn als de ouders het gesprek over automutilatie aangaan .

      Groetjes , Lot (14 j.)

      1. Ik vind dat Lot helemaal gelijk heeft !
        Echter hebben mijn ouders wel al vermoeden gehad van mijn zelfbeschadiging om deze redenen van jullie lijstje :
        -Onverwachte wondjes of blauwe plekken
        -Zich niet omkleden waar anderen bij zijn
        -Lange mouwen en broekspijpen dragen, ook al is het warmer weer
        -Veel armbandjes, polsbandjes of horloges dragen
        -Veel alleen zijn en zich erg veel terugtrekken op de slaapkamer

        En als ze mijn kamer hadden onderzocht ook dit :
        -Veel scherpe voorwerpen op de slaapkamer
        -Allerlei verband, watten, pleisters en ontsmettingsmiddelen op de slaapkamer
        -Pleisters en wonderverzorging stiekem uit de gezamenlijke EHBO-trommel ‘pikken’
        -Bloedvlekken in bed, op handdoeken of kleding

        Nou ja , het artikel klopt dus wel …

      2. Lieve Lot.
        Je ouders hebben recht op hun eigen verdriet en jij hebt recht op hun liefde. Zij kunnen je in deze rottige situatie steunen. Neem je zelf en je ouders serieus.

  2. Ik vind dit helemaal geen verraad. Ik vind het een goed en helpend artikel.

  3. Goed artikel. Op een duidelijke manier opheldering over dit stukje problematiek, wat er mogelijk achter kan zitten en hoe je als ouder je kind moet benaderen mbt zelfbeschadiging.
    Wat ik echter niet begrijp is dat jullie in dit artikel de LSZ niet benoemen, Landelijke Stichting Zelfbeschadiging, een stichting die – net als jullie – vanuit ervaringsdeskundigheid in combinatie met kennis hulp verleent aan mensen met dezelfde problematiek, op een laagdrempelige manier (met forum, mail etc.). Dit is een plek waar lotgenoten, maar vooral ook bondgenoten (ouders, verwanten, hulpverleners) zich aan kunnen melden.

  4. Ik vind dit ook een heel goed artikel!!
    Mijn ouders weten het bij mij ook en zijn heel begripvol.
    Zoals het er staat, het verbieden heeft geen zin. Het beschadigen kan een manier van omgaan met emoties zijn en dat heb je op dat moment misschien even nodig.

  5. ja een heel goed artikel, helaas gaat mijn moeder anders om met dit soort dingen, toen ze het bij mij merkte werd ze boos en heeft ze heel lang geschreeuw ‘je bent gestoort, echt gestoord !’ ik heb er daardoor ook niet oer kunnen praten met haar omdat ze mij toch niet begrijpt.

  6. Misschien kun je jouw moeder dit blog (uitgeprint) laten lezen.

  7. Ik vind het absoluut geen verraad. Ik heb achteraf het gevoel dat mijn ouders mijn leven hebben gered toen ze erachter kwamen.
    Zelfbeschadiging is geen oplossing, het is geen deel van jezelf. Het is een probleem dat op te lossen is, waarnaar je je echt zelf kunt gaan ontdekken.

  8. Wat had ik graag gewild dat mijn ouders op deze manier hadden gereageerd 🙁
    Hoop dat er een hoop ouders zijn die hier iets aan gaan hebben
    Mooi geschreven!
    Bedankt

  9. ik ben zo n mama, net ontdekt dat men dochter zichzelf snijdt, en ik was erg geschrokken, of eigenlijk ook niet, ik merk al de hele tijd dat het niet goed met haar gaat, en wil niets liever dan haar helpen. ze zit niet lekker in haar vel, maar verteld niet echt waarom; of wat het probleem is.. misschien kan ik via deze blog, hulp aanbieden, of haar ondersteunen, en leren uit anderen hun ervaringen. Ik heb met haar een eerste gesprek gehad, niet getierd of geroepen dat doen we hier niet, ik kom super goed overeen met haar, maar sedert de scheiding missen we elkaar heel vaak, en ik denk dat de oorzaak daar een stuk zal liggen, in combinatie met puberen, ze is 15…. en van een opgewekt kind, veranderd in een gesloten somber iemand
    ik wou dat ik haar pijn zelf kon wegnemen..

  10. Mooi artikel! Vooral goede tips over het gesprek aangaan.
    Misschien leuk om te weten: zojuist heb ik het boek Daisy van Phil Earle gelezen, dat gaat over een meisje dat zichzelf beschadigd omdat ze zich schuldig voelt over allerlei dingen. Het is prachtig geschreven (vind ik). En geeft veel inzicht over zelfbeschadiging. Een aanrader om te lezen dus, zowel voor de omgeving als voor iemand die het zelf doet.

  11. Ik vind dit eigelijk best wel veraad.

  12. De kinderen en jongeren die dit verraad noemen, begrijp ik als ik in hun huid kruip. Ze zien echter niet dat ze

  13. mijn moeder wist het niet, totdat ze er niet meer omheen kon kijken.
    ik ben nu 2 jaar verder en heb er spijt van.
    mijn moeder weet dit en steunt mij enorm.
    samen met begleiding ben ik eraf gekomen.

    en voor mijn moeder:
    mam het spijt mij zo dat ik je zoveel pijn heb gedaan,
    we hebben nu een moeilijke tijd en jij bent er voor mij, maar andersom ook
    ik hou van je.

    voor carleen:
    lieve carleen.
    bedankt voor je hulp meis,
    ik gun je nu het zelfde.
    weet dat ik niet boos wordt op je maar hoop dat je je best doet,
    jij kan dit ook.
    liefs, renske

    1. Dank je wel renske , ik hoop dat mijn dochter ook graag mijn en de hulp van de juiste wegen zal accepteren…. Machteloosheid .. Verdriet en pijn…. Mijn moederhart huilt…. Wil zo graag het verdriet en de pijn van mijn meisje weg halen. Fijn om te lezen dat het zo kan gaan… Dat je de inzichten hebt gekregen… Het besef… En de acceptatie…. En vooral dat je het niet alleen hoeft te doen… Dat mensen die je liefhebt er voor je willen zijn ❤️

  14. Toevoeging aan 6: ga niet boos worden wanneer je er achter komt dat je kind een andere mening heeft dan de mening die jij op hen schuift. Wees ook niet boos als ze je niet vertrouwen wanneer je jaren lang hebt bewezen dat je niet te vertrouwen bent(dit is lang niet bij alle ouders maar wel bij een deel).

  15. Wij ( mijn man en ik) zijn er afgelopen weekend achter gekomen dat onze zoon zichzelf beschadigd.

    Hij was erg verdrietig en kwam met een verhaal, waar wij beide van dachten dit klopt niet. Maar we hebben hem zijn verhaal laten doen en opeens kwam het eruit. Al maanden vragen wij of het wel goed gaat op school. Hij is heel gedreven en leert graag maar zit in een klas met kinderen die dit absoluut niet hebben. Heeft ook geen vrienden op school. Iedere keer zei hij, jullie maken je te veel zorgen alles gaat goed. Maar nu vertelde hij wat wij al dachten, hij wordt gepest. Sondert zich nu af en heeft er geen last meer van maar is natuurlijk erg eenzaam. Als hij dan heel erg verdrietig is krabt hij zijn armen open.

    Wij hebben hem tips gegeven wat hij misschien kan doen om vrienden te krijgen en verder alleen naar hem geluisterd.

    Wij vinden dit heel erg! Wij denken ook dat hij hulp nodig heeft maar hij wil geen hulp. Wie weet wat we kunnen doen?

    1. naar mijn mening verschilt dit. ik heb zelf veel ervaring met therapeuten en psychiaters. ik beschadig mezelf al heel lang en heb over 90 hechtingen gehad. naar mijn idee is het toch belangrijk om er met iemand over te praten, maar u kent uw zoon het best. ik zal deze pagina in de gaten houden voor als u eventueel reageert.

  16. ik vindt dit een goed artikel! ik beschadig mijzelf al meer dan 5 jaar en het ging van kwaad tot erger. ik heb over 90 hechtingen gehad. tot en met 22 in 1 keer. hoe eerder je erbij bent hoe beter! ik begon toen ik 14 was en ben onderhand 19. ik vindt dat het een onderwerp moet zijn dat bespreekbaar is!

  17. ik had uit het verleden ook mezelf beschadigd.
    ik beet vooral heel veel op mijn armen. maar ik bonkte ook ooit met mijn hoofd tegen de muur aan, en heb ooit gekrast op mijn arm.
    en dat allemaal om mij beter te voelen, zodra alle pijn weggingen die ik al die jaren had verborgen. echter werd ik er niet beter op (ja tijdelijk dan) maar toch bleef ik het doen. ik had niet z’n fijne verleden gehad. als baby tot mijn (bijna) 7e kreeg ik regelmatig een epileptische aanvallen (complex partiele aanvallen)
    ik had geen vrienden, ik werd heel veel gepest
    ik had mijn oma verloren door een rot ziekte.
    maar dat alles werd erger toen ik voor het eerst met mijn ex vriendje ging uitmaken
    ik had dan natuurlijk liefdesverdriet. ik was toen nog maar 16 toen ik de liefdesverdriet had, niet zo kort daarna begon ik mezelf pijn te doen
    omdat ik dacht dat niemand er voor mij was.
    in het begin deed ik het om aandacht te trekken en dat was goed gelukt ook nog
    want mijn meester ging toen mijn moeder opbellen vanwege de zelfbeschadiging waar ik mee begon, mijn moeder is echter niet zo begripvol want zij denkt dat ik het voor aandacht doet of zo. mijn moeder reageert dan heel boos op mij
    maar mijn vader is anders nog 10 keer erger dan haar.
    mijn computer wordt dan weggehaald en hij wilt mijn verhalen niet eens horen.
    als ik ook maar een probleem hebt of zo of in iedere geval als ik ergens meezit wilt mijn vader het niet eens horen. hij is echt zo onbegripvol.
    ik ben er echter 2 jaar mee gestopt met het zelfbeschadiging want ik ben er zelf op een moeilijke manier erachter gekomen dat je jezelf er niet eens mee helpt
    en dat zelfbeschadiging een verslaving wordt (bij mij werd het wel een verslaving)
    je voelt je voor heel even wat beter maar daarna wordt het juist alleen maar erger
    maar je weet niet waar je je emoties anders moet laten.
    de mensen beginnen afstand van je te nemen vanwege je zelfbeschadiging
    en je geeft alles op op een gegeven moment en ik wil dat jullie doorvechten met jullie leven. die uitspraak heeft mij z’n beetje geleerd om mezelf niet meer pijn te doen, ik hoop dat jullie het z’n beetje van mij aannemen
    en tja wat ouders betreft, niet alle ouders zijn zo begripvol en ik denk ook dat het zo blijft!

  18. Mijn dochter heeft mij vandaag verteld dat ze zichzelf snijdt; de verkering is net uit, ze valt op meisjes. Allemaal zaken waar we heel open in zijn geweest, alles is bespreekbaar. Maar toch is mij dit volledig ontgaan. Ik ben niet boos op haar, waarom zou ik? Ze heeft het heel erg moeilijk en daarom steun ik haar. En ik ben heel erg verdrietig voor haar. Wat is ze door een hel gegaan. Ik heb het niet door gehad en daar voel ik me erg schuldig over.

  19. Schaam je niet. Zoek hulp bij een persoon die je vertrouwd. Bel anoniem een hulplijn. Jullie mogen er allemaal zijn.

    Made a wrong turn, once or twice
    Dug my way out, blood and fire
    Bad decisions, that’s alright
    Welcome to my silly life
    Mistreated, misplaced, misunderstood
    Miss "No way, it’s all good", it didn’t slow me down
    Mistaken, always second guessing, underestimated
    Look, I’m still around
    Pretty, pretty please, don’t you ever ever feel
    Like you’re less than fuckin’ perfect
    Pretty pretty please, if you ever, ever feel like you’re nothing
    You’re fuckin’ perfect to me!
    You’re so mean, when you talk, about yourself you were wrong
    Change the voices in your head, make them like you instead
    So complicated, look how big, you’ll make it
    Filled with so much hatred, such a tired game
    It’s enough! I’ve done all I can think of
    Chased down all my demons, I’ve seen you do the same
    Oh, pretty, pretty please, don’t you ever, ever feel
    Like you’re less than fuckin’ perfect
    Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you’re nothing
    You’re fuckin’ perfect to me
    The whole world’s scared, so I swallow the fear
    The only thing I should be drinking is an ice cold beer
    So cool and limed and we try, try, try
    But we try too hard and its a waste of my time
    Done looking for the critics ’cause there everywhere
    They don’t like my jeans, they don’t get my hair
    Exchange ourselves and we do it all the time
    Why do we do that, why do I do that?
    Why do I do that?
    Oh, pretty, pretty please, don’t you ever, ever feel
    Like you’re less than fuckin’ perfect
    Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you’re nothing
    You’re fuckin’ perfect to me!
    You’re perfect, you’re perfect
    Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you’re nothing
    You’re fuckin’ perfect to me

  20. hoi allemaal, ik heb het ook een hele tijd gedaan. mijn vader is er toen helaas ook achter gekomen toen ik aan het koken was. ik heb er ook over gepraat met mijn vriend voor we iets kregen. hij heeft met mij gesproken en sinds dien doe ik het niet meer. ik heb soms wel de neiging maar dan denk ik aan hem en hoeveel pijn ik hem daarmee doe (en mezelf want dan zou ik hem kwijt raken). hij maakt mij elke dag gelukkiger. ik weet het is moeilijk om je te beheersen maar ik weet dat jullie het kunnen. ik kan het ook en ik kon echt geen dag meer zonder mezelf te snijden. ik vind het best moeilijk om er over te praten, omdat ik bang ben als ik m’n vriend kwijtraak ik een terugval ga krijgen.

    mvg,

    smurfin

  21. Ik ben een bezorgde moeder en ben juist blij met het artikel. Hier lees ik tips uit hoe ik mijn zoon kan benaderen zonder dat hij het gevoel heeft dat ik hem veroordeel. Lieve kinderen die dit doen… je staat niet alleen.

  22. Hey ik bedank heel erg de schrijvers van dit artikel nu ben ik er achter gekomen dat men vriendin zich zelfbeschadigd het was moeilijk om er om te praten met haar en dat was ook het beste voor ons alle bij .

  23. Ben er vandaag achtergekomen dat mijn dochter van 15 zichzelf krast aan haar armen en brand ook

    Heb afspraak bij huisarts gemaakt en gaan er samen erheen.

    Ze is een binnenvetter en verteld niks moest van school achterkomen.
    Ben erg bezorgd haar weet ook niet waarom ze dit doet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *