Dampende koffie, een bak met havermout, mijn “squat tight” aan de lijn buiten, wachten totdat hij droog is zodat ik mijn benen kan gaan trainen….
08:22 uur – Moe. Moe van alles. Moe van de constante strijd in mijn hoofd, moe van het moeten, moe van het willen, moe van het mezelf niet kunnen accepteren. Moe van de stress die ik heb voor aankomende sociale gelegenheden, moe van al die mensen die me denken te moeten vertellen wat ik wel en wat ik vooral niet moet doen, moe van vooral het onbegrip.
Bladerend door mijn oude facebook foto’s opzoek naar een foto van een taart die ik ooit heb gemaakt, kom ik foto’s van mezelf uit 2012 tegen. Met een schuin oog kijk ik naar de vetrand die over mijn broek bungelt. Een ril van afschuw gaat door mij heen. Ja, afvallen was nodig… Tegelijkertijd vraag ik mezelf af of ik ergens along the way niet mezelf heb verloren en iets fout heb gedaan. Ik was daar veel zwaarder, maar veel onbezorgder, socialer veel leuker.
Ik was altijd van de partij op sociale gelegenheden met de meest idiote uitspattingen en de meest geniale acties omdat ik weer eens te dronken was om normaal te doen. Heel veel bier, een pizza, een paar shotjes, wat te bikken midden in de nacht bij de shoarmaboer na een nachtje stappen… Ik vond het allemaal prima en had het onwijs naar mijn zin. Oke, goed, ik vond mezelf in 2012 ook dik (net zoals nu) en ik durfde niet naar het strand, maar ik kon toen wél genieten van uitjes en sociale leuke dingen, in tegenstelling tot nu. Nu kan ik al in de stress zitten van 1 biertje, 1 dropje, 1 pizza, 1 banaan…
Wat is er in die 5 jaar in godsnaam met me gebeurd? Hoe heeft het zo fout kunnen gaan en hoe heb ik in godsnaam de signalen van een opkomende eetstoornis kunnen missen? Heb ik ze wel echt gemist? Of heb ik ze bewust genegeerd? Want als ik terug denk, dan waren die signalen er echt wel.
Had ik eerder hulp moeten vragen? Had ik eerder in moeten zien dat het niet “allemaal wel mee valt”? Achteraf is altijd makkelijk lullen natuurlijk. Feit is dat ik het verleden niet ongedaan kan maken. Met de toekomst kan ik ook geen reet, aangezien die toch altijd anders loopt dan dat ik hem heb gepland. Het enige wat me dan rest is vandaag. Een nieuwe dag vol strijd. Een nieuwe dag vol eten plannen.
Met een beetje geluk ook een nieuwe dag met een nieuw squat record. Daar kan ik dan wel intens van genieten. Van de rust, de focus en de kracht die op zo’n moment als je onder zo’n bar staat ontstaat. 120 kilo op je nek, stapje naar achteren, zakken met die hap. Met moeite omhoog komen, benen die trillen, je hoofd die op wil geven, een stemmetje wat roept: “OPSTAAN!!! DOORGAAN!!!! OMHOOG!!!”.
De squat is net zoals het leven zeggen ze; Het gaat erom dat je weer omhoog komt nadat iets zwaars je naar beneden heeft getrokken. Als ik met 120 kilo in mijn nek kan opstaan, dan kan ik ook mijn eetstoornis verslaan! Stapje voor stapje, met 1 dag tegelijk. En als ík mijn eetstoornis kan verslaan, kan jij dat ook!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie