Zwanger zijn. Ik had er al vaak over gefantaseerd. Een dikke buik met een baby er in. Een buik die dikker wordt. En de weegschaal die een hoger getal aangeeft. Ondanks de anorexia heb ik mijn kinderwens nooit laten varen. Door acht jaar heftige anorexia en vier jaar niet meer menstrueren, wist ik niet of ik ooit nog moeder zou worden. Tot ik in augustus 2017 in de badkamer een test deed: ik ben zwanger!
Ik kan het amper geloven. Ik ben zwanger. Het is echt waar. Ik zie twee streepjes op de test. Op dat moment begint er een nieuwe fase in mijn leven. Ik ben 34 jaar en ik ga moeder worden in 2018. Wow. Mijn man en ik zijn erg blij, maar vinden het ook reuze spannend. In de acht jaren anorexia was ik zo keihard voor mijzelf. Zelf noemde ik het gewoon discipline hebben en doorgaan. Doorgaan met studeren, sporten en werken. Stoppen was zwak en geen optie.
In de supermarkt dwaalde ik vaak rond, maar een product kiezen lukte niet. Het voelde alsof de producten, waar natuurlijk calorieën inzitten, brandden in mijn winkelmandje. De vraag was of ze wel op de band bij de kassa terecht kwamen. Meestal legde ik ze weer terug. Uit angst. Ik woog te weinig, maar de angst om dik te worden was enorm groot.
Inmiddels ben ik jaren verder, zit ik al een hele tijd op een gezond gewicht, ben ik elke maand weer ongesteld. Ik zie het als een wonder, dat mijn lijf nog werkt na jarenlang hongeren en uitbuiten. Maar zwanger na anorexia is toch anders dan wanneer je geen eetstoornis hebt gehad. Voor iedere vrouw is zwanger worden spannend, maar voor mij voelt het dubbel na anorexia.
Voor de zwangerschap stond ik nog regelmatig op de weegschaal, omdat ik mijn gewicht in de gaten wilde houden. Ik wilde niet een bepaalde grens overgaan qua gewicht. En ik wilde gewoon in mijn jurkjes, rokjes en broeken blijven passen. Ik geloof dat ik genezen ben van anorexia, maar dat de ‘restjes’ daarvan altijd in mijn leven blijven. Mijn gewicht is gezond, ik sport weer, ik snoep ook chocolade of appeltaart, geniet van een patatje: graag met mayonaise en een groentekroket!
Tijdens de zwangerschap doen je hormonen rare dingen. In het begin was ik enorm misselijk, gelukkig hoefde ik niet over te geven. Ik ben snel moe, emotioneel en het lastigste: mijn lijf vraagt om meer eten. En laat nu net controle houden voor mij heel belangrijk zijn. In het begin van de zwangerschap at ik vooral meer kleine dingen zoals crackertjes met kaas, biscuitjes of ontbijtkoek.
Mijn lijf vroeg er om. Ik heb ernaar geluisterd, ook al vond ik het moeilijk de controle wat te laten vieren. Soms ging ik zelfs middenin de nacht uit bed, om in de koelkast een bakje appelmoes te halen. Voor mij voelt dat extra eten al snel als ‘vreten’, terwijl ik weet dat het bij de zwangerschap hoort.
In je lijf gebeurt er dan zoveel! Er groeit een baby en die baby eet ook en moet gezond kunnen groeien. Ik zit nuin week 28 van de zwangerschap. De weken gaan best snel. Het 2e trimester van de zwangerschap ligt net achter mij. Gelukkig ben ik minder moe, voel ik mij goed en hoef ik niet meer elke 1,5 uur wat te eten. Natuurlijk eet ik goed en ik geef toe: ik snoep wat meer. Soms heb ik enorm zin in pure chocolade met hazelnoten, in een patatje of in cake. Ik voel mij daar wel schuldig over, terwijl anderen zeggen: geniet ervan, je lijf heeft het nodig. Dat echt geloven vind ik niet makkelijk. In mijn beleving noem ik mijzelf ‘dik’ en anderen zeggen: je bent zwanger!
Ja, het blijft een verschil in redeneren. Ik kan mij soms wel zorgen maken hoe mijn lijf eruit ziet na de zwangerschap. Soms maakt het mij ook bang. Pas ik na een tijdje mijn oude kleding wel weer? Ben ik dan lelijker? Ga ik na de zwangerschap weer afvallen? Allemaal gedachten die in mijn hoofd spelen. Als ik nu foto’s van mijzelf terugkijk, denk ik steeds vaker: wat zag ik er goed uit qua figuur!
Gewoon slank en niet te dik. Maar in die tijd voelde ik mij toch telkens dik! Eigenlijk best jammer. Had ik daarvan maar meer genoten. Ik wil niet oppervlakkig overkomen van: oh jeetje wat ben ik dik. Het gaat allemaal om onze baby, die goed groeit in mijn buik. Ik vind het een groot wonder. We weten al dat het een jongetje is. Half april ben ik uitgerekend. Ik kijk ernaar uit. Enorm. En daarna zie ik wel hoe mijn lijf is. Eerst een gezonde baby op de wereld zetten.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie