Mijn slaapkamer ligt vol met rotzooi,
de deur en gordijnen heb ik dichtgedaan.
Het is koud en heel erg donker,
‘t kan me niks meer schelen en ik laat mezelf gaan.
Ogen worden langzaam vochtig,
steeds waziger ga ik alles zien.
Ik voel de tranen lopen,
is het de spanning of angst misschien?
Ik kan me moeilijk hanteren,
en geef een harde schreeuw.
Alles loopt uit de hand,
nee… dit is niet wat ik wil!
Daar zit je dan op je bed,
met je handen voor je gezicht.
Helemaal alleen in die donkere kamer,
ik wil niemand om me heen die mij verlicht.
Tranen van angst,
van boosheid en verdriet.
Tranen van alleen zijn,
waarom begrijpen ze mij niet?
Het is allemaal zo moeilijk en het voelt zo zwaar,
maar ik probeer me sterk te houden en door te gaan.
Ik wil gewoon laten zien dat ik het kan,
mijn doel is nog steeds om echt weer op mijzelf te staan.
Ik wil de controle hebben over mijzelf,
mijn lichaam en mijn gedachten.
Ik wil volwassen en zelfstandig zijn,
en het allemaal kunnen met mijn eigen krachten!
Mariella ♥
Geef een reactie