Zelfbeschadiging verbieden of niet?

Kort geleden ontstond er op het forum van Proud2Bme een kleine discussie over het wel of niet in een GGZ instelling verbieden van zelfbeschadiging. De meningen hierover waren verdeeld. Sommigen vonden het onzin en niet helpend om zelfbeschadiging te verbieden, anderen vonden het juist goed. Zelfbeschadiging is een gevoelig onderwerp en ik heb gemerkt dat als het hierover gaat mensen zich snel aangevallen kunnen voelen. In deze blog deel ik mijn ervaring, kennis én mening over zelfbeschadiging binnen een GGZ instantie. Deze blog is bedoeld als uitnodiging om over dit onderwerp inhoudelijk en respectvol met elkaar in gesprek te gaan. 

• Niet verbieden van zelfbeschadiging
Mijn ervaring met instellingen die zelfbeschadiging oogluikend toestaan is niet positief. Ik zag dat mensen elkaar binnen no-time na gingen doen. Niet eens altijd bewust. In eerste instantie waren er maar een paar jonge vrouwen die zichzelf beschadigden, maar na verloop van tijd beschadigde iedereen zich. Ik had het idee dat er eigenlijk vanuit de kant van de hulpverlening te weinig aandacht was voor de jonge vrouwen, waardoor er soms indirect op deze manier om hulp geroepen werd. Soms was het ook niet eens om hulp roepen, maar was het puur het gevoel nergens terecht te kunnen, niet weten hoe met de negatieve gevoelens aldaar om te gaan. Het probleem was echter dat na een aantal maanden iedereen zichzelf beschadigde, waardoor het als het ware “normaal” was geworden binnen de instelling. Mensen moesten zichzelf maar verbinden en als het even kon zelf naar de eerste hulp gaan… 

Naar de eerste hulp gaan, want dat was hoe het uit de hand liep. Mensen gingen zichzelf steeds ernstiger beschadigen. Dit had wellicht ook te maken met het verloop van de behandeling. Deze werd zwaarder. Tegelijkertijd had het merendeel van deze vrouwen eerder nog nooit de eerste hulp bezocht en sinds hun deelname aan deze behandeling ineens wel. Een bezoek aan de eerste hulp betekende naast heel veel schaamte, hechtingen en blijvende littekens. Littekens die er voor deze behandeling nog niet waren. Ik heb het zelfbeschadigend gedrag van veel jonge vrouwen hier zien verergeren in plaats van zien verminderen. Natuurlijk was dit niet enkel het gevolg van het toestaan van zelfbeschadiging (Soms zijn problemen al aanwezig en komen deze pas tot uiting tijdens een behandeling omdat er dan voor het eerst over gesproken wordt en soms is een behandeling simpelweg behoorlijk pittig), maar het droeg er mijns inziens wel degelijk aan bij. Onderstaande quote ontving ik recent en vond ik passend bij deze blog.

Ik beschadigde mezelf soms, maar niet heel ernstig. Je zag wat oppervlakkige littekens op mijn armen. In de kliniek waar ik kwam ging het er bij sommige mensen veel heftiger aan toe. Eén meisje had zelfs een brandwond ter grootte van een voetbal op haar been. Ik schrok hier best van en ging mijn eigen gedrag hier ook een beetje mee vergelijken. Hoe kon ik nou bij mijzelf praten over zelfbeschadiging als het er bij andere zo uit zag? Ik vond dat ik me aanstelde. Het ging eigenlijk niet beter met me daar. Het was best een zieke omgeving en ik pastte me hierop aan. Ik ‘leerde’ mezelf onbewust op andere manieren beschadigen door wat ik van anderen hoorde en zag. Op een gegeven moment werd een sociotherapeut heel boos op me. Ik had een grapje gemaakt naar een medeclient, maar de sociotherapeut, die onze humor niet begreep, vond het niet kunnen en werd razend. Ik voelde me vreselijk en heb direct na de therapie mezelf pijn gedaan. Dit ging helemaal mis, omdat ik iets gebruikte waarover ik binnen de instelling gehoord had. Het was vreselijk. Ik moest naar de eerste hulp. De sociotherapeuten vroegen of ik er alleen heen kon, terwijl ik daar mijn hele leven nog nooit was geweest. Ik schaamde me kapot. Later las ik in mijn dossier op de betreffende dag “Jetske krabt een oude wond open”, maar dat was helemaal niet de waarheid en dat wisten we allemaal. De waarheid werd gewoon bedekt, in mijn geval met een groot en lelijk litteken dat nooit meer weggaat. Jetske.

Het gedogen van zelfbeschadiging vind ik hetzelfde als het binnen een instantie toestaan van drank, drugs en andere destructieve copingsmechanismes. Daar is op de lange termijn niemand mee geholpen. Op moment dat iemand bij een alcoholkliniek of drugskliniek wordt opgenomen, worden er ook afspraken gemaakt over het gebruik, dat lijkt me daarom ook meer dan logisch bij een instelling waar er sprake is van zelfbeschadigend gedrag.

Eigen verantwoordelijkheid wordt er dan gezegd. Maar is iemand toe aan die eigen verantwoordelijkheid als die moet worden opgenomen bij of een dagbehandeling start bij een GGZ instelling? Op moment dat je nog weinig andere manieren hebt om met heftige gevoelens om te gaan, zal je, zonder afspraken, al snel teruggrijpen naar ongezonde manieren zoals jezelf beschadigen, overgeven, te weinig eten of drank -en drugsgebruik. 

• Verbieden van zelfbeschadiging
Mijn ervaring met instellingen die zelfbeschadiging verbieden is wel positief. Met het verbieden van zelfbeschadiging bedoel ik trouwens niet dat iemand bij één keer de mist in gaan direct weggestuurd moet worden. Nee, zeker niet. Ik heb het niet over een eenzijdig strafsysteem. Ik denk dat het waardevol is om aan het begin van een behandeling met elkaar een behandelplan op te stellen en hierbij afspraken te maken en deze bijvoorbeeld op te nemen in een zogenaamd non-contract. In dit contract spreek je dan af wat je gedurende je periode dat je in behandeling bent niet meer zal doen. Denk bijvoorbeeld aan overgeven, laxeren, onder een bepaald gewicht komen, blowen, drinken en jezelf beschadigen.

Gaat het een keer mis, dan spreek je af hierover eerlijk te zijn, waarna een soort van ‘waarschuwings gesprek’ volgt. Niet om je op je vingers te tikken, maar gewoon om als volwassenen met elkaar te onderzoeken waarom het niet mogelijk was om jezelf niet te beschadigen en hoe de behandeling anders vorm te geven zodat dit een volgende keer voorkomen kan worden. Op moment dat je na meerdere waarschuwings gesprekken dan toch door blijft gaan met jezelf beschadigen, dan moet onderzocht worden of de behandeling wel voldoende passend is en/of wat nodig is. Ik sta sowieso niet achter iemand zomaar wegsturen. Een goede verwijzing zonder dat iemand weken zonder voldoende hulp thuis belandt is nooit wenselijk. Ik vind het tenslotte belangrijk dat dit per persoon bekeken wordt en er niet 1 standaard regel voor iedereen is. We zijn immers allemaal anders.

Mijn mening is niet de waarheid en zo zijn de meningen over dit onderwerp dus zeer verdeeld. Er zijn ook mensen die juist pleiten voor geen verbod omdat het verbieden van iets het juist ‘aantrekkelijk’ kan maken. Bovendien is het belangrijk dat je zélf aan je problemen wilt werken en dat je iets doet vanuit intrinsieke motivatie en niet vanuit de extrinsieke motivatie dat iets niet mag. Op moment dat je dan weer alleen thuis belandt en de extrinsieke motivatie wegvalt, is de kans op een terugval groter. Ikzelf ben het hier niet zo mee eens. Ik denk dat je juist in de periode dat je in behandeling bent en op zoek móet naar andere copingmechanismes veel kunt leren en veranderen. Op moment dat je alle vluchtwegen afsluit kom je pas terecht bij je kernproblematiek, bij je ware gevoelens. Als je daar voldoende aan werkt in therapie en andere copingmechanismes ontwikkeld, dan wil je jezelf aan het einde van de behandeling ook geen pijn meer doen en is er voldoende intrinsieke motivatie om dit te voorkomen.

Dat iets verbieden leidt tot juist dit gedrag vertonen begrijp ik. Soms is dat ook zo. Ik moet zeggen dat ik het vrij verleidelijk vond om toen ik een eetstoornis had continu op dat randje van het toegestane gewicht te gaan zitten. Dat voelde veilig. Tegelijkertijd wist ik dat ik mijn eigen glazen ingooide door er echt flink onder te gaan zitten. Iets wat ik wellicht in het begin wel had gedaan als ik geen afspraken had gemaakt. Ik denk dat het ook gaat om de manier waarop iets wordt verboden. Als duidelijk wordt uitgelegd waarom het niet goed en helpend is dat je iets blijft doen, is het heel anders dan iemand iets gewoon verbieden omdat het niet mag, passend bij een strafsysteem. 

Tenslotte wil ik nog even ingaan op het punt dat iets verbieden mogelijk stiekem gedrag aanmoedigt. Ik denk opnieuw dat dit afhankelijk is van de manier waarop iets wordt verboden. Als je het vooraf aan de behandeling met elkaar bespreekt en zelf inziet dat je pas het maximale uit een behandeling kunt halen als je al je vluchtwegen afsluit, dan hoeft er geen stiekem gedrag te ontstaan. Zeker niet als er veel ruimte voor gesprek is en er zonder het gevoel straf te krijgen, een gesprek plaatsvindt als het wel een keer mis gaat. Als er zo’n sfeer gehanteerd wordt binnen een instelling, moeilijk maar bewonderenswaardig, dan is er ruimte voor eerlijkheid en hoeft het verbieden van niet aanleiding te zijn tot stieken gedrag. 

Ik ben benieuwd hoe jullie denken over het wel of niet verbieden van zelfbeschadiging binnen een instelling. Wat is jouw ervaring hiermee en wat denk jij dat goed zou werken? 

Foto’s: Lmap

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

18 reacties op “Zelfbeschadiging verbieden of niet?”

  1. Ik ben het helemaal eens met jou

  2. Tijdens mijn opname was het inderdaad ook verboden om jezelf te beschadigen. Ook werden de non-contracten ingezet. Als het dan toch mis was gegaan, kreeg je een gesprek met je hoofdbehandelaar. Om te kijken hoe je de samenwerking op een constructieve manier weer kon aangaan. En het was ook de bedoeling dat je dit in de groep deelde (ik volgde groepstherapie). En met de groep een actie te bedenken om het vertrouwen en de samenwerking weer te herstellen.
    In de eerste week van mijn opname moest iemand dus vertellen dat ze zichzelf beschadigd had. Dit veroorzaakte zoveel boosheid in de groep dat ik er angstig van werd. Ik beschadigde mezelf ook. Maar had er tijdens de intakeperiode niets over gezegd. Deze boosheid zorgde ervoor dat ik zo bang werd dat ik er niet over durfde te vertellen. Dit heeft tot de laatste weken in mijn behandeling geduurd (bijna 9 maanden). Wat ik hier mee wil zeggen dat het ook erg afhankelijk is van de dynamiek in de groep en hoe er mee omgegaan wordt. In mijn geval heeft dit juist afgeremd om er iets over te zeggen, maar ik kan me voorstellen dat dit voor anderen wel helpend was.

  3. Ik denk dat het inderdaad aan de manier waarop het verboden wordt ligt. Tijdens mijn opname verboden ze het ook, maar dan werd je er wel voor gestraft door een time-out en minder vrijheden te krijgen. Na drie time-outs zou je dan weggestuurd worden. Dit zorgde er alleen maar voor dat ik het geheim ging houden, niet dat ik er mee ging stoppen. Ik zou er veel meer baat bij hebben gehad als we er gewoon over in gesprek gegaan waren en ze me zouden helpen om andere manieren te vinden om met mijn emoties om te gaan denk ik. Al vind ik dat het niet verbieden van zelfbeschadiging niet persee slecht is mits je er wel in wordt ondersteund om ermee te stoppen en het geen opname is (want dan kan je inderdaad veel sneller ‘aangestoken worden’ door je groepsgenoten).

  4. Een verpleegkundige hier op de groep heeft mij laatst gezegd dat t niet erg is als t een x misgaat.. dat is mijn copingsmechanisme en dat kan gewoon niet in een x veranderen.. ik zit op een gesloten afdeling maar als t me echt te hoog zit, verzin ik wel wat. Ze zei we gaan nieuwe gezonde manieren leren en je houd je ongezonde manieren achter de hand voor de zekerheid voor als de nieuwe manieren zijn niet effectief genoeg zijn (ben ik bang voor) pas als je vertrouwen hebt in de gezonde mechanismes kun en durf je de ongezonde voorgoed achter je te laten..

  5. Ik heb verschillende opnames gehad en meerdere op gesloten afdeling waar er geen duidelijk beleid was rondom zelfbeschadiging. En veel meiden liepen daar ook open en bloot met een wonden rond. Ik beschadigde me zelf ook en werd hierdoor wel getriggerd om het steeds heftiger te doen, want leek daar “normaal” was het natuurlijk niet.
    Heb ook een keer op een afdeling gezeten waar er wel een verbod was op zelfbeschadiging en dat was moeilijk maar gaf me ergens ook wel een soort rust.

  6. Ik ben het met je eens. Toen ik in opname ging op een afdeling voor Jeugd Eetstoornissen was er van geen van de andere meisjes bekend dat ze problemen hadden met automutilatie. Ik vertelde nooit openlijk wat er gebeurde maar af en toe was er een “ongelukje” waardoor iemand op een verkeerd moment een gesprek met een socio onderbreekt en delen meekreeg. Aan het einde van mijn behandeling waren er nog maar 2 van de 7 mensen die opgenomen waren die NIET aan zelfbeschadiging deden. Ik voel me er nog altijd ontzettend schuldig over dat ik degene ben geweest die hen heeft getriggerd, maar aan de andere kant vind ik dat er door de therapeuten e.d niet goed mee is omgegaan. Regelmatig werd mij verteld dat ze pas moeilijk gingen doen als je naar de SH moest, waardoor het voelde alsof ik niet belangrijk genoeg was en het niets voorstelde. Ik ben voor een verbod op zelfbeschadiging.

  7. Bij mij is de zelfbeschadiging inderdaad ook begonnen in een opname. Ik ben het wel eens met Scarlet dat het volgens mij beter werkt om het (op een goede manier) te verbieden. Ik heb 1 opname gehad waar je signalen (en bij x signalen time-out en bij x time-outs ontslag) kreeg voor je gewicht niet halen, eetbuien, zelfbeschadiging etc en dat vond ik eigenlijk wel goed werken.

  8. Knap dat je hier na je vorige blog rondom zelfbeschadiging, toch weer een blog over schrijft! Een ingewikkelde kwestie vind ik het altijd. Met wikken en wegen kom ik zelf ook uit op in de basis afspraken maken over het niet beschadigen van jezelf, en een open gesprek als het wel gebeurt. Ik ben er niet voor om met een soort ‘strafsysteem’ te werken, dat zorgt naar mijn idee vaak voor een soort machtsstrijd tussen cliënt en behandelaren. Ik denk dat het wel heel goed is om vooraf al samen afspraken te maken over hoe er wordt gehandeld als het wel gebeurt. Een afspraak waar cliënt en behandelaar achter kunnen staan, dit is naar mijn idee ook bevorderend voor de eigen verantwoordelijkheid van een cliënt.

    Ik denk trouwens wel dat het ook belangrijk is om te kijken hoe lang de problematiek rondom zelfbeschadiging al bestaat bij een cliënt, dat vind ik wel van belang. Met een cliënt die zichzelf al jarenlang beschadigd werk je anders, dan met een cliënt die bijvoorbeeld in de kliniek begint zichzelf te beschadigen. Als het nog geen bestaand copingsmechanisme is, denk ik dat het heel belangrijk is om direct duidelijk te maken dat dit niet de manier is.

  9. Totaal niet mee eens. Iets verbieden kan ook tegendraads werken.
    Een doel om te minderen met zelf beschadiging voel veel haalbaarder. En iets verbieden maakt ook meer geheimen. Een verbod en toch soort gevoel van falen continue.. Je kan niet in een keer stoppen met zelf beschadiging.

    Daarom, geen verbod maar het bieden van haalbare doelen.

  10. Bij mijn eerste instelling mocht het niet echt over zelfbeschadiging of de drang ernaar gaan, dit maakte het heel zwaar, het hielp mij ook totaal niet. Tijdens mijn opname mocht het er wel over gaan en natuurlijk was het niet de bedoeling dat het gebeurde maar als het gebeurde was de regel dat het de volgende ochtend gemeld werd. Afhankelijk van hoe ver je in de behandeling was, jouw als persoon en je proces konden er consequenties volgen, die je samen met je behandelaar had opgesteld. Sowieso moest je onderzoeken waarom het mis ging. Ik ben zeker tegenstander van verbieden, want het wel of niet doen zegt niet alles over motivatie. Goed onderzoeken, goed in gesprek gaan is belangrijker. En dat dat triggert, ja dat gebeurd, maar ook daarover kan je het hebben. Wat mij betreft triggeren littekens ook en die ga je ook zeker in een instelling voor persoonlijkheidsproblematiek zien.

  11. Wat goed dat je dit punt opnieuwe bespreekbaar maakt op de site, Scarlet.
    Ik heb laatst een tijd op gesloten gezeten. In eerste instantie werden alle scherpe voorwerpen afgenomen; tot pincetten aan toe. Even ging het goed. Er was wel een zoeken naar mogelijkheden, maar met afspraken kreeg ik alles weer in eigen beheer, stap voor stap. Op een gegeven moment ging ik de fout in, later weer en toen was het niet meer te stuiten. Eerst was het: oké, eigen verantwoordelijkheid. Wel stond de verpleging altijd klaar en verzorgenden zij mijn wonden goed,wat ik niet zo makkelijk vond. Toen het gedrag zo toenam, werden de spullen weer afgenomen en kreeg ik één op één begeleiding. Het heeft twee weken geduurd voor ik het zelf weer oppakte, met afspraken. En nee, opnieuw zocht ik naar kansen en nog ging het weleens mis. Maar dat ‘er voor me zijn’ en het ‘erover hebben’ heeft veel betekend. Meer dan het me opnieuw afpakken. (Ik liet het ook zover niet meer komen.) Praten, zonder direct de oorzaak te vertellen, het hielp me.

  12. Ik ben er in het algemeen van overtuigd dat zelfbeschadiging niet zomaar ontstaat, maar een middel is om erger te voorkomen. Om die reden ben ik ook een tegenstander van verbieden; let wel verbieden in de vorm van een “strafsysteem” met consequenties als bij x keer fout is het einde behandeling. De focus ligt dan te zeer op de negatieve aspecten, terwijl het onrealistisch is om van iemand te verlangen om een copingmechanisme 1,2,3 op te geven zonder goed alternatief aan te kunnen. Daarnaast vind ik dat verbieden in de vorm van een strafsysteem de belangrijke vertrouwensband tussen cliënt en hulpverlener in de weg staat. Mocht het een keer fout zijn gegaan dan wordt de druk om het niet nog eens fout te laten gaan groter en juist in die druk ligt het probleem. Die druk levert spanning op en spanning is vaak een trigger. Het gevolg is veelal stiekem gedrag en dat helpt niemand verder in de behandeling.

    Het systeem wat Scarlet beschrijft vind ik al een hele verbetering. Aangeven dat het niet getolereerd wordt, maar het copingmechanisme zelfbeschadiging zien als deel van het probleem waar op een positieve manier aan gewerkt kan worden door te onderzoeken wat de trigger was en hoe je in de toekomst op een gezonde manier met die trigger kunt omgaan.

    Ik zat overigens op een afdeling waar er geen eenduidige regels waren over zelfbeschadiging. Het werd alleen niet toegestaan op (open) wonden zichtbaar te hebben. Zelfbeschadiging werd als deel van de problematiek ervaren en ik denk dat iedere medecliënt daar eigen afspraken over had. Al moet ik zeggen dat er nog veel onkunde en onbegrip bestaat onder hulpverleners rondom het thema zelfbeschadiging. Zowel tijdens mijn opname als nu in het werkveld kom ik veel misopvattingen tegen rondom dit thema, terwijl het in de psychiatrie toch een veel voorkomend iets is. Er zou meer aandacht mogen komen qua educatie aan hulpverleners over hoe zelfbeschadiging ontstaat en hoe er mee om te gaan.
    Daarnaast wordt er vaak vergeten dat iedere cliënt anders is en dat het gegeneraliseerde beeld over zelfbeschadiging niet op gaat.

  13. Wat heb je dit mooi geschreven Scarlet! Ik ben het met je eens, maar jij kunt het net iets beter verwoorden dan ik 🙂
    Ik vind indd ook dat er wel over gesproken moet worden en dat het dus niet verbieden is en meteen na 1x de fout in te gaan, wegwezen is. Maar die contracten kunnen juist helpen. Dat is ook mijn ervaring. En in die zin is zelf beschadiging precies hetzelfde als niet aankomen terwijl je ondergewicht hebt en op die manier de behandeling ‘door te komen’. Hetzelfde natuurlijk voor al die andere destructieve gedragingen.

    Knap dat je hier nogmaals een blog over hebt geschreven Scarlet! Ik vind het fijn dat ook hier over gesproken kan worden. Gewoon op een volwassen manier zonder oordelen maar wel dat het onderwerp van gesprek blijft. Dat vind ik heel belangrijk! Niet alleen voor mij, maar voor iedereen (zoveel cliënten als hhulpverleners).

  14. Op 1 plek werd het ‘toegestaan’ als het incidenten waren en er vervolgens over gepraat werd wat de aanleiding was en hoe dit in het vervolg voorkomen kon worden. Op regelmatige zelfbeschadiging volgde een time out. Ik vond dit altijd lastig omdat voor mijn gevoel mensen op dat moment hulp nodig hadden en ze werden weggestuurd maar als ik terugkijk denk ik toch dat dit goed is geweest.

    Op een andere plek interesseerde niemand het iets. Ze maakten er een ding van als je het niet vertelde, maar als je het zei dan was het verder prima. Ik voelde me hierdoor heel erg in de steek gelaten omdat ik dacht ‘Gaan we hier nu verder niets mee doen?’. Ik heb een aantal littekens omdat ik vervolgens hierna niet meer naar de eerste hulp of huisarts durfde te gaan omdat ik dacht ‘blijkbaar is het niet zo’n ding als ik dacht dat het was want het maakt niemand iets uit’. Ik denk dat het er ook mee te maken had dat ik mezelf al veel langer beschadigde en dat het bij anderen uit de groep vaak hele kleine dingetjes waren en bij mij niet, maar naar mijn mening had er wel meer aandacht voor kunnen zijn bij iedereen. Als ze bang waren dat het een trend zou worden hadden ze dit ook individueel aan kunnen pakken.

    Ik ben ervoor om individuele afspraken te maken, omdat ik denk dat de regels op de tweede plek voor veel mense prima werkten, alleen voor mij niet.

  15. Verbieden is onmogelijk en mensen er om straffen is te belachelijk voor woorden. Zeker omdat het op het snij-moment een moment opname is en je niet denkt aan de gevolgen van later op dat moment. Geef diegene hulp om er mee te leren stoppen en zoek de reden achter het snijden. En pas het plan op de persoon aan.

  16. Ik beschadigde mezelf al voordat ik überhaupt met psychiatrie in aanmerking kwam. Heb ook nooit daarvoor mensen gekend die aan zelfbeschading deden of hadden gedaan. Toen ik in de kliniek werd opgenomen, werd mij verteld dat ik het niet mocht doen, maar dit heeft zich niet positief uitgepakt. Ik vertelde niemand als ik mezelf had beschadigd, zocht geen hulp voor wondbehandeling (die ik wel echt nodig had) en verwaarloosde zelf mijn wonden.
    Ondertussen kon ik er niet over praten met de therapeuten of psycholoog, want “het was verboden” en “zolang wij net doen alsof we het niet weten, is het probleem er niet”. Het werd in een verdomhoekje gestopt. Het was taboe. Terwijl het enige wat ik nodig had, een luisterend oor was, en iemand die mij hielp mijn wonden te leren verzorgen ipv te verwaarlozen. Ik had iemand nodig waarover ik over de triggers, en de drang naar zelfbeschadiging kon praten. Iemand die mij hielp uit te zoeken waar het vandaan kwam, en hoe ik het kon doorbreken. Maar diegene was er niet, want het was taboe in de kliniek en ten hoogste verboden. Ondertussen waren er meer mensen op de afdeling die zich beschadigden, maar iedereen deed dit al voordat ze de kliniek in kwamen, en natuurlijk vergelijk jij je littekens met de ander, maar verbieden werkt in mijn inziens niet.

    Voor veel mensen is zelfbeschadiging op den duur een verslaving geworden, of het is voor hun de enige manier waarop ze met hun gevoelens om kunnen gaan. Vaak is het ook een “oplossing” om erger (suïcide of pogingen daartoe) te voorkomen. En dan kan je niet “zomaar even stoppen” van de een op de andere dag als je naar de kliniek gaat, zoiets duurt jaren. Er zou juist moeten worden gekeken naar een oplossing, een ander copingsmechanisme wat net zo goed werkt, en in de tussentijd zouden de therapeuten naar je moeten luisteren, je helpen en zorgen dat je een juiste wondverzorging krijgt.

    Daarnaast wil ik er nog even aan toevoegen, dat het op mij overkomt alsof er in dit bericht vanuit wordt gegaan dat zelfbeschadiging een keuze is. Dit is voor een groot deel van de mensen niet zo. Voor sommige is het de ENIGE oplossing, anderen zijn er verslaafd aan. En hoewel je daarbij nog “bewust” ervan bent, is er ook een groep mensen die echt geen enkele invloed hebben op hun zelfbeschadigend gedrag.

    Mensen die last hebben van dissociaties, en zich in die dissociaties beschadigen.
    Tijdens een dissociatie is je volledige bewustzijn uitgeschakeld, krijg je niets meer mee wat er om je heen gebeurd, en heb je geen controle meer over wat je doet. Je hebt nog geen eens door wat je doet. En ook heb je geen controle over OF je een dissociatie en WANNEER je die krijgt. En dan kan je verbieden wat je wilt, dan kan diegene er nog zo graag mee stoppen als hij wilt, maar als jij jezelf beschadigt in dissociaties, gaat dat voor geen ene meter uitmaken.

  17. Scarlet,jammer dat je alleen je eigen ervaringen als voorbeeld neemt en jammer dat je alleen de opties ‘oogluikend toestaan’ en ‘verbieden’.onder de loep neemt.
    Ik zie uit jouwbvoorbeeld van oogluikend.toestaan vooral een behandeling voor me die mensen niet leert om te praten over hun gedrag. Ik denk dat je het bespreekbaar moet maken zonder het te verbieden. Er niets anders doen is soms net zo schadelijk als het downright verbieden. Maar daar tussenin zijn nog een hoop opties.!!

    Ik zou zo graag willen dat we die eens met elkaar en alle socio’s en directeuren in hulpverleningsland zouden gaan bekijken…

  18. Er.zou meer onderzoek moeten komen naar ZB en wat de ervaringen zijn van zowel cliënten als hulpverleners en dan zouden we het debat moeten voeren erover. Ik zou daar wel benieuwd naar zijn, want ik denk dat er idd een hoop mensen zijn die er wat over te vertellen hebben. Ik wil ook wel eens van de beleidsmakers horen waarom er voor het een gekozen is ipv voor het ander. Wat is hun visie erop? Vragen zij wel.eens wat aan cliënten? Of doen ze maar gewoon wat ze altijd al doen? Ik kan me ook voorstellen dat hulpverleners snijden eng vinden en niet helemaal weten wat ze ermee moeten namelijk.. Nu ja, tot zover mijn gedachten

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *