Mijn zoon Bernard is inmiddels 15 maanden, maar ik wil jullie graag nog vertellen hoe het eind van mijn zwangerschap is verlopen. En hoe het is om moeder te zijn.
– Annejet vertelde eerder al haar verhaal –
Naarmate mijn zwangerschap vorderde ging het steeds slechter met me. De dwang nam enorm toe, mijn medicijnen werden elke week verhoogd, maar het hielp niet. Er was continue contact met mijn psychiater, de POP en mijn verloskundigen, die ook van het kastje naar de muur werden gestuurd.
Uiteindelijk was de enige oplossing een opname op de PAAZ, maar dat wilde ik echt niet. Ik had daar zulke nare herinneringen aan van tijdens mijn eetstoornis periode. Het enig wat ik wilde was slapen en bijkomen, zodat ik uitgerust de bevalling in kon. Ik ben toen met Rob vertrokken naar het huisje van mijn broer in Friesland. Ook met mijn ziekenhuistas, want ik was inmiddels 37 weken zwanger.
Ik durfde bijna niks te eten, zag in alles gevaar, dus at veel brood en knakworsten, dat was veilig voor me. Daarnaast wel een vitamine preparaat, voor de nodige voedingsstoffen.
Ik kwam daar tot rust en dat was fijn. Eenmaal thuis was de paniek meteen terug en ook toen bleef Rob bij me. Hij heeft me er doorheen gesleurd kan ik wel zeggen! Met 38 weken braken mijn vliezen, er gebeurde toen alleen 24 uur niets. Ik had hele lichte weeën maar het schoot niet op.
Op 23 oktober 2009 naar het Lucas Andreas in Amsterdam waar ze me een beetje geholpen hebben en om 22.06 is de kleine Bernard geboren. Een zoon, vernoemd naar mijn lieve vader, die 16 jaar geleden gestorven is.
Wat waren we blij, maar wat was ik ook angstig dat er wat met hem zou gebeuren. Ik werd goed in de gaten gehouden en elke dag kwam de psychiater langs om te kijken of alles goed ging. Het risico bestaat dat er psychisch iets niet goed gaat, ook door al die hormonen die door je lijf gieren. De eerste nacht durfde ik mijn pillen niet te nemen,. Ik was heel bang dat ik Bernard niet zou horen. Toen heeft de psychiater me zeer duidelijk gemaakt dat ik dit echt moest doen omdat ik anders in een psychose zou kunnen belanden. Ik schrok daar zo van dat ik die pillen meteen in heb genomen. Ik had geen idee dat dat kon gebeuren.
Bernard werd ook goed in de gaten gehouden en er werd gekeken of hij geen ontwennings-verschijnselen zou hebben. Dat had gekund omdat ik medicijnen had geslikt, maar was gelukkig niet zo. Na 5 dagen mochten we naar huis en dat was fijn. Wel waste ik nog tien keer meer mijn handen dan ik daarvoor deed. Was zo bang dat er wat met de kleine man zou gebeuren.
Ik kreeg hulp van een psychiatrische verpleegkundige. Zij kwam elke week en was erg gericht op de hechting tussen Bernard en mij. Dat ging meteen goed. Het handen wassen nam na een paar maanden gelukkig af. Begin februari ging ik weer verder met mijn studie en Bernard ging naar de crèche en een dag naar mijn schoonmoeder. Eind maart zijn we verhuisd en alles ging goed. Eten ging prima, ik had wel erge last van mijn lijf en de kilo’s. Maar mede door Bernard was ik er niet extreem mee bezig.
Half mei kreeg ik weer de enorme angst dat er wat met mij zou gebeuren wat gepaard ging met paniek aanvallen. Het handen wassen werd weer erger, net zoals de dwang. Ook baalde ik van mijn lijf en wilde ik afvallen. Ik had dagen dat ik niet lunchte en niks tussendoor at.. Ik viel af en heb tegen mezelf gezegd dat het nu goed is. Al verlang ik stiekem nog weleens naar om x kg lichter te zijn. Maar ik denk dat dat altijd zo zal blijven.
Inmiddels loop ik al 5 maanden stage, ben ik weer actief aan het hockeyen en heb ik een fijne vriendengroep. Ik realiseer me ook dat ik op gewicht moet zijn om het leven te leiden dat ik nu heb. De anorexia is niet weg. Ik heb nog een verstoord lichaamsbeeld en er zijn dingen die ik niet eet omdat ik het niet durf. Ook ben ik nog steeds erg van de light producten. Ik slik nog steeds medicijnen en ga nu binnenkort in therapie voor mijn dwangstoornis. Ik wil daar toch aan gaan werken, ik heb er niet zoveel last van omdat het voor mij gewoon is (eigenlijk heb ik er hartstikke last van).
Met Bernard gaat alles heel goed. Hij is een vrolijk, ondernemend mannetje waar ik dol op ben. Hij zorgt voor een hoop vreugde in mijn leven. Mensen vragen me of ik bang ben dat tijdens een eventuele 2e zwangerschap de angst weer terugkomt. Ik heb geen idee, ik weet niet hoe het gaat lopen.
De kans is aanwezig en dat realiseren we ons ook zeker wel. Toch staat die angst me niet in de weg. Op den duur willen we ook graag een 2e kindje. We zullen zien hoe het loopt. Ik weet dus dat het mogelijk is om de anorexia een plek te geven en er goede controle op te hebben. En op een goed en gezond gewicht! Maar je moet dat zelf willen en er zelf voor gaan!
Geef een reactie