Tijdens mijn herstel heb ik een aantal keer te horen gekregen dat ik uit de slachtofferrol moest stappen en verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn herstel. Dat klonk me gek in de oren. Laatst werd me nog verteld dat een eetstoornis iets is wat je overkomt en dat je er niks aan kan doen? Dat je hier geen schuld voor draagt? Hoe kan ik dan even uit de slachtofferrol stappen, want het is toch geen toneelstukje! Ik ben toch slachtoffer?
Aan het begin van mijn herstel kon ik deze opmerking niet plaatsen en maakte het me boos en verdrietig om dit te horen. Ik kreeg het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed, dat ik alles bij elkaar zat te liegen en dat ik maar gewoon een schop onder mijn kont nodig had. Ik kreeg het gevoel dat ik nep was en dit maakte juist dat ik nog dieper in die slachtofferrol schoot. De eetstoornis was boos en voelde zich niet gezien, maar ook ik was boos en voelde me niet gezien. Samen zouden wij wel laten zien hoe ernstig het was en hoe slecht het wel niet met mij ging. Het voelde alsof mijn stille schreeuw om hulp niet was gehoord, dus ik moest nog dieper gaan en nog harder schreeuwen.
Tijdens deze periode was mijn gedrag heel tweezijdig. Het ene moment kwamen mensen te dichtbij de eetstoornis en duwde ik ze weg, zei ik dat het wel goed met me ging en dat ik het wel alleen kon. Het andere moment voelde ik me niet gezien en gehoord en ging ik zeuren over hoe ernstig en moeilijk het allemaal wel niet voor me was. Ik noem het zeuren, omdat het ook echt zeuren was. Ik vertelde mijn problemen, maar stond niet open voor oplossingen. Bij elke oplossing die aangedragen werd had ik een wederwoord en legde ik de ander haarfijn uit waarom dat allemaal niet mogelijk was en waarom ik dat nooit zou kunnen. Zonder dat ik het door had maakte ik mijzelf hiermee slachtoffer. Ik had een sticker op mijzelf geplakt: ‘Heeft eetstoornis en kan nooit herstellen’. Ik wilde heel graag herstellen, maar omdat ik niet geloofde in mijzelf en te bang was om anderen me te laten helpen zat ik vast.
Het heeft mij veel therapie en tijd gekost voordat ik door had waarom ik zo in die slachtofferrol bleef hangen. In het begin had ik niet door dat ik erin zat en wat het precies inhield, maar langzamerhand begon ik het beter te begrijpen. Ik was er nog niet klaar voor om mijn eetstoornis meer los te laten, maar was wel op zoek naar erkenning van mijn probleem. Ergens wilde ik dat anderen voor mij zouden beslissen, omdat ik dit zelf nog niet kon. Ik wilde dat zij mij zouden vertellen dat het genoeg was geweest, ik diep genoeg was gegaan en ik nu mocht herstellen. Door deze bevestiging steeds buiten mijzelf te zoeken legde ik de verantwoordelijkheid voor mijn herstel ook buiten mijzelf.
De slachtofferrol wordt vaak als negatief bestempeld, maar ik denk dat het ook onderdeel is van het proces. Ieder zal voor zichzelf uit moeten vinden dat hij/zij de enige is die toestemming kan geven voor zijn of haar herstel. Anderen kunnen honderd keer vertellen dat je mag eten en gezond mag worden, maar daar zit niet het probleem. Jij hebt jezelf de eetstoornis regels opgelegd en je zult ze dus ook zelf weer af moeten schaffen.
Toen mijn therapeut tegen mij zei dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn eigen herstel en uit de slachtofferrol moest komen, bedoelde ze niet dat ik nep was of een schop onder mijn kont nodig had. Nee, ze bedoelde dat de keus om te herstellen bij mij lag en dat ik er bedrogen uit zou komen als ik de toestemming hiervoor zou blijven zoeken buiten mijzelf.
Ze zette me met beiden benen op de grond, iets wat doodeng was maar mij ook liet inzien dat ik het heft in handen heb en ikzelf bepaal of ik ga herstellen of niet. Niemand kan mij tegenhouden. Ik geloof erin dat iedereen kan herstellen, zolang je het maar echt wilt en hier zelf de verantwoordelijkheid voor blijft dragen.
Durf jij de verantwoordelijkheid in eigen handen te nemen?
Wil jij ook een gastblog schrijven voor Proud2Bme? Mail dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie