Zit ik in de slachtofferrol?

Tijdens mijn herstel heb ik een aantal keer te horen gekregen dat ik uit de slachtofferrol moest stappen en verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn herstel. Dat klonk me gek in de oren. Laatst werd me nog verteld dat een eetstoornis iets is wat je overkomt en dat je er niks aan kan doen? Dat je hier geen schuld voor draagt? Hoe kan ik dan even uit de slachtofferrol stappen, want het is toch geen toneelstukje! Ik ben toch slachtoffer?

Aan het begin van mijn herstel kon ik deze opmerking niet plaatsen en maakte het me boos en verdrietig om dit te horen. Ik kreeg het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed, dat ik alles bij elkaar zat te liegen en dat ik maar gewoon een schop onder mijn kont nodig had. Ik kreeg het gevoel dat ik nep was en dit maakte juist dat ik nog dieper in die slachtofferrol schoot. De eetstoornis was boos en voelde zich niet gezien, maar ook ik was boos en voelde me niet gezien. Samen zouden wij wel laten zien hoe ernstig het was en hoe slecht het wel niet met mij ging. Het voelde alsof mijn stille schreeuw om hulp niet was gehoord, dus ik moest nog dieper gaan en nog harder schreeuwen.

Tijdens deze periode was mijn gedrag heel tweezijdig. Het ene moment kwamen mensen te dichtbij de eetstoornis en duwde ik ze weg, zei ik dat het wel goed met me ging en dat ik het wel alleen kon. Het andere moment voelde ik me niet gezien en gehoord en ging ik zeuren over hoe ernstig en moeilijk het allemaal wel niet voor me was. Ik noem het zeuren, omdat het ook echt zeuren was. Ik vertelde mijn problemen, maar stond niet open voor oplossingen. Bij elke oplossing die aangedragen werd had ik een wederwoord en legde ik de ander haarfijn uit waarom dat allemaal niet mogelijk was en waarom ik dat nooit zou kunnen. Zonder dat ik het door had maakte ik mijzelf hiermee slachtoffer. Ik had een sticker op mijzelf geplakt: ‘Heeft eetstoornis en kan nooit herstellen’. Ik wilde heel graag herstellen, maar omdat ik niet geloofde in mijzelf en te bang was om anderen me te laten helpen zat ik vast.

Het heeft mij veel therapie en tijd gekost voordat ik door had waarom ik zo in die slachtofferrol bleef hangen. In het begin had ik niet door dat ik erin zat en wat het precies inhield, maar langzamerhand begon ik het beter te begrijpen. Ik was er nog niet klaar voor om mijn eetstoornis meer los te laten, maar was wel op zoek naar erkenning van mijn probleem. Ergens wilde ik dat anderen voor mij zouden beslissen, omdat ik dit zelf nog niet kon. Ik wilde dat zij mij zouden vertellen dat het genoeg was geweest, ik diep genoeg was gegaan en ik nu mocht herstellen. Door deze bevestiging steeds buiten mijzelf te zoeken legde ik de verantwoordelijkheid voor mijn herstel ook buiten mijzelf.

De slachtofferrol wordt vaak als negatief bestempeld, maar ik denk dat het ook onderdeel is van het proces. Ieder zal voor zichzelf uit moeten vinden dat hij/zij de enige is die toestemming kan geven voor zijn of haar herstel. Anderen kunnen honderd keer vertellen dat je mag eten en gezond mag worden, maar daar zit niet het probleem. Jij hebt jezelf de eetstoornis regels opgelegd en je zult ze dus ook zelf weer af moeten schaffen.

Toen mijn therapeut tegen mij zei dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn eigen herstel en uit de slachtofferrol moest komen, bedoelde ze niet dat ik nep was of een schop onder mijn kont nodig had. Nee, ze bedoelde dat de keus om te herstellen bij mij lag en dat ik er bedrogen uit zou komen als ik de toestemming hiervoor zou blijven zoeken buiten mijzelf.

Ze zette me met beiden benen op de grond, iets wat doodeng was maar mij ook liet inzien dat ik het heft in handen heb en ikzelf bepaal of ik ga herstellen of niet. Niemand kan mij tegenhouden. Ik geloof erin dat iedereen kan herstellen, zolang je het maar echt wilt en hier zelf de verantwoordelijkheid voor blijft dragen.

Durf jij de verantwoordelijkheid in eigen handen te nemen?


Wil jij ook een gastblog schrijven voor Proud2Bme? Mail dan naar redactie@proud2Bme.nl

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

14 reacties op “Zit ik in de slachtofferrol?”

  1. Wow, deze blog heeft echt even mijn ogen geopend. Tegen mij wordt dit ook steeds gezegd en ik nam het ook fout op maar door deze blog zie ik wat ze bedoelen. Heel herkenbaar.

  2. Oh wow, met verbazing las ik deze blog. Zo enorm herkenbaar.

  3. Wat fijn een blog hierover! Ik vertel zo vaak tegen mezelf dat ik mezelf gewoon zielig vind en dat ik te veel in de slachtofferrol zit. Ik vind het heel fijn hoe je er over schrijft. Het is voor mij een heel nieuw idee dat het niet per se iets ‘slechts’ is en dat het eigenlijk ook heel logisch kan zijn om in de slachtofferrol te zitten. Ik denk zeker dat dat me helpt, omdat ik dan ook na kan denken over of het terecht is dat ik tegen mezelf zeg dat ik in de slachtofferrol zit en als dat zo is er iets aan te doen.
    Dankjewel!

  4. De mensen die zeggen dat je in de slachtofferrol zitten, zitten zelf in de slachtofferrol. Omdat ze geen antwoord weten of omdat ze het teveel is, of teveel lijkt, om zich daadwerkelijk te verdiepen in jouw leed en verdriet en om jou daarin op weg te helpen. Ze bieden je daarmee niets aan. Ze gooien alles op jou terug en zeggen ermee. Toe maar probeer het maar, je kunt het wel, jij bent zelf de oplossing. Maar zo duurt het natuurlijk wel onnodig lang vaak. Tegen een kind ga je toch ook niet zeggen. Strik zelf je veters maar. Heus als het kind maar ECHT z’n best doet, zal het op een dag zelf zijn veters strikken. Helemaal zelf gedaan, helemaal zelf ontdekt door nadoen, nakijken of idd. zelf ontdekken. Maar zeg nou zelf. Als je het iedere dag even voordoet zegt het kind na een paar dagen. Weg, ik doe het zelf! Als je het zelf even voordoet, hoe je moet of kunt leven met al je moeilijkheden zeg je veel sneller op een dag. Oké, ik heb het (weer), ik kan weer door, ik ben er weer, dat had ik nodig, ik kan weer door..(zonder eetstoornis). Laat je niets aanpraten en al zeker niet dat je in de slachtofferrol zit, als je een eetstoornis hebt. Je reinste vernedering. Dat verdien je zeker niet als je een eetstoornis hebt.

  5. Ben het wel met Deniz eens want je betaalt voor de zorg en dan krijg je zo goedkoop antwoord

  6. Is lastig omdat we vaak in afhankelijkheidsrelaties zitten. Degene bij wie ik vrijwilligerswerk deed riep dat ze zo onafhankelijk was maar ondertussen zat ze mensen te claimen, had ze mensen nodig om zich sterk te voelen. En ik heb de neiging om steun bij de ander te zoeken. Ook therapeuten willen dat soort patronen weleens vertonen en hoe kom je dan uit je kringetje?

  7. Super trots op deze Maduro-dame! Gogogo lady!!

  8. @Deniz Ik denk dat je het niet helemaal goed begrijpt. Er staat vooral dat de toestemming om te herstellen uiteindelijk vanuit jezelf moet komen en dat je die hulp (zoals het voordoen en tips krijgen van anderen) zelf moet aangrijpen. Tenminste dat is hoe ik het lees! Mijn therapeut en omgeving helpen mij zeker bij herstel maar ik hev mijzelf hier ook voor nodig.

  9. Wat goed een mooi geschreven Eef! Herkenbaar! Zet hem op kanjer, jij kunt dit! Liefs

  10. Makkelijk van de hulpverlening om dat zo te zeggen, je zit in een slachtoffersrol. Kom maar op met handvaten die haalbaar zijn……..

  11. Ik denk ook dat het inherent is aan de eetstoornis. Je wil begrepen worden maar krijgt dat begrip niet, dan ga je bijvoorbeeld enorm afvallen omdat je denkt dat je dan wèl dat begrip krijgt. Maar mensen kunnen je vaak pas accepteren als je zoveel eet, als je zoveel kilo weegt, als je huis opgeruimd is, als je van de drugs af bent. Dan gaan mensen pushen, zeuren dat je meer moet eten, waardoor je nog meer in je eetstoornis vastbijt, waarna je nog meer gezeur en controle krijgt van de ander, terwijl je alleen liefde wilde. Denk dat er meer aandacht zou moeten zijn voor het krijgen van meer zelfliefde, zodat je je angsten, verslavingen en slachtofferrol niet meer nodig hebt.

  12. Goed artikel!

  13. Helemaal eens met Deniz! Goed verwoord 🙂

    Juist die mensen die meegingen in mijn slachtofferrol boden mij mogelijkheden. Ik wilde namelijk heel graag dat iemand perspectief bood, zonder dat ik zelf nog op mijn bek kon gaan als het fout zou gaan. Mij biedt het dus een veilige manier om te kunnen gaan ontdekken. En hoe fijn is het als iemand in je gelooft.. daar haal je toch juist kracht vandaan?

    Ik heb een aantal therapeuten gehad die constant vroegen ja wat doe je dan hier? Als er iets is wat afstotend is en totaal demotiverend is het dat wel..

    Wijkt misschien beetje af van dit blog, maar ik merk dat het me best wel link maakt, dat label ‘slachtofferrol’, altijd die steek dat je het níet goed genoeg doet. Het is zo’n makkelijk uitgangspunt voor de therapeut; de motivatie moet vanuit de client zelf komen, maar tegelijkertijd zegt het ook veel over de technieken van de motiverende gespreksvoering die de therapeut (blijkbaar onvoldoende in dat geval) beheerst..

  14. @Anonieme A
    Ik schreef deze blog juist met het doel wat jij benoemd! Het is belangrijk dat we het gedrag dat als ‘slachtofferrol’ wordt bestempeld gaan zien als onderdeel van het process. Daarvoor is het denk ik wel nodig dat je therapeut je wijst op wat je aan het doen bent, maar zonder oordeel. Ik bedoel het is de negatieve lading die eraan hangt die bij mij in eerste instantie maakte dat ik me niet begrepen voelde. Als iemand zonder te oordelen met jou gaat onderzoeken wat je doet en waarom je dat doet, voelt dat een stuk veiliger dan wanneer iemand het woord ‘slachtofferrol’ op je hoofd plakt. Ik denk dat het dan dus ook makkelijker is om hieruit te komen en open en eerlijk te worden over je gevoel en gedachten.

    Ik ben ervan overtuigd dat motivatie vanuit de client zelf moet komen om herstel te laten slagen, maar dat betekent niet dat de therapeut niet samen met de client opzoek kan gaan naar die innerlijke motivatie. Het lijkt mij dus belangrijk om de zogeheette ‘slachtofferrol’ te gaan zien als onderdeel van het process. Een zoektocht naar je innerlijke motivatie en ook een tijd waarin je leert hulp te vragen en aan te nemen. 3 dingen die nodig zijn voor succesvolle therapie. Dat is dus ook waar mijn therapeut op doelde: ze wilde me met alle liefde helpen maar ik moest die hulp ook aannemen, er wat mee doen en aangeven waarom en wat er niet lukte.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *