Zelfbeschadiging: ik breek liever mijn been

Ziekenhuizen, helaas heb ik die gebouwen al vaak van binnen gezien. Niet omdat mijn lichaam ziek is, maar omdat mijn koppie het soms niet meer weet. Kortsluiting noem ik dat. Anderen noemen het depressie, zelfbeschadiging en ptss (posttraumatische stresstoornis). Hoe je het ook noemt, het is verdomde klote. Mijn zelfbeschadiging is vaak zo heftig dat ik ervoor naar het ziekenhuis moet. Dat is op zich al vreselijk, maar door de aanpak van sommige artsen en verpleegkundigen, door alle vooroordelen over mensen die zichzelf beschadigen, door alle foute opmerkingen, door al het onbegrip en door de verwijtende blikken, is het al helemaal moeilijk. Precies wat je niet kan gebruiken als je zelf al helemaal in de knoop zit. Het maakt de crisis vaak zelfs erger. Dit is niemands bedoeling maar het gebeurt wel.

Ik wil de wereld veranderen. De plek hier op aarde ietsjes beter maken. Voor mezelf, maar ook voor alle andere mensen zoals ik. Mensen die het moeilijk hebben. Ik wil dat de mensen hier op aarde gaan nadenken. En wie weet, misschien, heel misschien, worden er wel mensen door mijn verhaal aan het denken gezet. Al is het maar één arts of verpleegkundige die ik bereik. Als er iemand is die door mijn verhaal meer begrip kan opbrengen ben ik, en velen met mij, geholpen.

Het verhaal dat ik wil delen gaat over mijn laatste ziekenhuiservaring, afgelopen week. Als gevolg van mijn zelfbeschadiging had ik dringend medische hulp nodig. Hiervoor ben ik naar het VU Medisch Centrum in Amsterdam gegaan. Ik moest geopereerd worden en gelukkig is de ingreep helemaal goed gegaan. Daarna ben ik zonder pardon op straat gezet. Het was ‘s avonds laat, ik kwam net uit de narcose en ik moest het ziekenhuis uit. Nog voor de operatie had de anesthesist gezegd dat het onmenselijk was om iemand na narcose ‘s avonds laat naar huis te sturen en dat ze dat ook nooit zouden doen. De verpleegkundigen en de psychiater waren het daar echter niet mee eens. Van hen moest ik weg. Ze wilden mij niet op de afdeling hebben vanwege mijn psychische problemen. Dat hebben ze letterlijk tegen mij gezegd en dat deed zeer.

De wereld vindt mij moeilijk, en ik vind de wereld soms moeilijk. Er is zoveel onbegrip. Mensen die het niet begrijpen en vanuit die toestand handelen, verkeerd handelen als je het mij vraagt. Misschien kon de nachtdienst een ‘moeilijke’ patiënt niet aan. Hoe pijnlijk dat ook voor mij is, ik kan het begrijpen maar er is ook niet gekeken naar een andere plek voor mij. Ik ben zo het ziekenhuis uit gezet terwijl ik net uit de narcose kwam. De verpleegkundigen keken me aan alsof ik een beest ben. Waarom zijn mensen zo bang voor mij?

Ik loop vaker tegen dit soort dingen aan. Artsen die je niet direct willen helpen want “Je hebt het toch zelf gedaan.” En: “Kom de volgende dag maar terug, als we tijd hebben.” Ik krijg in ziekenhuizen vaak ook geen pijnbestrijding want misschien zou ik het “zo wel afleren om mezelf te beschadigen.” Ik snap deze hele wereld niet. Waarom word ik niet met respect behandeld? Of hechten zonder verdoving, nog zoiets. Want ja, als ik mezelf pijn doe, mogen anderen mij vast ook pijn doen. En dit, jongens en meisjes, breekt mijn hart.

Het kan aan mij liggen, maar ik heb vaak het idee dat artsen mij liever niet willen helpen, dat ik hun tijd verdoe. Wat ze dan vergeten is dat ik hier ook niet voor gekozen heb. Als ik iets te kiezen had dan had ik wel voor een ‘normaal’ leven gekozen. Studie, vrienden, familie, werken, leuke dingen, de hele reutemeteut. Maar ik ben ziek, dus lopen de dingen vaak net even anders dan hoe ik ze gewild had. Bijna niemand begrijpt het eigenlijk. Psychische aandoeningen zijn dingen waar je eigenlijk liever niet over praat. Mensen met een psychische aandoening worden naar mijn mening nog te vaak raar aangekeken. Men loopt meestal het liefst met een grote boog om je heen. Zo ervaar ik het.

Schandalig hoe er soms wordt omgegaan met mensen die het moeilijk hebben. Waarom worden wij niet met respect behandeld? Waarom krijgen wij niet gewoon de medische zorg die wij verdienen? De medische zorg die elk mens verdient. Ik ben twee jaar geleden om half twee ‘s nachts uit het ziekenhuis gezet door een arts die echt niet wist wat ze met zo’n geval als ik aan moest. Ik kwam daar voor de medische hulp, die zou ik ook krijgen, ik was een spoedgeval zeiden ze. Toen ze hoorden dat de wonden door mijzelf waren toegebracht moest ik weg. De arts had er ineens geen tijd voor. Midden in de nacht, zo op straat gezet.

Ik vind dat er heel wat moet veranderen in de zorg. Laten we allereerst iedereen met respect behandelen. Dan kom je al een heel eind. Ik wil voor volwaardig mens worden aangezien in ziekenhuizen en bij de huisarts. Ik wil die blikken niet meer, dat respectloze gedoe. Ik ben er klaar mee. Ik heb hier niet voor gekozen. Echt niet. Ik zou veel liever mijn been willen breken dan de ziekte hebben die ik heb. Zoveel onbegrip, het doet me pijn.

Ik schrijf dit omdat afgelopen week de zoveelste keer was en omdat ik niet de enige ben. Ik had er al iets over losgelaten op mijn Instagram account @stronglikeafighter. En ik schrok van de reacties. Mensen die mij hun nare ervaringen vertelden. Het ene verhaal nog schokkender dan het andere. Er lopen zoveel mensen met psychische problemen tegen onbegrip aan en dat kan niet, dat mag niet.

Iemand op straat zetten vanwege de psychische klachten die iemand heeft is niet oké. Het zou als het aan mij lag nooit meer zo, op die manier, mogen gebeuren. Zonder verdoving hechten om het af te leren is niet meer van deze tijd. Het is verschrikkelijk hoe mensen met een psychische aandoening soms behandeld worden in de zorg. Het moet veranderen. Je hoort er bijna nooit iets over maar het is afschuwelijk. Ik wil mezelf en de andere mensen die hetzelfde meemaken graag een stem geven. Vandaar.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

33 reacties op “Zelfbeschadiging: ik breek liever mijn been”

  1. Dank voor het delen van je hart. Ik “sta” aan de andere kant van de lijn en kom vaker dan mij lief is mensen als jij tegen. Ik ben in de loop van de jaren gaan merken hoe moeilijk het is om mensen als jij “nabijheid” te blijven geven. Vooral ook als er niet om wordt gevraagd omdat dat niet gaat. Nabijheid bieden is ook iets van jezelf geven. Zou dat niet iets zijn wat veel hulpverleners niet willen, durven of mogen? Toen ik ooit de opleiding als psychiatrisch verpleegkundige begon werd mij gevraagd: Wie ben jij als mens, welke eigenschappen en kwaliteiten heb jij en zou je nog kunnen ontwikkelen om een mens met een psychiatrisch probleem te helpen?” Het ging hier om mij als mens en de ander als mens. Deze vraag is mij vanaf dat moment op mijn, spreekwoordelijke, rug blijven hangen en vaak was ik mij daarvan bewust in mijn werk. Het heeft mij vaak scheve ogen en kritiek gekost van collega’s omdat ik soms een arm om iemand, zoals jij, heen legde. Dat vindt men niet okee. Afstand houden! Ik heb dat heel vaak niet gedaan, gezien of ongezien. En het was goed. Ik ken mensen die nu volledig in het leven staan, niet meer gevangene van zichzelf, hun beschadiging of littekens. Ik ben diep dankbaar dat ik daar een klein stukje aan heb mogen bijdragen. Weet dat er mensen zijn die dat kunnen. Maak daar gebruik van! Ik wens je van harte goeds toe. En boven al: ” Weet dat je kostbaar bent”

  2. Hy meid,
    Ik vind het erg moedig van je dat je je verhaal verteld. Ik heb er zelf ook heel veel last van. Ik zie mijzelf ook in je verhaal.
    Hopelijk doen ze daar iets aan.

  3. Respect voor je verhaal!

  4. Fijn dat je je verhaal hebt willen delen. Met goede timing. Ik ga deze maand 2 presentaties verzorgen als ervaringsdeskundige op de eerste hulp van een groot algemeen ziekenhuis. Op het verzoek van de verpleegkundigen! Een hele tap vooruit dat ze hiervoor open staan.
    Succes met alles!

  5. Heel treffend geschreven! Ik heb al verschillende ziekenhuizen vanbinnen gezien na een overdosis. Zo anders hoe men hiermee omgaat.. Waar ik in het ene op een zaal werd gedumpt, werd ik in een ander liefdevol verzorgd.

  6. Deze blog zou ik graag uitprinten, dan naar het ziekenhuis fietsen en elke arts of verpleegkundige die ik tegen kom in hun handen drukken.
    Ik heb er niet eens zelf last van, maar hoe erg moet het zijn als je wel naar artsen moet na zelfbeschadiging.
    Sterkte!

  7. Mee eens met de reactie van M!

    Ik hoop dat jij, of anderen met deze blog heel veel kan/gaat bereiken! Pijnlijk, verdrietig, pakkend.. Maar wel de waarheid.

    Zelfverwonding of gewond geraakt door bijv. een ongeluk, iedereen hoort met respect en op dezelfde manier behandeld te worden!

    Petje af meid. Mooi geschreven. Hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar de goede kant op met jou. Jij verdiend een beter leven.

    You’re worth it!

    Liefs ♡

  8. Beste Kenza,

    Als je het durft kun je eens kijken of je met een klachtenfunctionaris van het ziekenhuis je verhaal kunt doen bij de desbetreffende artsen/ verpleegkundigen. Voor mensen die geen kennis/weet hebben van psychiatrie is het vaak moeilijk om begrip op te brengen – waarmee ik het niet goed wil praten.
    Juist door je ervaring te delen, door het gesprek aan te gaan – kun jij hen wat leren!

    Dus doen!

  9. Beste Kenza,

    Vol verbazing lees ik je verhaal. Ik vind het erg naar voor je dat je zo behandeld wordt vanwege je zelfbeschadiging.
    Dapper dat je hier over durft te schrijven. Ik hoop dat het helpt om meer begrip te creëren voor zelfbeschadiging. Want vaak snappen artsen totaal niet waarom je het doet.

    Ik beschadig mezelf ook, maar ben gelukkig nog altijd goed behandeld. Ik ben nog geen arts tegen gekomen die mij weigerde te hechten. Tot nog toe ben ik altijd verdoofd en gehecht.

    Sterkte.

  10. Wauw respect hoor, dat je je verhaal deelt om meer begrip te kweken en ook anderen te helpen. Ik vind het naar te horen hoe je behandelt bent. Ikzelf heb hier ook wel wat ervaring mee helaas.
    Sterkte!

  11. wauw! echt ontroerend.
    mooi en zo eerlijk van je, echt heel dapper!!
    ik moest zelf nooit daarvoor naar het ziekenhuis, maar ik ken het onbegrip.
    ik hoop dat sterk blijft en hier vanaf komt. Je kan het!
    liefs

  12. ik heb ook geen goede ervaringen gehad met psychiatrie. De omgeving kan heel kil en gestructureerd zijn, tenminste waar ik was. Nu achteraf vraag ik me af hoe je in hemelsnaam op die manier moet genezen. Om nog maar te zwijgen van het zinloze therapie werk, papiertjes plooien …
    Het is niet daar dat ik genezen ben. Het gebeurde pas achteraf door ervan weg te zijn en het als een nare herinnering (trauma) te bekijken. En inderdaad zulke zaken zijn niet algemeen gekend, dit wordt nog steeds heel goed afgeschermd van de maatschappij. Ik wens je heel veel sterkte blijf vechten en maak overal bekend wat je hier neergeschreven hebt.

  13. Super goed artikel! Helaas is het voor mij niets nieuws.

    Eens met M. Dit artikel mag wat mij betreft gespamt worden.

  14. Wat heftig en respectloos.
    Ik voel met je mee 😢.
    ik ga dit artikel dus ook delen meis.
    Hopend op meer begrip van de mensen die aan de andere kant staan
    Knuffel meis je bent het waard ❤❤❤

  15. Hey meis,
    Stoer dat je je verhaal hebt gedeeld!
    Ik hoop dat het mensen aan het denken zet, want gosh dat is hard nodig.
    Ik heb helaas iets vergelijkbaars mee gemaakt, wel een stuk minder heftig maar gwn rot.
    Een meid uit mijn klas dacht dat ze mij gwn mocht slaan als ze daar zin in had, want “je doet het zelf toch ook aanstelster”
    screw them.

    Knuff

  16. Lieve Kenza,
    Deze dokter heb je bereikt, al veel langer geleden, voor dit moedige statement. Ik probeer al langer iedereen om me heen duidelijk te maken dat wat jij en lotgenoten hebben een ziekte is, geen keuze. Ik ben trots op je en heb grenzeloos respect voor je. X

  17. Lieve Kenza, je verhaal schokt me: ik dacht dat op SEH’s en traumatologieafdelingen in de somatiek nu inmiddels wel zorgzamer met mensen met verwondingen zoals jij hebt (inclusief de littekens op je ziel) zou worden omgesprongen…
    Op facebook hebben we nu as I write een gesprek om een opvang te gaan regelen voor mensen die zoals jij het ziekenhuis uitgezet worden.
    Mijn hart huilt als ik aan mensen denk die alleen naar n SEH moeten en dan weer net zo alleen de deur gewezen worden. Ik zou als opvangadres willen fungeren! We gaan hiervan zeker werk maken. Zou je willen meedenken? Zoek me dan aub op via Facebook of Twitter. Ondertussen sla ik voorzichtig even virtueel een arm om je schouders.

  18. Hey lieve meid

    Ik vindt u verhaal heel moedig . Je ben eigelijk een sterk persoon want om dit te doen moet je toch moed hebben .

    Ik hoop dat je ooit een andere weg vindt dan u zelf te beschadige je bent zo een mooi persoon . Ik weet dat het een opluchting of een soort troost brengt .

    Ik ben wel berijd om u te helpen en een oplossing te zoeken om de juiste weg te vinden in het leven

    Als je er ooit over wil prate wil ik altijd luistere en miss kunne we een oplossing vinden met 2 sta je sterker dan alleen .

    Ik ben geen psycholoog of zo maar heb al een zwaar leven achter de rug . Dus denk dak u pijn en verdriet wel kan begrijpen

    Nog veel sterkte

  19. Wat een lastige situatie. Ik werk zelf in jeugdzorg en maak ook van dit soort situaties mee. Soms begrijp ik het, soms vind ik het ook lastig te begrijpen. Want hoe *$%# je leven ook is, het helpt toch niet om het nog erger te maken? Probeer voor je zelf een andere afleiding te vinden dan door het creëren van fysieke pijn, want ik begrijp de aanleiding/oorsprong van “automutilatie” zoals dat in hulpverleningsland genoemd wordt, wel. Daarnaast vind ik je punt wel heel goed, want hoe tegenstrijdig het voor buitenstaanders ook lijkt, juist op het moment dat je jezelf pijn hebt gedaan, heb je vaak die arm om je heen nodig. Daarom applausje voor Lars, hier bovenstaande reactie, want zo’n klein gebaar als een arm of een luisterend oor kan inderdaad heel veel goeds doen. Ga er alsjeblieft mee door en probeer ook je collega’s hierin mee te nemen. En Kenza, onthoud inderdaad dat je Kenza bent en niet ‘het meisje met de psychische problemen’, je komt hier weer bovenop! En als je hulp nodig hebt, staan we (ik en hopelijk al mijn hulpverleningscollega’s) voor je klaar. Wees daarbij ook niet bang om voor jezelf op te komen richting mij en mijn collega’s, want die ‘klik’ is heel belangrijk! Zoek iemand de jou echt (wil) begrijpen en dan komt het helemaal goed met jou 😀
    Sterkte, succes en wees lief voor jezelf 🙂

  20. Lieve meid. Ik volg je ook op IG en had daar al gereageerd op deze onmenselijke ervaring van je. Ondanks dat ik zelf geen ervaring heb met automutilatie, raakt je verhaal me. Want waar ik wel ervaring mee heb is onbegrip en vooroordelen. En ik ben wellicht niet de enige hier.

    Ik vind het vreselijk als er vanop een afstandje naar iemand gekeken wordt en er beslissingen genomen worden op basis van clichés en vooroordelen. Ronduit schandalig dat niemand met jou in gesprek is gegaan. En dat dan nog op een plaats, een ziekenhuis, waarvan we denken dat daar mensen rondlopen die oprecht begaan zijn met kwetsbare mensen. Kwetsbaar niet alleen fysiek maar ook mentaal!! Op dat vlak lees ik met bedenkingen je intro. Want dat kopje is ook een deel van je lichaam. Een even belangrijk deel. En op zich niet anders dan een hart of een lever.

    Op dat vlak vind ik het dapper van jou dat je hiermee naar buiten komt. Want hier werd een fout gemaakt. Hier werd alleen gekeken naar de oppervlakkige wonden en niet naar de oorzaak. Sterker nog, er werd een extra slag toegediend. Vanuit onbegrip? Vanuit praktische beperkingen? Vanuit een bepaald protocol? Ongeacht van waaruit hier gehandeld werd, werd er voorbijgegaan aan het volledige beeld van de mens (inclusief hoofd) en aan jou als individu. En dat is iets wat eigenlijk zelfs meer aandacht nodig heeft dan enkel een artikel op Proud of Instagram. Want elk zo’n ervaring is er één te veel.

    Knuffel!

  21. Net zo iets toen ik een hartfilmpje moest en die vrouw kwaad werd en zei je doey het zelf.
    En op de intensive care werd ik verwaarloosd.

    Ook qua zelfbeschadiging herkenbaar. Bij dat ze er leuk veel alcohol op gaan gooien.

  22. Lieve Kenza,

    Ook jij hebt recht op hulp en een luisterend oor.
    Jij bent niet minder mens dan een ander.
    Ik vind het onbegrijpelijk dat dit in NL nog steeds zo gaat.
    Ik wens je heelveel goeds toe…
    en alle niet helpende hulpverleners in deze situatie wens ik een hart toe.
    Zal jou kind/zus/tante/nicht what ever dit overkomen. Zou je die dan ook zo behandelen?

  23. Dankjewel voor je verhaal. Moedig om je zo kwetsbaar op te stellen en te eisen voor de zorg waar je recht op hebt.
    Helaas heb ik recent iets gelijkaardigs meegemaakt. Ik werd vanuit een psychiatrisch ziekenhuis overgebracht naar de spoed voor een kleine ingreep na zelfbeschadigend gedrag. Nadat ik bijkwam uit de narcose werd ik aan mijn bed gefixeerd. Toen een verpleegster haar collega erop wees dat ze mij wel wat hardhandig behandelde bij het vastbinden van mijn enkel, antwoorde ze: ‘kijk dan naar dat been, ik denk niet dat ze het erg vindt om pijn te lijden.’
    Ik voelde me geen mens meer en heb zachtjes liggen huilen. Terug in het psychiatrisch ziekenhuis werd ik wel goed ontvangen en werd mij verteld dat ze dit soort verhalen helaas wel vaker horen.

    Hopelijk ontvang je steun en zorg vanuit je omgeving en blijf je vechten voor jezelf. Je hebt er niet voor gekozen om ziek te worden (als dit al de juiste term is), maar hopelijk vindt je wel de kracht om te kiezen voor herstel.
    Veel liefs!

  24. Wat moedig je verhaal.
    En hoewel ik mezelf niet beschadig ken ik het gedrag van artsen zeer goed. Ik ben bipolair en erg dik geworden van de medicijnen. Daarnaast heb ik nog veel lichamelijke aandoeningen.
    Vaak wordt ik niet geholpen of onverrichte zaken weggestuurd . Het is immers mijn eigen schuld dat ik zo dik ben….. Dat ik zonder mijn medicijnen psychotisch suïcidaal en wanhopig ben, ach dat is dan maar mijn probleem … En dat het met de medicijnen ook niet echt een feestje is begrijpt niemand.
    Ik gun je van harte dat je behandeld zult worden als een waardevol mens en dat je alle zorg zult krijgen die je nodig hebt.
    XXX

  25. Helaas erg herkenbaar… hoop dat deze dappere openheid helpt!

  26. Echt zo bizar dit. Mijn vriendin deed tot 1.5 jaar geleden veel aan zelfbeschadiging, en ze heeft vergelijkbare situaties meegemaakt. Haar wonden zijn bijvoorbeeld heel slordig of zelfs NIET gehecht, omdat ‘ze het toch zelf heeft gedaan’. Ook weigerde een arts haar een keer te verdoven tijdens het hechten. Ze heeft zoveel nare ervaringen meegemaakt dat ze de laatste keren dat ze het deed niet eens meer naar de eerste hulp durfde. Dat zijn nu de grootste littekens.
    Vreselijk, hoe mensen die meestal al genoeg hebben meegemaakt, ook nog eens zo behandeld worden als ze hulp vragen.

    Het gaat nu een stuk beter met haar! Ze heeft nu 1.5 jaar niet geautomuleerd (weet niet of ik het goed schrijf zo). Ze volgt twee keer per week goede therapie, waar ze EMDR volgt voor haar trauma’s. Ook is ze eindelijk het gesprek aangegaan met haar ouders. Praten helpt. Je bent nooit alleen.

  27. Heel moedig dat je dit deelt! En erg herkenbaar helaas, de zorg mag echt een stuk menselijker voor mensen met psychische problemen! Heb ook vaak te horen gekregen dat als je jezelf beschadigt, je blij mag zijn dat je uberhaupt geholpen wordt want t is toch je eigen schuld.. hallo mensen, alsof je t voor je lol doet!! Denk dat het goed zou zijn als veel artsen en verpleegkundigen eens bijgeschoold worden over psychische problemen en dat het taboe hierover echt eens doorbroken mag worden.. tis hoog tijd!

  28. :ojou verhaal herken ik maar al te goed 😮
    Ik wist niet dat dit nog meegemaakt werd door anderen… Helaas 🙁

  29. Heel veel respect hoe je dit hebt omschreven, heel herkenbaar helaas!

  30. Heel moedig dat je hier je verhaal hebt geschreven.
    Heel herkenbaar. Ik heb wel mee gemaakt na overdosseringen dat mijn vriend de ambulance belde en niet eens langs wilde komen. Zijn toen naar mijn ouders gegaan en toen kwam ze wel.

  31. Echt bizar dat sommige artsen er zo mee om gaan.
    Zelf ben ik geregeld in het RadboudUMC terecht gekomen en de huisartsenpost in Nijmegen daar werd ik wel heel vriendelijk geholpen en werd er wel naar mijn verhaal geluisterd

  32. Ik ben ook een keer middenin de nacht het ziekenhuis uitgezet, na een autointoxicatie. Ik was toen nog helemaal onder invloed van slaapmedicatie en het is een wonder dat ik veilig ben thuisgekomen. Dat is nauwelijks met jouw situatie te vergelijken. Heel goed dat je dit aankaart.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *