De meeste mensen zitten nu thuis vanwege corona. Stages gaan niet door, de horeca is dicht en mensen werken veelal vanuit huis. Dit alles kan natuurlijk demotiverend werken en je somber laten voelen. De dagen lijken een beetje uitzichtloos en er gebeuren geen spectaculaire dingen. Het kan zijn dat je ook minder voor jezelf zorgt en niet echt bezig bent met leuke dingen. Terwijl zelfzorg toch heel erg belangrijk is. Ik werd hier in het begin van corona heel verdrietig van. Ik zorgde minder voor mezelf en merkte dat bepaalde dingen mij niet meer interesseerden. Waarom zou ik elke dag douchen of make-up op doen? Waarom zou ik elke dag huishoudelijke taken verrichten als er toch niemand langs komt? Waarom zou ik achter mijn bureau gaan zitten met een online les, als dit ook vanuit mijn bed kan? Dat waren gedachten waar ik mee worstelde.
Een heleboel mensen zitten thuis vanwege corona. De hogescholen en universiteiten zijn op en af open, dus er is gewoon een heleboel weggevallen. Je wordt veel meer op jezelf aangewezen in deze tijd. Je zit vaker thuis, je bent vaker alleen. Dit kan een heleboel spanning met zich meebrengen en hoe motiveer je jezelf om thuis iets te gaan doen? Het is veel makkelijker om gewoon lekker op de bank te gaan zitten en Netflix aan te zetten, maar worden we hier nou echt vrolijker van?
Zelf ervaar ik dat ik mij snel nutteloos kan voelen of het idee heb dat ik bijna niets heb gedaan op een dag als ik bijvoorbeeld online les heb. Ik weet dat het niet zo is, maar toch voelt het zo. De dagen voelen meer als een sleur. Alsof ik helemaal niets nieuws meemaak of ervaar. Zelfzorg vind ik dan ook lastig. De hele dag in je joggingbroek zitten is verleidelijk, want je bent toch de hele dag thuis.
We zijn alweer ruim ander halfjaar verder en het lijkt nog steeds alsof er geen verbetering is. Dat is er wel en hoogstwaarschijnlijk komt het allemaal wel goed, maar we zitten nog steeds veel thuis en hebben niet meer de sociale contacten die we hadden. Elke keer als er nieuwe maatregelen worden aangekondigd voel ik toch even een brok in mijn keel. Sociale contacten vind ik heel belangrijk. Ik studeer nog en in mijn vrije tijd trek ik graag op met vrienden en ben ik bezig met muziek en theater. Dit zijn dingen die steeds heel even kunnen en dan weer niet. Ik vond het heel moeilijk dit te accepteren en bijvoorbeeld thuis voor mijzelf hier mee bezig te zijn. Het enthousiaste gevoel dat ik vaak had en de zin in dingen werd bij mij steeds minder.
Thuis zat ik een beetje in een cocon. Online les volgen, af en toe naar mijn moeder gaan, online met vrienden een wijn-avondje houden of gewoon de halve dag televisie kijken. Doordat de mogelijkheden zo beperkt waren had ik niet eens meer zin om veel moeite te doen of om met vrienden af te spreken. Ik voelde mij niet perse heel verdrietig, maar meer een soort van gevoelloos. Alles ging een beetje langs mij heen. Ik deed de dingen die ik moest doen, voor zover dat mogelijk was en dat was het eigenlijk wel. Elke dag leek op de andere dag en werd een constante sleur van de zelfde taken en momenten.
Uiteindelijk kreeg ik dit door en merkte ik dat ik echt te vaak mezelf terug trok en dat toen we weer wat meer mochten, ik eigenlijk het liefst in mijn eentje thuis wilde zitten in een makkelijke kloffie. Omdat ik van mijzelf zo sociaal ben aangelegd, had ik wel door dat dit beeld totaal niet bij mij paste. In kleine stapjes ben ik toch weer wat meer naar mezelf gaan kijken. Wat wil ik nou echt doen en welke mogelijkheden zijn er wel? In plaats van wat kan er niet.
’s Ochtends douchen en een beetje mascara opdoen deed mij toch wel goed en het liet mij ook beter voelen over mijzelf. Ik wilde daardoor wel weer wat meer naar buiten, al was het maar om een wandeling te maken of boodschappen te doen. Ik sprak met een vriendin af om twee keer per week twintig minuten te gaan wandelen. Dit zorgde ervoor dat ik het weer leuk vond om met iemand te praten en te lachen en ging ik zelf ook vaker wandelen in mijn eentje. Ik wilde heel graag weer iets met muziek gaan doen. Ik ben weer aan de slag gegaan met mijn keyboard en nam contact op met mijn oude zangdocent en nu heb ik om de week privé zangles. Dit zorgt ervoor dat ik elke dag weer aan het zingen ben en zelf ook weer nummers aan het schrijven ben.
Wat bij mij ook echt heel goed helpt is in de ochtend meteen iets actiefs doen. Een wandeling maken, even douchen of zo vroeg mogelijk aan mijn schoolwerk gaan of een huishoudelijke taak uitvoeren. Daardoor activeer ik mijn brein meteen op de dag en dat zorgt ervoor dat ik meer energie heb. Dit gebeurt niet als ik mij niet aankleed en meteen televisie ga kijken of de hele ochtend op mijn telefoon zit. Ik zorg ervoor dat ik goed ontbijt met yoghurt, granola en wat fruit en een lekker bakkie koffie.
Een ander ding waar ik constant moeite mee had was mijn eigen huis. Steeds dezelfde vier muren. Ik ben wat meer planten gaan kopen en heb om mij heen gekeken naar vrienden die het in deze tijd moeilijk hebben om hun kunst te verkopen. Ik heb van een aantal vrienden van mij wat schilderijen gekocht. Daarmee help ik hen en ik heb iets waardevols in huis van de mensen die ik lief heb. Mijn huis ziet er nu veel gezelliger uit. Ik heb mijn eettafel omgebouwd als bureau en het is echt een fijne werkplek geworden. Ik hou mijn huis opgeruimd zodat ik niet te veel afgeleid raak als ik aan het werk ben.
Gelukkig voel ik mij nu een stuk beter en gemotiveerder om die dingen te ondernemen die wel nog kunnen! Dit zijn kleine dingen die ik heb gedaan om mij in deze nare en moeilijke tijden toch wat beter te laten voelen.
Welke dingen helpen jou in deze toch wel bizarre tijd?
Geef een reactie