Zo snel mogelijk genezen

Toen ik eenmaal voor behandeling had gekozen, wilde ik ook in razend tempo overal vanaf zijn. Ik had precies 9 maanden tot mijn opleiding weer begon en wilde graag dat het dan allemaal afgerond was, die behandeling. Ik wilde er snel en geruisloos doorheen gaan en keurig, zoals gewenst mijn behandeling afronden. Ik had eigenlijk zelfs een beetje haast. Ik vond het dan ook een bittere koek toen bleek dat ik niet in een keer beter kon worden en er toch wel heel wat obstakels waren in mijn proces. Ik wilde beter worden en een beetje snel ook, niet met omwegen, een terugval en heel veel strijd!

In een bepaalde periode in mijn herstel had ik echt een soort haast. Het kon mij niet snel genoeg gaan. Ik had voor behandeling gekozen en wilde daar ook zo snel mogelijk doorheen. Opruimen die rotzooi, weg met die problemen. Door die haast heb ik mezelf echter nogal eens voorbij gelopen. Ik wilde eigenlijk dat het al veel beter met me ging dan dat het eigenlijk ging. Ik rende door mijn behandeling heen zonder om me heen te kijken. Het moest voorbij zijn en mijn herstelproces moest perfect en vloeiend verlopen. Toen dat toch allemaal een beetje anders verliep dan ik had gehoopt, frustreerde mij dat enorm en merkte ik dat ik misschien toch een beetje mijn kop in het zand stak door zo vliegensvlug te willen genezen.

Op het forum en tijdens Proud2Meets spreek ik regelmatig meiden die ook zo haastig zijn als ik soms ben geweest tijdens mijn herstel. Ze vragen zich af waarom bepaalde dingen blijven hangen en hoe ze het aan moeten pakken. Ze stellen vragen en zijn een beetje ongeduldig en raken teleurgesteld als je zegt dat ze op de goede weg zitten, maar het gewoon tijd moeten geven. Ze zijn net zo gefrustreerd als ik als ze te horen krijgen dat oefening kunst baart en ze dingen gewoon moeten blijven herhalen. Ze willen gewoon van die stomme eetstoornis af, en wel snel een beetje.

Ergens bleef tegelijkertijd de dubbelzinnigheid en de vraag ‘wil ik wel beter worden‘ een rol spelen. Ik wilde namelijk alleen beter worden, als het een beetje opschoot en niet steeds zo loeizwaar zou zijn. Als het tegen zou zitten, dan stopte ik met herstellen en gaf ik op. Het moest of in een stijgende lijn omhoog, of dan maar niet. Vertraging, zoals een terugval of iets dat ik moest verwerken maakte dat ik enorm boos op mezelf werd. Ik wilde misschien ook wel heel stiekem goed zijn in herstellen en mezelf bewijzen daarmee.

Tussen je studie en baan door of even in de zomervakantie snel in behandeling gaan zit er vaak niet bij als je wilt herstellen van een eetstoornis. Herstel kost tijd en vaak ook wat van je vrije tijd. Je kunt geen tijdslimiet stellen aan je herstel, ook al zou je dat misschien graag willen. Zo hoorde ik wel eens iemand die haar eetstoornis niet meer wilde hebben als ze zou gaan trouwen. Toen ik haar vroeg wanneer ze wilde trouwen, zei ze dat de bruiloft over 5 maanden was. En ze had haar intakegesprek voor behandeling net gehad. Afhankelijk van hoe jouw problemen met eten zijn, is dat haalbaar of niet. In dit geval, leek het niet zo heel logisch en hoe verdrietig ze daar op dat moment ook van werd, toch gaf dit realistische beeld haar ook juist de tijd en daardoor ruimte om echt te herstellen en niet even snel tussen de bedrijven door.

”Herstellen voor de zomervakantie” of ”voor het nieuwe schooljaar begint”, die heb ik ook vaak gehoord. Van je eetstoornis af willen komen, omdat je daar geen tijd voor hebt en andere plannen hebt. Klinkt super gezond, en dat is die gedachte denk ik ook. Toch is het niet altijd even realistisch om zo te denken, helaas. Je weet namelijk niet precies hoe lang jouw herstel duurt en hoe en wanneer je echt kunt zeggen; ik ben klaar met mijn eetstoornis. Daar groei je stapje voor stapje naartoe. Het doel dat je hebt wil ik je niet afnemen. Want het is zeker goed om ergens naartoe te willen en niet eeuwig over je herstel te doen. Terugvallen is leerzaam, maar je moet niet aan de gang blijven, als je begrijpt wat ik bedoel. 😉

Toen ik een beetje gehospitaliseerd was door de jaren dat ik in behandeling was, vond ik het bijna gewoon om in behandeling te zijn en durfde ik er bijna niet meer uit. Dus die kant moet je ook weer niet op gaan. Maar te snel, dat gaat niet werken. Probeer dus echt jezelf de tijd en ruimte te geven, ook al is een doel zoals een nieuwe studie natuurlijk nooit verkeerd. Maar bekijk het niet te perfectionistisch. Als je merkt dat je tijdens die wereldreis, studie of je baan toch nog merkt hier en daar last te hebben van je eetstoornis of toch nog niet helemaal happy te zijn, wuif dat dan niet weg. Het hoeft niet meteen perfect te gaan. Dat is namelijk niet gek, als je zo snel door je herstelproces bent gegaan.

Herstellen gaat nu eenmaal met vallen en opstaan. Als je klaar bent met je behandeling, ben je niet meteen helemaal overal vanaf. Je bent ook niet meteen alleen maar gelukkig, want zo is het leven nu eenmaal niet. Geef ruimte aan je proces, dan haal je er het meeste uit. Haastige spoed is zelden goed. Je slaat dan namelijk veel over of staat niet genoeg stil om toe te komen aan waar het echt om gaat. Je richt je dan erg veel op herstel, zoveel dat je misschien wel helemaal geen ruimte laat aan wat je nu eigenlijk echt heel moeilijk vindt. Je herstel is dan erg oppervlakkig en misschien wel niet zo duurzaam en stabiel als je eigenlijk zou willen.

Investeren in jezelf met behandeling en tijd is enorm waardevol. Gun jezelf dat proces. Haal tussendoor regelmatig goed adem en sta soms ook even stil. Als je rustig wandel, zie je veel meer van de omgeving en kun je veel beter ontdekken waar je problemen nu echt om gaan, zodat je herstel duurzaam is en je meer kans hebt om echt goed te herstellen. Ren jezelf niet voorbij, maar gun jezelf dit leerproces.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

18 reacties op “Zo snel mogelijk genezen”

  1. Zo was ik in het begin van mij behandeling en ben finaal op mijn gezicht gegaan. Merkte op dat snel een behanding doen totaal tegen je werkt. Nu zit ik midden in de behandeling en doe ik alles stap voor stap.

  2. Woooow! Ik dacht dat ik hier de enige in was geweest. Heel fijn deze blog te lezen dus, erg herkenbaar. Voordat ik mijn intake had was ik van plan binnen 3 maanden van mijn anorexia af te zijn. Als ik nu terug kijk, lach ik om mijn eigen naïviteit. Het heeft natuurlijk ook veel langer geduurd dan 3 maandjes. Maar ook dat gehaaste in mijn behandeling herken ik. Zo heb ik 3 maanden in een motivatiegroep gezeten en kon ik het niet hebben dat we niks concreets deden en zeurde ik of ik kon starten met een eetlijst. Mijn hands on aanpak heeft me ver gebracht, maar was soms ook echt een valkuil. Vooral wanneer er een tegenslag was kon ik soms compleet bij de pakken neer gaan zitten.

  3. Oh, oh, oh, zo herkenbaar. Ik had dan ook nog de grote pech dat mijn (hoofd)behandelaar pas laat zag hoe hard ik mezelf voorbij aan het lopen was en er soms nog eens een tandje bij zette. Ik ben zo hard op mijn bek gegaan toen ik weer terug kwam op de poli en juist dat heeft mijn behandeling zo ontzettend vertraagd. Ik denk dat ik nu zoveel verder was geweest als ik minder haast had gehad…

  4. Oh hier nog 1. Ik ben enorm gefrustreerd dat er wachtlijsten zijn en dan duurt de behandeling dus ook nog megalang…

  5. Bij mij was het de omgeving die deze druk er vooral op legde! Mijn ouders hadden het idee dat het na vijf gesprekken met een psycholoog wel over zou zijn. Dit bleek een beetje anders uit te pakken. Uiteindelijk heb ik mijn opleiding na 2 jaar therapie gewoon weer opgepakt en veel beter afgerond dan dat ik anders zou doen! Dit zien mijn ouders nu achteraf gelukkig ook in, maar het was best zwaar, je mag van jezelf eigenlijk al niet ‘ziek’ zijn en van mijn sociale omgeving mocht dit eigenlijk ook niet. Ik hoop dat anderen wat meer steun ervaren.

  6. Herstellen en weer helemaal gezond zijn en je er goed en vrij bij voelen heeft tijd nodig.Vooral omdat het niet alleen gaat om het berijken van een gezond gewicht naar ook je gedachten over eten weer normaal moeten gaan worden.En dat heeft ook tijd nodig. Dat stukje neemt misschien wel het meeste tijd in beslag.

  7. Heel herkenbaar … ik ging in een tweedaagse deeltijd behandeling en wilde zo snel mogelijk van die eetstoornis af. En toen kwam ik erachter waarom ik mijn eetstoornis nodig had. Uiteindelijk ben ondanks dat enorme obstakel met volle kracht doorgegaan en best wel snel hersteld. Wel werd mij een verlening aangeboden van drie maanden (wat erg uitzonderlijk was destijds). Ik denk omdat ze wel zagen hoe graag ik wilde, en dat ze me ook iets meer rust gunde dan dat ik mezelf gaf.
    Achteraf gezien had ik best wat liever voor mezelf mogen zijn, mezelf wat meer tijd geven en het moeilijk mogen vinden, ook even mogen stilstaan of zelfs terugvallen. Heb ik spijt van het harde lopen tijdens die periode? Enerzijds was het heel zwaar en had ik wel wat minder streng voor mezelf willen zijn. Anderzijds ben ik ook blij dat ik zo snel uit die eetstoornisspiraal gekomen ben.

  8. Herkenbaar, ik had mijn opleiding gestopt en verlenging van resultaten aangevraagd. Echter ging mijn opleiding op de schop en wilde ik dingen behouden…. Bah wat een strijd telkens en verschrikkelijk wanneer een behandeling dan weer niet lukt en je nogmaals even een half jaartje op de wachtlijst staat. Maar ik wil altijd alles snel, wilde weer hoop krijgen door in iedergeval mijn diploma te hebben. En inderdaad recht omhoog of niet, die stomme hobbels wil ik niet. Nu toch besloten om me hobbels en al mijn opleiding af te maken op een wat ” makkelijkere” manier en gelukkig zijn al mijn resultaten verlengd zodat ik met een half jaartje lekker mag afstuderen. Echter volgt er nog wel behandeling, maar ik sta toch op de wachtlijst.

  9. Ik wil zo graag zomer 2018 trouwen, dan hebben we het al anderhalf jaar uitgesteld..
    Pas zei mijn schoonvader me dat hiernaar streven misschien juist ervoor zorgt dat het niet gaat lukken, omdat ik mezelf dan teveel druk Geef. Dat het beter is om gewoon in alle rust te herstellen, weer stabiel te worden en dan weer te denken aan trouwen.
    Ik was er echt kapot van. Ik ben al 4 jaar aan het vechten en mijn vriend en ik zijn al heel lang samen.. (ik heb overigens meer dan alleen een eetstoornis, maar dat zullen de meesten hier hebben.)

  10. Herkenbaar 😉 als een ding op je to do list 😉 maar tegelijkertijd is het ook wel zo dat áls je op een gegeven moment ergens in behandeling bent er eigenlijk vaak ook wel een max. Aantal maanden zijn waarbinnen je het allemaal moet fixen. Zou wel met de verzekering te maken hebben 😉 maar toch

  11. Zo herkenbaar dit. Om dan maar heel braaf alles volgens het boekje te doen, jezelf compleet voorbij te lopen en vervolgens geen behandeling meer hebben omsat je gedag zo goed is hersteld. Dat uiterlijke, het weer gaan eten, dat kon sneller dan snel, maar het onderliggende… juist door mezelf zo te pushen om weer sterk te kunnen zijn voor mijn omgeving, duurt het nu al zo lamg allemaal.

  12. Het is bij mij alles of niks, het grijze gebied waarin stapje voor stapje moet zetten is zo moeilijk om in te blijven!

  13. Heel herkenbaar helaas. Die druk werkt toch voornamelijk belemmerend ben ik achter. Het niet binnen je eigen gestelde termijn ‘klaar zijn met de eetstoornis/behandeling’ zorgt bij mij voor veel frustratie en nog meer negatieve gedachtes. Het is onderdeel van mijn probleem ben ik achter, de veeleisendheid. Ik probeer te onderzoeken waar het vandaan komt en het zo steeds meer los te laten. Het is niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk volgensmij!

  14. Snel willen herstellen is net zoiets als een crashdieet volgen.
    Het moet iets van jezelf zijn/worden, het gaat om jou immers ,en niet alleen om het halen van van een doel.
    In behandeling ben je vaak gebonden aan een limiet, het is wel begrijpelijk,maar ik denk niet dat je een standaard kan hanteren voor dit soort problemen, iedereen is anders. Een van de belangrijkste dingen die je nodig hebt om te herstellen is immers geduld met jezelf hebben. Dat is zo nodig om het niet op te geven!

  15. Zo herkenbaar, en moet intussen erg lachen om de haast die ik toen had…

    Herstellen is een proces en niet een taak. Je kunt je wel inzetten voor je herstel, noodzakelijk zelfs, maar zeker wanneer je al stappen vooruit hebt gezet is het niet altijd nodig om herstel 100% focus te geven. Je bent meer en je hebt meer dan alleen een eetstoornis. Ik ben anderhalf jaar opgenomen geweest, maar verder heb ik een eetgestoord leven altijd gecombineerd met school en werk.

  16. Heel herkenbaar,wil mezelf eigenlijk ook geen tijd meer geven om te genezen, na 4 jaar in therapie ben ik er wel een beetje klaar mee. Hoopte toen ik mijn huidige behandeling starte dat ik met een half jaartje wel klaar zou zijn, zijn nu anderhalf jaar verder en het einde is nog lang niet in zicht. Echt zo frustrerend, geeft me soms wel echt het gevoel dat het een gebed zonder end is. Heb toch voor ik ging studeren 3 jaar de tijd genomen 🙁

  17. Inderdaad , men denkt heel vaak als je je eetstoornis onder controle hebt of zelfs dat je er van ”genezen ” bent dat het dan allemaal goed is .
    Maar dat is toch niet zo , al kun je nog zo goed hersteld zijn , het blijft toch een teer punt zeker als je in een moeilijke periode van je leven komt , dan is het toch extra weer opletten om geen zware terug val te krijgen

  18. De brede visie wordt nu steeds meer ingezet van wat er achter zit en wat het in stand houdt. Een vrijgevestigde praktijk die ook een eetstoornis behandelt. Ook via skype. Een gedeelte kan door de ziektekostenverzekeraar vergoed worden. De beperkte visie is meer op eten en gewicht gericht en brede visie is meer en die ziet eerst wat er achter zit en wat het in stand houdt..Met de beperkte visie is terugval groter dan met de brede visie. Vaak wordt er ook nog terugvalpreventieplan aangeboden en dan ieder half jaar terug komen om te zien hoe of het gaat. Met een bMI van 15 of lager zou je volgens de beslisboom van Rintveld wilsonbekwaam zijn. Cognitief weet men het wel maar het gevoel zegt anders. Het gevoel moet meer terug komen. Ieder persoon is uniek en hoop dat er individueel naar gekeken wordt. Heb wel gehoord dat er op maat gekeken wordt. In America hebben ze klinieken voor severe ernstig en extreme anorexia en laten iemand toe mits iemand maar gemotiveerd is. Ze zeggen dat de gevaren zone een BMI van 12 is en dan gaan de gedachten bijna 100% over de eetstoornis en dan nemen die gedachten een grote ruimte in en zo groot dat het bijna alles overheerst. Ook bestaat het gevaar van orgaan falen. Niet alles is omkeerbaar en dat moet worden voorkomen. Bij vochtweigering moet iemand binnen 24 uur onderzocht worden. Ik ken iemand die er restverschijnselen aan heeft overgehouden. . . . . . . .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *