Ziekenhuistrauma

Het ziekenhuis: voor niemand is het een leuke plek om er te zijn, maar voor mij (en vele anderen) heeft het nog een extra lading: ik ben getraumatiseerd in het ziekenhuis. Door mijn eetstoornis ben ik meerdere malen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Alle keren waren verschrikkelijk, maar toen ik 16 was, is er ook iets gebeurd waar ik tot de dag van vandaag last van heb, nachtmerries over heb en vaak aan terugdenk.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Moet ik deze blog wel schrijven, was mijn eerste gedachte. Maar ik doe het toch. In de hoop dat het anderen kan helpen, dat het huidige en eerdere misstanden in de zorg kan oplossen en bespreekbaar kan maken. Maar ook voor mezelf, om het een plekje te kunnen geven.


Bron foto

Laat ik vooropstellen dat een ziekenhuisopname verschrikkelijk is, ik voelde me altijd enorm eenzaam, onbegrepen en hopeloos. In het ziekenhuis waar ik lag, was weinig kennis over eetstoornissen. De verpleging begreep mij niet en ik hen niet. Ik was de hele dag aan het huilen en schreeuwen, werd met de dag suïcidaler en somberder. Ik vocht tegen alles en iedereen, inclusief mezelf

Als ik terugdenk aan deze tijd word ik verdrietig, maar ook boos. Ik gaf duidelijk aan dat ik het niet trok, dat ik hulp nodig had maar dat ze wel naar me moesten luisteren. Maar toch werd alle regie en autonomie van me afgenomen en werd ik behandeld als een klein kind. Ik was misschien ‘nog maar’ 16 jaar en had een flinke eetstoornis, maar dat betekende in mijn geval niet dat ik wilsonbekwaam was.

En toen dat moment…

Tijdens al mijn opnames kreeg ik sondevoeding. Ook dit vond ik heftig, angstaanjagend en enorm lastig. Ik had nergens meer controle over, voelde me hulpeloos. Op een gegeven moment moest ik een nieuwe sonde ingebracht krijgen en toen ging het mis.

Zo’n slang (ik noemde het altijd tuinslang) gaat via je neus naar je maag toe, het wordt ook wel een ‘neussonde’ genoemd.

Twee verpleegsters probeerden de sonde bij me te plaatsen, alleen ik werkte niet mee. Ik wilde het niet en stribbelde tegen. Hierdoor werd de verpleging steeds hardhandiger en dwingender en toen ze dachten dat de sonde erin zat, zat hij verkeerd.

Hij zat niet in mijn maag, maar kwam in mijn luchtpijp terecht.

Ik moest enorm hoesten, moest happen naar adem wat steeds minder lukte. Ik werd benauwd, bang. Ik heb ongeveer een halve minuut naar adem zitten happen en dacht dat ik zou stikken.

En het ergste nog: de verpleging geloofde me niet. Ze dachten dat ik toneel aan het spelen was, dat ik aan het liegen was omdat ik geen nieuwe sonde wilde.

Uiteindelijk trokken ze (gelukkig) toch de sonde er weer uit.

Ik zat te trillen, huilde en was in paniek. 

Dit gebeurde in de ochtend en aan het begin van de middag, rond 12 uur, probeerden ze het nog een keer. Dit keer lukte het gelukkig wel, ook omdat ik ‘mijn lesje had geleerd’ (volgens hen) en daardoor dit keer niet zo heftig tegenstribbelde.

Op dat specifieke moment dacht ik dat ik dood zou gaan, ik heb echt doodsangsten uitgestaan, vooral omdat de verpleging me niet begreep, me niet geloofde en voor mijn gevoel niet om me gaf. Ze gaven me het gevoel dat ik voor hen maar een nummertje was, dat ze me zagen als ‘stereotype anorexiapatient’; terwijl naar mijn mening niemand dat is.

Iedereen is uniek en ook elke eetstoornis is anders, maar vooral: iemand met een eetstoornis is niet de eetstoornis. Je bent en blijft ook gewoon mens.

Voor deze gebeurtenis heb ik later nog EMDR-therapie gehad, maar dit heeft helaas niet gewerkt. Momenteel ben ik dit op mijn eigen tempo aan het verwerken, vooral door erover te praten of, in dit geval, door een blog erover te schrijven.

Inmiddels zijn we zeven jaar verder, zeven jaar van kennis, onderzoeken en inzichten. Daarmee wil ik ook zeggen dat elke ervaring anders is, dat dit mijn ervaring is van zeven jaar geleden – en dat dit niet hoeft te betekenen dat dit bij iedereen gebeurt of dat iedereen dit zo ervaart. Bij dezen wil ik ook nog even meegeven dat, mocht je hulp willen/nodig hebben: vraag ernaar en geef het aan, laat je door deze blog niet afschrikken om hulp te vragen want nogmaals: dit is maar één ervaring, mijn ervaring, van zeven jaar geleden.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

16 reacties op “Ziekenhuistrauma”

  1. Als verpleegkundige zijn wil ik wat zeggen. Die verpleegkundigen hadden jou niet zo mogen behandelen als jij aangaf dat de sonde verkeerd zat. Ik heb net (voor de zoveelste keer, want het moet elke 3 jaar) examen gedaan in handelingen en daar zit het plaatsen van een sonde bij. 1 van de aandachtspunten is dat je moet luisteren naar je client. En het is verplicht om maagsap op te zuigen vanuit de maag en met een Ph-stripje te bepalen of de sonde in je maag of in je longen ligt. Ph tot 5,5 betekent maag, Ph van 7-8 betekent vaak longen. Ze hadden nooit de toediening mogen starten zónder die controle (strafbaar), maar ze hadden sowieso jou serieus moeten nemen en direct moeten controleren of de sonde wel goed lag. Anorexiapatient of niet. Ik vind het heel erg voor je dat "collega’s" van mij, zo met je om zijn gegaan. En ik begrijp heel goed dat dit traumatisch is geweest, want ik vind als verpleegkundige zijnde dit zelf de meest enge handeling juist omdát het zo vreselijk fout kan gaan als hij in de longen ligt in plaats van in de maag. Ik vind het heel erg voor je dat je dit door hebt moeten maken.

  2. wat heftig abel! echt vervelend voor je zeg.

  3. Heftig en herkenbaar. Sommige verpleegkundige hebben helaas niet de voelsprieten als het gaat over psychisch lijden.
    Ik heb op een gegeven moment zelf mijn sondes mogen leren vervangen. Dat was heel fijn. Ik voel nu toch nog een klein beetje controle. En stapje voor stapje leer ik zelf weer eten.

  4. Beste Abel, ik reageer niet altijd op je post, omdat ik niet altijd weet wat ik moet zeggen, maar vandaag toch even. Jeetje wat een strijd en wat een heftige ervaring. Kan me voorstellen dat je hier echt emdr voor nodig moet hebben gehad en zo vreselijk dat je je niet als mens behandeld voelt.

    Mooi wat Yenthe hierboven deelt hoe zij het doet/deed.

    Mijn ervaring in het ziekenhuis, hoe vreselijk alleen ik me ook voelde, is iets positiever. Het lukte me wel nl ook om mee te werken en ik had lieve verpleegkundigen die het ook goed deden. Ook qua verder eten was het te doen en had ik wel goede internisten!

    Hoop dat je nog veel stapjes mag zetten voor een gelukkiger leven, Abel en je ook op sportgebied meer rust durft te nemen.

  5. Als verpleegkundige, helemaal eens met Yenthe! Wat een ontzettend nare en heftige ervaring voor je en dat had niet mogen gebeuren!

    Wat betreft dat een ziekenhuisopname altijd verschrikkelijk is en ziekenhuizen voor niemand fijne plekken zijn om te zijn: ik kan me heel goed voorstellen dat dat met je anorexia zo is geweest en zeker nu met trauma’s. En toch, voor anderen die er wat bang van worden: een ziekenhuisopname hoeft niet verschrikkelijk te zijn, een ziekenhuis hoeft geen nare plek te zijn. Dat zeg ik niet als verpleegkundige, maar als chronisch zieke die heel veel in het ziekenhuis is geweest. Het hoeft echt geen nare plek te zijn. Maar Abel, ik snap dat het dat voor jou wel is en ik wens je heel veel sterkte, ook met de nasleep hiervan. Dit had niet mogen gebeuren.

  6. Ook met anorexia (of elke andere eetstoornis) hoeft een opname niet traumatisch te zijn. Hoewel de psychiater mij niet geloofde en het niet anders kon dan ik braakte (wat iknooit maar dan ook echt nooit, ook niet voor opname, heb gedaan). Voelde ik zo’n support van de verpleging en dietiste, dat ik echt weer wat eten durfde op te pakken. Daarmee was mijn eetstoornis zeker niet voorbij (tien jaar later nog steeds niet), maar het heeft wel de eerste stap naar herstel betekend.

  7. Lieve Abel,

    Weet even niet wat ik moet zeggen.

    Ken het gevoel dat ‘hulpverleners’ over lijken gaan ..

    Zou je nu het liefst gewoon een knuffel geven ♥

  8. Rot dat dit gebeurt is, helaas weer ik dat het in ziekenhuizen zo ging/gaat
    Ik vind het fijn dat je hier zo open over schrijft, en ook over het je weg zoeken terwijl je nog niet altijd weet wat de goede weg is en niet altijd de juiste hulp hebt bij je complexe problemen.
    Het geeft mij inspiratie om met je mee te kijken omdat ik daar zelf ook in aan het zoeken ben.
    Ik wens je heel veel moed en positieve kracht in je proces

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *