Zelfmoordgedachten, er niet meer willen zijn. Niet meer willen leven, verlangen naar rust en stilte. De zware strijd ontlopen en voor altijd slapen. Diepgaand verdriet en intense gevoelens van wanhoop kunnen het leven soms onmogelijk doen lijken. Als de oplossing ver te zoeken lijkt, kan zelfmoord voelen als de laatste uitweg. Zelfmoordgedachten gaan vaak gepaard met het oneindige verlangen naar rust, een einde aan de chaos in je hoofd. Al jarenlang sterven er gemiddeld vijf mensen per dag aan zelfmoord. Nog veel meer mensen denken elke dag aan zelfdoding.
Zelfdoding en gedachten aan zelfmoord lijken een duidelijke oorzaak-gevolg relatie te hebben, maar toch leiden zelfmoordgedachten lang niet altijd tot een zelfmoordpoging of euthanasie. De gedachten aan zelfmoord, flirten met de dood of bezig zijn met sterven is in veel gevallen een copingmechanisme, een heel gevaarlijk copingmechanisme, om met problemen, pijn, leegte, eenzaamheid, uitputting en wanhoop om te gaan.
Hoe zou het voelen om dood te gaan? Wat is er na de dood? Wat zou er gebeuren als ik er een einde aan mijn leven zou maken? Ik heb in mijn leven al veel nagedacht over de dood en toen ik een depressie had vroeg ik me vaak af hoe het zou zijn om mijn leven te beëindigen. Mijn situatie leek soms zo uitzichtloos dat ik me niet meer kon voorstellen dat het ooit nog beter zou worden. Ik speelde met de gedachte aan zelfmoord, omdat ik zo graag aan het leven wilde ontsnappen. Ik wilde dat de pijn zou stoppen, of beter, dat het me bespaard was gebleven.
“Ik wist niet hoe ik moest leven.
Ik wilde niet zozeer dood, ik wilde er gewoon niet meer zijn.”
Hoe zou het zijn als ik er niet meer ben? Zouden mensen boos op me worden, zouden ze huilen, gek worden van verdriet? Of zou het ze niets kunnen schelen en zouden ze met rollende ogen en minachting over me praten? Zou het leven voor anderen gewoon doorgaan? Zouden ze het begrijpen? De gedachten aan mijn geliefden die ik achter zou laten met verlies en verdriet deed me pijn. Dit kon en wilde ik niemand aandoen.
“Wat als ik nooit geboren was?”
Ik heb lang rondgelopen met zelfmoordgedachten. Soms waren ze sterker dan anders, afhankelijk van hoe ik me voelde. De overweging was er, maar toch heb ik nooit actie ondernomen. Het is gebleven bij denken aan. Daarvoor ben ik ontzettend dankbaar. Ik had niet gedacht dat ik nog ooit zó zou genieten van het leven en dat de stemmen in mijn hoofd zó stil zouden zijn. Ik ben blij dat ik vast heb weten te houden aan het leven, want dit had ik niet willen missen.
Dat ik vaak heb nagedacht over suïcide, maar het nooit heb gedaan, heeft me aan het denken gezet. Ik vroeg me af waarom ik nooit actie heb ondernomen, terwijl de drang om te willen sterven vaak zo groot was. Wat was dan de functie van deze gedachten? Daar heb ik eens goed over nagedacht en ik denk dat ik tot een nieuw, persoonlijk inzicht ben gekomen.
De wens om een einde aan mijn leven te maken was een uitvlucht, een manier om met mijn gevoelens om te gaan. Ik wilde vluchten voor mijn gevoelens, mijn emoties ontlopen. Ik wilde niet in deze situatie zitten. Ik wilde een manier vinden om het te stoppen, om er vanaf zijn. Ik wilde gelukkig zijn.
Ik wilde gelukkig zijn. De vinger op de zere plek. Ik wilde in feite helemaal niet dood, ik wilde volop leven, genieten, lachen, stralen, maar het kon niet. Het lukte niet, ik kon mijn geluk niet vinden. Ik wist niet hoe, maar de wens om te leven was er wél! Ergens diep verborgen, ondergesneeuwd door gedachten aan zelfdoding. Ik wilde leven, en daarom maakte ik er geen einde aan.
Ik was bang voor wat ik allemaal zou missen als ik daadwerkelijk zou stoppen met leven. Wat als zelfmoord de grootste en, onoverkomelijk, de laatste fout van mijn leven zou zijn? Dit zou ik niet meer terug kunnen draaien. Er was twijfel en dus hoop.
“Spelen met gedachten aan zelfmoord betekende voor mij niet dat ik dood wilde, het betekende dat ik wanhopig verlangde naar het leven, zorgeloos leven, snakken naar vrijheid.”
Als je op dit moment veel denkt aan de dood en last hebt van zelfmoordgedachten kan het heel helpend zijn om eens na te denken over de functie van deze gedachten. Wanneer zijn deze gedachten bij je ontstaan? Wanneer worden ze sterker en wanneer zwakken ze af? Wil je echt dood, of ben je eigenlijk op zoek naar een oplossing voor je problemen?
Stel je voor, je krijgt de volgende keuze voorgelegd gekregen: Je krijgt een toverstaf waarmee je met één zwaai al je problemen kan wegtoveren, of, je gaat dood en geeft de kans op geluk voor altijd op. Dan is de keuze waarschijnlijk snel gemaakt? Je zou je vastklampen aan die toverstaf en hem nooit meer loslaten. Je zou kiezen voor het leven.
We willen allemaal leven, gelukkig zijn. Maar soms lukt dit even niet. Dat wil niet zeggen dat het dus ook nooit meer zal gaan lukken in de toekomst. Ik ben van mening dat gelukt voor iedereen is weggelegd.
Als je denkt aan zelfmoord, praat dan met anderen of ga naar de huisarts, blijf hier niet alleen mee rondlopen. Onderzoek waar jij jouw geluk bent kwijtgeraakt en laat iemand anders jou helpen je geluk terug te vinden. Laat je niet gek maken door gedachten aan de dood. Zolang je nog leeft is er hoop en heb je de kans om jouw levenswens te verwezenlijken.
Als je eens met een deskundige over suïcidale gedachten wilt chatten of telefoneren, therapie zoekt of je zorgen maakt om iemand in je omgeving, kan je terecht op 113.nl, anoniem en vertrouwelijk.
Geef een reactie