Zelfmoord is geen optie

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was vrijdagochtend in de deeltijd. We lopen het groepslokaal naar binnen waar vier therapeuten en het hoofd van de afdeling, duidelijk aangeslagen, ons opwachten. Dit was niet de normale gang van zaken. Wat was er aan de hand? En waar was Fieke? Ze zou toch niet….?!

Als negentienjarige kwam ik binnen de volwassenpsychiatrie terecht. Daar zat ik dan als kwetsbaar meisje in een vrouwengroep vol huismoeders.

Ik keek erg uit naar een leeftijdsgenootje die zou aansluiten. En daar was ze dan eindelijk, Fieke 18 jaar. Samen werden we verwarmd en bemoederd als de dochters van de club. Het voelde alsof ik er een zusje bij had gekregen. We zaten naast elkaar en keken elkaar vaak lachend aan wanneer onze moeders weer eens vertelden over hun eigen puberende kinderen en de moeilijkheden waar ze tegenaan liepen. Als ervaringsdeskundige op het gebied van ‘dochter van’ voorzagen wij onze groepsgenoten van adviezen. ‘Hoe ga je om met je kinderen?’ Wat hadden we op die manier een lol samen. Zonder een woord wisten we elkaar vaak zo goed te begrijpen en aan te voelen.

Maar dan was daar de dag waarbij niemand bij je leek binnen te dringen. De hele dag staarde je zwijgend voor je uit. Ik zag je worstelen om nog iets uit te kunnen brengen. Maar zodra je het probeerde, werd je overspoeld door tranen en lieten de woorden het afweten. Je hield je afzijdig deze dag en niemand wist wat er op dat moment door je heen ging. Zoals gewoonlijk werd de dag afgesloten met de dagsluiting. Er werd een rondje gemaakt met hoe het vandaag voor iedereen geweest was. Jij kon hier niets over zeggen, maar die ene traan die op dat moment over je wangen liep sprak achteraf meer dan duizend woorden.

De gedachten die door mijn hoofd gingen waren onbeschrijfelijk. Fieke was er niet meer. Onderweg van de deeltijd naar huis, had ze zich haar eigen leven afgenomen. Ik was boos, misschien wel jaloers en verdrietig tegelijk. Hoe kon ze dat nou doen?!

Al meer dan twee jaar lang voerde ik een strijd met het leven en de dood. Ik deed tientallen pogingen waarbij ik op het randje heb gebalanceerd. De pijn, angst, het verdriet en de boosheid van mijn omgeving liet me op deze momenten koud. Het was toch duidelijk dat het leven niet voor mij was weggelegd en ik écht niet meer kon? Het was iedere dag weer een strijd en ik verlangde zo naar rust. Niet alleen voor mezelf, maar ik wilde ook mijn omgeving niet langer tot last zijn. Hoe moest het voor hen zijn? De angst dat ze op ieder moment van de dag het bericht zouden krijgen dat het weer eens zover was, maar dat ik het dit keer niet gered had? Wat moet dat verschrikkelijk voor ze zijn geweest! Als ik aan deze tijd terugdenk, voel ik me hier ontzettend schuldig over. Dit kon ik mijn omgeving toch niet aandoen?

Het was niet dat ik hiermee ook écht voor het leven gekozen had. Ik had mezelf opgelegd om ervoor te gaan, of ik dit nou wilde of niet. Dit betekende natuurlijk niet dat hiermee mijn gevecht over was. Ik verlangde naar rust, en zelfmoord leek op deze momenten vaak de enige uitweg. Niet voor niets voelde ik mezelf daarom ook zo enorm in de steek gelaten. Pas nu besefte ik hoe mijn omgeving zich al die tijd gevoeld moest hebben. Ik was zó boos, al die mensen die ze vol pijn en verdriet achter liet. Kon het haar dan niets schelen wat het met mij deed? Dat ik haar steun eigenlijk ook gewoon heel erg hard nodig had. Samen stonden we sterk, toch? Maar nu moest ik het alleen zien te redden.

Wat me ook enorm frustreerde waren de reacties die ik mensen hoorde zeggen: ‘Jeetje, ik wist niet dat het zó slecht met haar ging. Ze moet wel heel erg diep hebben gezeten om deze stap te zetten, wat triest.’ Betekende dit dat ik nog niet diep genoeg zat? Dat ik me nog niet ellendig genoeg voelde, doordat ik had besloten dat zelfmoord voor mij niet de oplossing was?!

Misschien maakte dit me ook wel jaloers. Fieke kreeg de erkenning waar ik juist zo naar op zoek was. Ik voerde een enorme strijd, die niemand leek te begrijpen. Voor vele was het zo’n vanzelfsprekendheid om ‘gewoon’ te leven, terwijl het voor mij eerder voelde als overleven. Dat gevecht viel me zo zwaar, dat ik niets liever wilde dan dat het ophield. Natuurlijk gunde ik Fieke de rust, maar mezelf ook. Maar rust en weer controle kunnen voeren over je eigen leven is een wezenlijk verschil met dood willen. Ik begreep nooit waarom mensen er niet achter konden staan dat het mijn eigen keuze was om niet meer te willen leven. Het was toch duidelijk dat het genoeg voor me geweest was? Ik was op, ik kon niet meer nadenken en al mijn mogelijkheden waren veranderd in onmogelijkheden. Zelfmoord was helemaal niet mijn eigen keuze. Dit was wat ik mezelf voorhield, om het als uitvlucht te kunnen zien. Het was een wanhoopsdaad uit machtloosheid.

Niet omdat ik het wilde, maar omdat ik niet anders meer kon. Niemand weet wat de dood is, dus hoe kon ik hier nou naar verlangen of dit willen zijn? Pas toen ik deze optie losliet, kon ik me weer concentreren op het leven. In plaats van het denken in onmogelijkheden, vond ik weer mogelijkheden in mijn leven.

Maar ook na mijn besluit om te kiezen voor het leven, heeft de gedachten aan zelfmoord nog regelmatig door mijn hoofd gespookt. De diepe dalen wilden me maar niet loslaten en dat was ik soms meer dan zat. Nu besef ik dat ik hiermee moet leren leven. Ik heb kunnen accepteren dat dit bij me hoort en kan hier nu goed mee omgaan. Ik weet nu dat dit een kwetsbaarheid van me is, waardoor ik niet meer in paniek raak of bang ben de controle over mezelf te verliezen. Ik kan weer genieten van de kleine dingen, zonder teveel stil te staan bij de moeilijke momenten van het leven. Ik probeer vooral te focussen op wat er allemaal wel goed gaat, en terug te kijken in hoever ik al gekomen ben. Iedere dag word ik een stukje sterker en leer ik nog bij over mezelf. Zo gaat dat in het leven en dat is het me meer dan waard!

NicoleH

Geschreven door NicoleH

Reacties

28 reacties op “Zelfmoord is geen optie”

  1. Wauw deze blog maakt me echt stil. Heel herkenbaar in periodes dat ik depressief ben, echt alles herken ik. Dankjewel!

  2. wauw. dit berichtje raakt me

  3. Wauw. De gedachten die je beschrijft zijn zo ontzettend herkenbaar. Supermooi geschreven, en gecondoleerd nog met Fieke.

  4. Tranen hier…

  5. Wauw, deze blog komt hard binnen. Heel herkenbaar…

  6. Woow wat een heftig verhaal en vooral ook heel herkenbaar..
    Gecondoleerd met Fieke..

  7. Harde blog….Ontzettend triest maar goed geschreven. Niet veel woorden voor.

  8. sprakeloos, aangrijpende blog. Je laat het van een andere kant zien, als buitenstaander en zo heb ik er nog nooit over gedacht. Moet dit even verwerken.

  9. Dit doet me denken als hoe je als 18-jarige op het CIB in Den Haag kwam, voor het allereerst in de volwassenen psychiatrie. Ik vind het zo enorm mooi en moedig om dit verhaal nu te kunnen lezen van jou. Wat een verandering! Heel veel respect en lfs, Wendy

  10. Sprakeloos, ik vraag me af of het over dezelfde Fieke gaat die ik gekend heb…

  11. Heel herkenbaar en mooi geschreven, sprakeloos.

  12. Wauw, mooi geschreven! Ik ben zwaar depressief en erg suicidaal dus ik herken veel. En ja ook dat stukje van ‘ Is het bij mij dan niet erg genoeg?’ Ik heb een vriendin die ook suicidaal is en behalve dat ik absoluut niet wil dat ze het doet omdat ik super veel om haar geef, ze een prachtmeid is en heel veel mensen veel verdriet dan bezorgd, zou ik inderdaad ook denken; ‘ Is het van mij niet erg genoeg?” En vooral weet ik zeker dat andere mensen dat zouden denken.

  13. Lieve lieve Nicole, echt ik heb tranen in mijn ogen van het lezen van je blog. Het raakt me, ik herken het en het doet pijn. We hebben het er al vaker over gehad samen en toch hoor ik nu echt je diepliggende pijn nog. Weet dat ik onwijs trots op je ben en je hoe dan ook mijn maatje bent en je mij mag bellen als het nodig is. Tot snel xxx

  14. Herkenbaar..
    Gelukkig lukt het me de laatste tijd beter om het verschil te zien tussen dood willen en rust willen. Die gedachte helpt me wel een beetje.

  15. Heb geweend als een kind toen ik je verhaal las. Het is ontroerend, herkenbaar hoe kwetsbaar en alleen een mens zich kan voelen

  16. Wauw, t lijkt wel of dit verhaal voor mij geschreven is..

  17. Jeetje dit is zo vreselijk herkenbaar… Zo ben ik ook 2 vriendinnen/groepsgenootjes kwijt geraakt.
    Onwijs dapper dat je doorvecht, het is niet makkelijk maar hopelijk, zoals het plaatje zegt; het is het waard.

    Sterkte!
    Liefs

  18. Het gaat alweer een tijd goed met me, maar dit is zo herkenbaar hoe ik me jaren geleden voelde. Vooral het stuk over jaloers en erkenning krijgen als je zelfmoord pleegt of als iemands anders dat doet herken ik heel erg van toen. Ik heb het alleen nooit zo mooi kunnen verwoorden.

  19. Mooi en sterk stuk!!! Complimenten daarvoor!
    Ikzelf herken hier heel veel in… helaas… Zelf ook meerdere pogingen gedaan, maar (blijkbaar, duh… ;-)) niet het verwachte eindresultaat behaald. Blij om? Neuh… maar tegelijkertijd is het ook niet iets wat ik écht wil; niet vanuit mijn spirituele overtuigingen (geloof in God, reincarnatie, het leven is om te léren, juist wanneer je ‘t zo moeilijk hebt moet je dat aangrijpen om je lessen uit leren, etc.) en niet omwille van de pijn die ik mijn familie hiermee aan zou doen (al lijden die nu ook door mijn situatie; afweging: dood = duidelijkheid voor omgeving, geen angst meer voor die dag dát… tegenover doorgaan: fam. die dagelijks in angst en verdriet leeft…). Ik ben er nog steeds niet over uit… ik wil niet opgeven, dat is mijn eer te na (ego talkin’), maar tegelijkertijd spelen de wanhoop en paniek mij parten. Hoe ooit nog uit deze situatie te komen; ik word nergens meer in behandeling/opname toegelaten, júist vw de ernst vd situatie (15+ jaar es, ik heb ‘delen/alters’ – zijn overigens kinddelen, ongevaarlijk, heten allemaal ‘paazei’ (*insert mijn echte naam*), maar diagnose is dus DIS-nao; ze zijn gekomen om bepaalde traumatische gebeurtenissen, waar ik zelf geen gevoel bij en/of herinnering aan heb, te dragen, om te kunnen overleven. Daarnaast nog ernstige depressie, PTSS. Ik ben ‘opgegeven’ binnen hulpverleningsland; te ernstig, te gecompliceerd. En nu? Geen idee… door blijven gaan met ademen of mijn verlangen naar rust nu dan toch gaan waarmaken. No worries, geen concrete plannen nu. Heb nog een peute (vrijgevestigd en in alternatieve hoek), die zie ik vanmiddag. Van de ggz waar ik vorig jaar nog zat heb ik advies gekregen om me maar aan te melden bij stichting De Einder, voor euthanasie… Dat geeft de burger moed… Heb toen aangegeven dat ik NIET dood wil, maar ook NIET weet hoe dit leven vol te houden, ik heb hier hulp bij nodig. Maarrr goed, long story short; ik leef van uur tot uur en blijf hopen op en werken naar betere/positievere vooruitzichten.
    Hoop dat jij ook vol blijft houden!!! De ‘erkenning’ die jouw groepsgenote nu heeft gekregen, nu ze er niet meer is, daar heeft zijzelf dus ook niks meer aan. Het zou fijn zijn geweest als die erkenning er was geweest vóór zij besloot er een einde aan te maken… Ga daarvoor meid, wees open in therapie, gesprekken, vertel wat er in je omgaat. Zorg dat je dáárvoor erkenning gaat krijgen; dat je ondanks hoe moeilijk en zwaar je het nu ook hebt, weigert op te geven en door blijft vechten voor een beter leven. Dáár is moed voor nodig en is bewonderenswaardig!!!

  20. Heel herkenbaar, en mooi geschreven.
    Je bent heel krachtig 🙂

  21. wauw dit raakt me zeg ,
    Ik heb een hele moeilijke week achter de rug , en echt op een randje gebalanceerd wel zelfmoord plegen ja of nee , maandag wouden ze me al op laten nemen ,
    maar dan ben ik mijn plekje bij mijn pleegouders kwijt ,

    Je bent echt krachtig , xxxx

  22. Wauw, tranen liepen over m’n wangen. Een ontzettend ontroerend verhaal, en je weet het mooi te verwoorden. Heel veel sterkte!

  23. Precies op het goed moment, heel cliché maar wel waar. Ik ga door en vecht me overal doorheen, maar soms zou ik zo graag willen dat het even allemaal stopte. Dat ik eindelijk een beetje rust heb.

  24. Wauw!
    Beetje stil van.

    Herkenbaar, meer dan ik wilde toegeven.
    Verhelderend, inzichtelijk.
    Dank hier voor.

  25. *****Zoek contact of ga naar 113online.nl****

  26. jeetje…
    tranen stromen over me wangen..
    echt geen woorden vooor..

  27. Ik lees deze blog nu pas, maar wow wat herkenbaar. Ikzelf heb nu al een aantal jaar de diagnose ernstige depressie. Daarvoor ben ik al meerdere keren opgenomen geweest. Zonder resultaat. Eén van mijn beste vriendinnen, degene die mij het beste begreep, heeft een tijd terug afscheid van het leven genomen. Daar had en heb ik nog steeds, ongelofelijk veel moeite mee. ( door haar ken ik deze site ook). We hadden het vaak over het onderwerp, maar dan niet om elkaar naar beneden te halen, maar juist om elkaar te helpen. Naast de professionele hulp die we beide hadden/hebben, natuurlijk. Het heeft niet mogen baten. Ooit heb ik haar gezegd dat ik haar achterna zou gaan als zij het zou doen. Haar verlies kon ik er echt niet bij hebben. In haar afscheidsbrief naar mij zegt ze echter dat ik echt moet blijven doorgaan. Dat doe ik dan ook ‘maar’. Het is ontzettend zwaar, maar ik doe het voor haar. Wat ik ook heel erg herken is het ‘ maar is het van mij dan niet erg genoeg?’. Ik kreeg te horen ‘ Dit ga je ook nooit begrijpen meisje, waarom iemand dit zou doen’. lief bedoeld, maar ze moesten eens weten.. Heel erg mooi geschreven Nicole!

  28. @ paazei,

    Wat moedig van je om een gedeelte van je verhaal te vertellen. Je bent door ontzettend moeilijke omstandigheden gegaan en je geeft niet op. Dat is lef hebben! Ik hoop dat je beseft hoe dapper en sterk je bent. Geef niet op, hoe anderen je ook benaderen. Je bent het waard om voor te vechten! Situaties kunnen heel moeilijk en complex zijn, maar het geeft niemand het recht euthanasie te adviseren. Ben blij dat je niet in dit voorstel bent meegegaan. Ik weet niet hoe het nu met je gaat, maar ik hoop toch een beetje beter. Hou vol, ik herken me in jou verhaal, dan weet je dat dit niet alleen en zozeer een goedbedoelde reactie is. Je berichtje heb ik helaas pasgeleden gelezen, maar ik wilde je toch een hart onder de riem steken!

    Groetjes,
    Felicity-ann

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *