Ziek melden en een eetstoornis

Je ziek melden omdat je ‘smorgens echt je bed niet uit kunt komen van somberheid. Slecht in je vel zitten en bang zijn om te falen voor de toetsen die je hebt en daarom niet naar school gaan. Je werk afzeggen omdat je je dik en lelijk voelt en niet weet hoe je de glimlach op je gezicht vol moet houden. Dit soort dingen herkennen veel mensen met een eetstoornis of depressie. Spijbelen vanwege problemen is soms heel verleidelijk, maar kan je ook flink in de problemen brengen.

Aan het begin van mijn leven als tiener ontstonden de problemen rondom eten. Ik zat eigenlijk al jaren niet lekker in mijn vel en was op zoek naar een uitweg, een oplossing en iets om mijn leven in banen te leiden. Ik vond het moeilijk om mijn leven te leiden zoals het ‘hoorde’ en zeker toen ik een eetstoornis had, kreeg ik de neiging om te vluchten. Vluchten voor werk, school en andere verantwoordelijkheden.

Soms kon ik gewoonweg mijn bed niet uitkomen ‘smorgens en ging ik niet naar school. Er waren ook dagen dat ik tegen mijn moeder zei dat ik ziek was en dat ik niet naar school kon, terwijl ik eigenlijk niet naar school wilde vanwege een toets. Leren lukte in die tijd voor geen meter, dus was ik enorm bang om te blijven zitten. Een angst die ook nog eens meerdere malen waarheid was geweest in het verleden. Dus dook ik weg, stelde ik de toets uit en bleef ik somber in bed liggen met een schuldgevoel.

Tijdens mijn eetstoornis kreeg ik mezelf soms echt mijn bed niet uit. Ondertussen wilde ik juist heel graag een vrolijke, jonge, gezellige vrouw zijn die overal aan mee deed, maar het lukte soms gewoon even niet. Lichamelijk, maar ook geestelijk was ik kapot en soms ook gewoon heel erg ongemotiveerd om daar iets aan te gaan doen. Ik wist het even niet en loog over de redenen waarom ik niet op school kon komen.

Misschien herken jij dit wel of heb je ermee te maken wat betreft werk of een bijbaantje. Het is soms moeilijk om op te komen dagen, terwijl alles in je lijf zegt; ‘Ik kan niet meer’ of ‘Ik wil niet’. Een eetstoornis gaat vaak gepaard met somberheid of depressie en kan je dus flink in de weg zitten om normaal te functioneren.

Maar dat niet alleen. Soms weerhoudt niet per se de eetstoornis of depressie je ervan om iets te ondernemen, het kan ook zijn dat je dit ziet als een goed excuus om in bed te blijven liggen. Jij hebt tenslotte deze problemen en kunt daardoor met smoesjes de verantwoordelijkheden ontlopen. Je stelt je bewust of onbewust op als slachtoffer en verschuilt je achter de problemen die je hebt, maar ondertussen lijdt je bijbaantje, werk of studie er onder.

”Ik weet nog goed dat toen ik mij ziek melde op stage, dat ik me eigenlijk helemaal niet fijn voelde. Ik dacht dat het me zou helpen en ik die rust nodig had, maar ik voelde me de hele dag schuldig. Ik was namelijk niet echt ziek, maar was gewoon somber en had er de pest in. Ik vluchtte door een leugentje te vertellen over ‘’een soort griep”. De hele dag voelde ik me rot en ellendig. Ik was zelfs boos op mezelf en schoot er dus niets mee op. ‘’ Marieke

Wanneer je eerlijk bent over de reden van je ziek melding, kan dit een voordeel opleveren. Je kunt meer begrip krijgen, steun en misschien zelfs wat ruimte om aan je problemen te werken. Ziek melden vanwege psyschische problemen is in sommige gevallen helemaal geen slecht idee, maar juist een verstandige keuze. Soms is een stapje terug of een pas op de plaats belangrijk om daarna juist weer op goed niveau verder te gaan, je werk weer goed uit te kunnen voeren of je diploma alsnog te behalen.

Wanneer het je bijvoorbeeld niet leukt om volop behandeling te volgen die je nodig hebt en daarnaast je fulltime baan te behouden, kan het helpen om wat minder uren te gaan werken tijdelijk of voor een paar uur in de ziektewet te gaan. Dit gaat natuurlijk allemaal in overleg met je leidinggevende. Ook op school zijn dit soort situaties vaak belangrijk. Dit kan heel fijn zijn, doordat je rust en ruimte krijgt om aan jezelf te werken.

Echter heeft het ook zijn nadelen. De ziektewet is fijn wanneer je het nodig hebt, maar het kost vaak flink moeite om er weer uit te komen en je werk weer op te starten. En wanneer je een aantal vakken op school hebt gemist, moet je deze vaak toch weer inhalen. Soms is het goed om de keuze te maken en een stap terug te doen, maar denk goed na over de nadelen die hieraan kleven.

Voel je niet bezwaard
Ziek melden als je een eetstoornis hebt, is iets wat vaker voorkomt. Heb je het nodig, schaam je er dan niet voor en voel je ook zeker niet tot last of gefaald. Het is helemaal niet gek dat je even wat rustiger aan moet doen.

Stop met liegen
Spijbelen en je ziek melden op school of werk met een leugen is echter een ander verhaal. Je kunt hierdoor flink in de problemen komen doordat je achter gaat lopen op school, je werk moet inhalen of dingen mist die heel belangrijk kunnen zijn.

Structuur is belangrijk
School en werk geven je structuur en houvast. Vergeet niet dat dit je heel goed kan helpen bij het herstellen van je eetstoornis. Juist die dagelijks terugkerende bezigheiden kunnen je helpen om in de maatschappij te blijven en je een doel geven. Werk en school kunnen een goede motivatie zijn om beter te worden.

Er verandert niets
Als jij vandaag in bed blijft liggen en je ziek meldt terwijl je dat niet bent, gebeurt er niets. Je gaat je namelijk echt niet beter voelen als je in je veilige omgeving blijft. Je positieve gedachtes groeien niet en je gaat je futloos, nutteloos en ellendig voelen. Wil jij dat deze dat fijn wordt, dan moet je aan jezelf werken en zelf stappen zetten. Lees ook DIY happiness.  

Stop niet meteen met alles
Mocht jouw baan of studie te zwaar zijn, denk dan niet meteen aan volledig stoppen. Je kunt namelijk ook van HBO naar MBO gaan, tijdelijk wat minder lessen volgen of je stage pas volgend schooljaar doen. Ook wat werk betreft is er vaak veel mogelijk. Je hoeft niet meteen helemaal te stoppen, maar kunt ook eventueel wat minder uren werken of andere taken uitvoeren.

Praat er over
Maak je problemen bespreekbaar op school of je werk. Je hoeft daarvoor niet per se in detail te treden, maar blijf niet met smoesjes komen. Iemand die regelmatig de griep heeft, komt niet betrouwbaar over en zal vragen krijgen. Wees dus open tot op zekere hoogte en kijk wat het werken of jouw studie haalbaar maakt.

Heb jij je wel eens ziekgemeld met een leugen of vanwege je depressie of eetstoornis?

Plaatjes:Weheartit

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

37 reacties op “Ziek melden en een eetstoornis”

  1. Ik heb op deze manier 2 jaar van mijn studie verziekt. Ook vandaag is het weer mis. Ik zou op mijn introductiedag moeten zijn (nieuwe studie), maar in plaats daarvan heb ik me ziekgemeld en ga ik oppassen. Morgen beginnen de colleges, en dan moet ik er voor gaan.

  2. Ik heb ,met aankomend jaar erbij, al 4 jaar geen studie of werk meer. Wordt er behoorlijk wanhopig van…

  3. Dank jullie voor dit fijne stukje lieverds xxx

  4. Nee, nooit echt zelf ziek gemeld vanwege mijn eetstoornis. Ging juist altijd door, ook als het eigenlijk niet meer kon/mocht. Pas toen de dokter me vertelde dat ze me dezelfde dag nog ging laten opnemen in het ziekenhuis, ben ik (tijdelijk) gestopt met mijn studie en werk. Daardoor wel enorm veel vertraging opgelopen bij mijn studie, maar veel keus had ik niet. Anders was ik dood of opgenomen met een RM. Zodra ik weer mocht werken, ben ik weer gegaan. Na mijn behandeling ben ik ook gelijk weer naar school gegaan en sindsdien heb ik me nooit meer ziek gemeld, zowel op werk als op school. Heb uiteindelijk wel zes jaar over mijn bacheloropleiding gedaan, omdat ik anderhalf jaar kwijt ben geweest aan voltijdbehandeling en anderhalf jaar bezig ben geweest om de juiste (gemiste) programma-onderdelen op het juiste moment en in de juiste volgorde te volgen. Ideaal was het dus absoluut niet.

  5. Toen ik nog naar school ging meldde ik me regelmatig ziek vanwege de somberheid, sociale angst en onzekerheid over mijzelf. Soms was het zelfs zo erg dat ik wel ging, maar eenmaal op school aangekomen de klas niet in durfde te gaan en me in de wc verstopte, om vervolgens weer naar huis te gaan zonder de klas in te zijn geweest. Uiteindelijk ben ik helemaal met school gestopt en er niet meer aan begonnen.

  6. Kern van waarheid in dit stukje, maar wel een heeeeel klein kantje van de medaille. Want hoe zit het als je al tien jaar alles doet dóór je eetstoornis. De eetstoornis alles bepaalde, keuzes, studies, prestaties, banen. Ervoor zorgde dat je ging sprinten, harder en sneller, zonder ooit op te geven. Daardoor ipv op je 18e te groeien, jezelf te vinden, ontdekken, wat je kunt, wat je wilt, tien stappen boven je macht doordenderen luisterend naar een stemmetje die je vertelt wát je moet doen. Dan kan de ziektewet of stoppen enkel de laatste redding zijn. Een eetstoornis maakt lang niet altijd dat je je minder kunt concentreren en studies moet stopzetten en onderbreken. Het kan er JUIST voor zorgen dat je ‘oppermachtig’ wordt, nooit mág opgeven, of je je nou wel of niet kunt concentreren. Dan studeer je dus cum laude af in een beta studie aan een universiteit (niks ten nadele van mbo of hbo hoor), heb je geen idee wat je hebt gedaan, wat je met je zelf aanmoet, waarom en hoe je het deed en dus zweep je jezelf op een baan in. Zolang je maar presteert…voor de buitenwereld…ver van jezelf verwijderd. Dan is stoppen, ziektewet, of niks doen geen tijdelijk iets, maar slechts t enige middel wat je nog een leefbaar leven kan bezorgen. Dan ben je 30 en heb je dus nooit wat ‘onderbroken’ of ‘niet vol kunnen houden’. Dat zou falen zijn. Dus ik denk dat dit artikel een groot stuk aan achtergrond kennis of nuance mist. Leeftijd, ernst en duur spelen een essentiële rol. Op je 18e heb je een stuk minder gemist aan ontwikkeling, dan wanneer je hersenen vanaf toen zich tien jaar complot hebben volgezogen met alles wat een eetstoornis en bijkomende problemen/stoornissen meebrengt. Groetjes, Marie

  7. Faalangst speelde ook een beetje mee, omdat ik het later niet meer voor elkaar kreeg om mijn best voor school te doen door al de problemen en heel veel lage cijfers haalde (dat was op de middelbare school heel anders).

  8. Dan kun je van alles in overleg met opleiding of leidinggevende of what so ever doen, maar die zijn juist onderdeel van de ziekte, ze horen erbij en je weet helemaal niet of en wat je ooit nog gaat doen. Misschien wil je ook wel blogs gaan schrijven of misschien wil je wel dierenverzorger of helemaal niks meer worden. Ben je moegestreden, uitgeput en murw van alles. Dus nogmaals, leuk stukje, wanneer je buiten je eetstoornis op zijn minst de studies, banen deed die je hart je ooit hebben ingegeven en niet een dictator aka zieke geest/eetstoornis. groetjes, Marie
    p.s. Geen kritiek dit hoor, enkel een nuancepuntje.

  9. heel vaak 🙁

  10. Wel ziek gemeld. Maar dan juist omdat ik zoveel stress had voor de toets die de dag erna zou zijn.
    Ik ging dan op mijn ‘zieke’ dagje extreem veel leren, terwijl ik het eigenlijk al lang kende. Om vervolgens een 9 te halen..

    Tja, perfectionisme :$

  11. Dankjewel voor deze blog! Ik heb mij in het eerste jaar van mijn studie vaak afgemeld halverwege de dag vanwege de somberheid en angsten. Bij elke opdracht die we kregen begon ik zowat te huilen omdat ik bang was het verkeerd te doen.. Gelukkig gaat dat nu een stuk beter.

  12. Heel vaak, heb 1 bedrijf gestopt door psychische problemen, baan kwijt geraakt en nu tweede bedrijf staat stil en stopt miss ook… Vind deze blog erg verhelderend, ga er wat mee doen 🙂

  13. Nee, ik vond juist dat ik altijd door moest gaan. Ik liep te kutten met eten, dus eigen schuld als ik een 3 haalde voor een toets. Moest ik maar normaal doen.

    Was natuurlijk ook niet helemaal handig, want nu ga ik m’n vierde jaar zonder school/werk in omdat ik té lang gewoon ben doorgegaan.

  14. Ja heel vaak. Of wel naar school/werk en ook zelfs therapie gaan en toch halverwege de reis nog terugkeren. Of eerder naar huis gaan. Maar vaak gewoon ziek melden en niet gaan, en inderdaad, daar ga je je niet beter van voelen, maar soms moet het even. En dan is het ook wel oké.

  15. Dit was, helaas, vele jaren erg herkenbaar voor mij.
    Inmiddels ben ik 18 jaar en ben ik vandaag vol goede moed aan de introductieweek van de PABO begonnen. Let’s do this!!!!!

  16. En wat als je juist doodongelukkig wordt van studie(keus) en dit je eetstoornis versterkt en je doet belanden in een baan waar je 80 uur moet presteren in één van de corporates? Is t dan ook een excuus? Loop je dan weg voor verantwoordelijkheden? Ik hoop ooit ook anderen te helpen ipv in die hel te leven.

  17. Komt echt precies op het goede moment

  18. @Fra: dit is niet de essentie van wat Noushka bedoelt. Het gaat erom dat je dingen bespreekbaar maakt op je werk/studie, dat je niet half onduidelijk jezelf overal voor terugtrekt en dat altijd maar toegeven aan je rotgevoel niet altijd goed is. Uiteraard wordt hier niet bedoeld dat je jezelf moet uitputten en onredelijke doelen moet stellen. Op het moment dat jij eerlijk bent kunnen mensen met je mee gaan denken. Misschien kun je wel binnen je organisatie ander soort werk krijgen/loopbaancoaching/opleidingen volgen en therapie kan soms ook vergoed worden via het werk.

  19. Ik herken het ook. Tijdens mijn opleiding is dit best vaak voorgekomen en ook tijdens mijn stage. Op mijn stage hiel ik het bij hoe vaak ik ziek was. Eens in de 10 weken mocht ik van mezelf ziek melden. Ik had geen energie meer door de eetstoornis en fobie. Lichamelijk en geestelijk was ik eigenlijk op. Wel had ik een sterke gevoel voor verantwoordelijkheid. Ik moest en zou mijn opleiding en stage goed afronden. Ik mocht van mezelf niet opgeven want dat zou betekenen dat ik zou falen. In mijn laatste schooljaar had ik besloten om hulp te zoeken voor mijn eetstoornis. Het ging niet meer. Ik heb mijn stage en opleiding goed afgerond met een diploma. Toen ik dit gedaan had kon ik echt pas aan mijn herstel werken zonder een schuldgevoel te hebben dat ik niks bereikt zou hebben.

  20. Ook ben ik pas in mijn laatste jaar open geweest over mijn eetstoornis en fobie. Ik heb goede ervaringen mee hoe mensen ermee zijn om gegaan. Zonder het bespreekbaar te maken wat er in mijn hoofd speelde was het niet gelukt.

  21. Erg bedankt voor dit stuk, dit is iets waar ik vaak moeite mee heb

  22. Ik ervaar het hetzelfde als Marie. Alsmaar doorgaan, juist presteren, omdat het van je verwacht wordt. Totdat ik er letterlijk bij neer van. Mijn eetstoornis staat hier direct mee in verband.
    Ik wou dat ik juist de moed had om eens te zeggen dat ik het gewoon niet doe!

  23. Ik ben altijd juist keihard doorgegaan. Teveel, extra werken, langer blijven, eerder beginnen. Ik wilde niet thuis zijn, waar ik moest eten. Ik zag mijn werk dus echt als een vlucht.
    Pas toen ik opgenomen moest worden, ben ik 2 dagen van te voren gestopt met werken.
    Ik ben bijna 6 maanden intensief in behandeling geweest en daarna ben ik weer meteen begonnen met werken, wat fout was.
    Nu zit ik, bijna een half jaar later, nog steeds te klooien. Het was te veel, ik kon het niet meer aan, ik werd erg depressief, schoot weer terug in de eetstoornis en alles ging weer helemaal mis. Ik kon niet meer, lichamelijk en geestelijk niet meer. Daarbij de woede, want ik was nu toch weer gezond? Ik moest het hele leven toch weer aankunnen? Ik ben dan toch juist nu een mislukkeling? Ga zo maar door.

    Uiteindelijk is er in goed overleg besloten om toch nog deels weer de ziektewet in te gaan. Hierdoor heb ik nu structuur, ik moet mijn bed uitkomen, ik moet een paar uurtjes werken, ik moet eten, ik moet mijn ding doen en dat geeft mij juist weer energie. Wetende dat ik structuur heb, dat ik eruit moet, dat het oké is en dat ik er juist op deze manier weer kom. De hele dag thuis zitten? Nee, dat is nu juist een heel fout idee voor mij.

    (in het verleden heb ik mezelf wel eens ziek moeten melden vanwege de eetstoornis, dan was ik op. Maar wel met veel schuldgevoel…)

  24. Ik heb het juist andersom, ik wil heel graag naar school maar mag niet omdat mijn gewicht daarvoor te laag is, waardoor ik niet mag bewegen, terwijl ik voor mijn gevoel gewoon alles nog kan en wil doen.

  25. Ik meld me niet ziek van school, omdat ik geen lessen wil missen. Hoewel op sommige momenten de vraag is of ik nou daadwerkelijk iets zou missen door naar huis te gaan (concentratie heb ik toch niet (a)). Wel zeg ik tegen vriendinnen dat ik me niet lekker voel/dat ik ziek ben zodat ik toch niet hoef af te spreken. Ik voel me er dan achteraf wel schuldig over maar meestal komt dat toch echt voort uit angst en dan is het heel makkelijk om dat maar gewoon tezeggen. 😛

  26. Erg herkenbaar! Goed stuk!

  27. Eens met Marie en E. Voor 200%. @Sindy, het gaat niet om niet bespreekbaar maken, het gaat om ontkennen naar jezelf. Niet gunnen. Je zit daar door die eetstoornis en anders zou je nooit in zo n plek terecht gekomen zijn. Andere werkzaamheden? Misschien eerst een decennium aan scheefgroei inhalen in de bovenkamer. Misschien als iemand nog op school zit ( dus middelbare school) of iets doet wat bij hen past, uit jezelf is gekomen, dat dit zinvol is. In mijn geval zou dit artikel betekenen: eetstoornis overwinnen om het leven weer aan te kunnen wat hij heeft gecreëerd. 🙂 ik vind het gewoon wat naïef en zwart-wit wat hier staat. Misschien door iemand die zelf een andere basis had en niet vanuit een eetstoornis is ontwikkeld na de puberteit. Maar is mijn mening!!:) xx

  28. Ik werk fulltime. Toch wel een lastiger verhaal. Ik vecht maar door om alles geregeld te krijgen…

  29. ik heb me vaak ziek gemeld vanwege somberheid of omdat ik een toets wilde ontwijken, of omdat ik gewoon echt niet naar school durfde. Nu ik studeer en een goede behandeling heb vind ik het makkelijker het bespreekbaar te maken en een middenweg te vinden.

  30. Ik heb nog nooit gespijbeld vanwege mijn anorexia omdat ik liever op school ben dan thuis, want thuis moet ik eten (;

  31. Ik heb vaak genoeg ‘gespijbeld’ op werk, maar dat was dan ook hun eigen schuld. Toen ik op een gegeven moment zei dat ik weer depressief begon te voelen, zei mijn leidinggevende dat ziek zijn niet ziek zijn was. Daarna heb ik geprobeerd om elke ziekte te gebruiken om maar rust te krijgen.

    Mijn huidige werk is daar gelukkig heel anders in. Mocht ik echt rust nodig hebben, dan krijg ik dat. Maar meestal krijg ik lichtere taken! Maar mijn leidinggevende vraagt wel elke dag even hoe het gaat. Of ik nu somber ben of niet!

  32. Heel herkenbaar dit 😭

  33. Maandag nog heb het de volgende dag gewoon eerlijk uitgelegd

  34. Helaas is de realiteit op dit moment ook dat de banen niet voor het oprapen liggen en als je er 1 hebt wordt er verwacht dat je je 150% inzet, want voor jou 10 anderen. Dat benauwd me wel.

  35. Jammer genoeg heel herkenbaar :(. Ik wil eigenlijk elke dag thuis blijven en mezelf verschuilen van iedereen en alles…

  36. Herkenbaar, aangezien ik net ‘ziek’ naar huis ben gegaan…

  37. Vandaag en gisteren……

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *