Zwemmen met je eetstoornis

Herinner je je het nog, de heerlijke geur van patat als je langs het restaurantje liep in het subtropisch zwembad? Rennen naar de glijbaan om daar met veel gegil van af te glijden om hierna, heel stoer, een sprong te nemen vanaf de hoge duikplank. Een dagje zwemmen werd standaard afgesloten door een patatje met mayonaise en als toetje een softijsje met gekleurde spikkels. Heerlijk, naar het zwembad gaan was geweldig in die tijd!

Eenmaal uit het zwembad liep je dan met een heerlijk gevoel richting de fiets of auto. Moe en voldaan. Je dacht geen moment aan je figuur, aan het aantal kcal dat er in de patat zat of aan de gevolgen van dit eten op je gewicht. Geen moment.

Maar toen kwam de eetstoornis….

Zwemmen was ineens een stuk minder leuk. Dingen waar je vroeger geen moment over nadacht, waren nu ineens heel ingewikkeld. Alleen je kleding uitrekken in het krappe kleedhokje was al een crime. Eenmaal die bikini aan kijk je van bovenaf naar je buik, die je niet bevalt. Je ziet een bolling, hij is te dik, niet strak, bah. Je vraagt of de vriendin met wie je naar het zwembad bent gegaan ziet wat jij ziet. “Nee, je kijkt naar jezelf van bovenaf, als ik dat zou doen, kan ik helemaal beter mijn kleren weer aan trekken. Je bent gewoon slank.” Het is prettig om te horen, maar je bent het er niet mee eens. Toch zwijg je, het heeft geen zin.

Nou daar ga je dan. Nog even houd je veilig een grote handdoek om je half blote lichaam heen, maar eenmaal bij het zwembad aangekomen moet die echt uit. Overal om je heen zie je lachende gezichten, gillende meiden en rennende en zwemmende jongens. Je voelt je rot, anders, alleen. De handdoek laat je zachtjes van je lichaam glijden. Snel ga je het water in, je wil zo kort mogelijk open en bloot op de kant staan.

Het zwemmen op zich is fijn, een beetje als vanouds. De ontspanning die je erdoor krijgt, de lach op je gezicht die erdoor ontstaat, het kind dat je weer even wordt als je van de glijbaan af gaat. En toch is het anders. Je kijkt voortdurend, niet eens met opzet, om je heen en beoordeelt de lichamen van anderen. Zij is slank, denk je bij jezelf, terwijl je naar een meisje van 13 kijkt. Had ik maar zo’n strakke buik, zulke dunne beentjes. Het feit dat jij tien jaar ouder bent dat dit meisje maakt je niets uit, je wil gewoon dat figuur, dat lichaam. Spingerig, zonder zorgen, slank.

Je beseft je op dat moment ineens waar je in je hoofd mee bezig bent en zet de gedachte uit je hoofd. Jullie besluiten naar het andere, grotere zwembad te gaan.

Je trekt jezelf op de kant en loopt richting het andere bad. Opeens zie je iemand kijken richting je benen/ armen. Wat? denk je bij jezelf en je kijkt ook. Je schrikt “Oh ja, verdomme, die littekens. Die stomme achterlijke littekens!” Je was ze, door het zwemplezier en de focus op de slankheid van je lichaam, even vergeten.

Hoe kunnen anderen mensen zeggen dat littekens bij hen horen, dat ze ze geaccepteerd hebben? Die littekens maken je raar, ze doen mensen schrikken, je vreemd bekijken. Ze doen je voelen als loser, als gek, als freak. Nee, niet als uniek, bijzonder. Nee, helaas….naïef om dat te denken.

Had ik maar nooit….  Van iets dat perfect was, heb ik iets lelijks gemaakt.

Je trekt wat baantjes in het grote zwembad. Het voelt fijn, maar het doet je ook denken aan de kcal die je hiermee verbrandt. Je weet niet meer of je door wilt zwemmen omdat je het prettig vindt of om de energie die het kost. “Misschien val ik hierdoor wel een paar ons af? Misschien moet ik vaker gaan zwemmen zodat mijn lichaam strakker wordt?” Tig gedachtes rondom afvallen en energie verbranden vliegen door je hoofd. Het genieten van het zwemmen is al lang weg. Jouw hoofd is heel ergens anders, niet bij je vriendin, niet bij het zwemmen.

Jouw hoofd is te druk met zieke eetstoornisgedachtes.

Een half uur later besluiten jullie het zwembad uit te gaan. Maar voordat je je gaat omkleden, nog even zitten in het bubbelbad. In eerste instantie heerlijk, maar dan komen ook hier de gedachtes “Misschien helpen die bubbels er wel voor dat mijn vet wat wegtrilt…”

Bye bye genieten, hello eetstoornis!

Je kleedt je om in het krappe kleedhokje. Heerlijk warm is het als je samen met je vriendin het café van het zwembad binnenloopt. “Laten we een frietje nemen of een broodje gezond!”, stelt je vriendin voor. De paniek slaat toe. Daarbij vind je het zonde.

Je hebt nu net zoveel energie verbrand en zou dat er nu zo in 10 minuutjes weer aan eten. Je liegt dat je niet zo’n trekt hebt in een broodje of patat en zegt heel erg trek te hebben in een ijsje, een Solero! Dat voelt veilig, want je weet precies hoeveel kcal en vet dat ijsje bevat.

En daar zit je dan. Je had het net lekker warm. Het ijsje maakt je koud. Tegenover je zit je vriendin te genieten van een groot broodje gezond met kaas en salade en ei. Je bent jaloers, boos en verdrietig tegelijkertijd. “Waarom kan ik dat niet gewoon, waarom die ik zo dom?!”

De volgende dag ben je 3 ons afgevallen. Even voel je de trots, maar direct ook het gevoel van mislukking. Je verziekt je hele leven enkel om een paar onsjes lichter te wegen. Niemand die het ziet, niemand die het wat uitmaakt.

Zwemmen met een eetstoornis is niet makkelijk. Kon je die eetstoornis af en toe maar thuislaten, wat zou dat een rust geven.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

115 reacties op “Zwemmen met je eetstoornis”

  1. WOW, dit is zoo herkenbaar!
    Echt heel mooi geschreven.
    en dat je het ook DURFT te schrijven en uiten, ik schaam me voor die stomme gedachtes.
    Maar het is zo belangrijk om het wel uit te spreken.
    Echt bewondering!

  2. Wauw, zo herkenbaar… Ik durf tegenwoordig niet eens een bikini te kopen.. Dan kan ik helemaal niet zwemmen, maar ik durf het ook gewoon niet.. Bij het passen van een bikini schieten de tranen al in me ogen..

  3. dit is inderdaad heel herkenbaar ,
    gister ging ik zwemmen…
    al deze gedactes zijn langs gekomen…
    mooi geschreven!!

  4. Echt heeel herkenbaar, en dan verlang ik weer zo terug naar ‘vroeger’ naar het onbezorgd genieten.. Kon de tijd maar voor even teruggedraaid worden, even weer genieten zoals vanouds.

    P.s. die foto is van het zwembad in joure 😛

  5. Wauw! Ik herken het ook.
    Zo jammer dat je er continu mee geconfronteerd wordt en dat het heel de dag doorgaat.

  6. Heeeel herkenbaar.
    Alleen weet ik nu dat ik veel te dun ben en vind het niet fijn als mensen zien dat ik anorexia heb. Nu zou ik tijdens het zwemmen toch liever wat meer buik en borst willen hebben..

  7. net zoals de anderen..heel herkenbaar..als ik zwem doe ik dat niet openbaar en ook met die handdoek..en mijn eetstoornis zwemt, bij elk baantje ben ik aan het tellen over hoeveel ik heb verbrand..HEEEL IRRITANT

  8. Dit is heel herkenbaar!
    Ik dacht echt altijd dat ik gestoord was dat ik zulk soort dingen dacht..
    Vooral die van het bubbelbad, alsof die bubbels gaan helpen… Not!
    Ik hoop dat ik ooit weer kan gaan genieten van zwemmen zoals ik vroeger deed..

  9. dit is voor mij ook herkenbaar.
    ik wil wel dat ik weer kan genieten van het zwemmen en niet elke keer denk aan die kilo’s die er dan weer af moeten.
    ik hoop dat ik ooit ook weer kan genieten van het zwemmen!

  10. Dit is zo herkenbaar, al die gedachten.. Vroeger vond je het leuk om te zwemmen en nu doe je het deels om kcal te verbranden. Jeetje wat grijpt dit verhaal me aan, dit is zo typisch een eetstoornis.

  11. Jee…
    Dat stukje van ‘als kind in subtropisch zwemparadijs en patat achteraf’…

    Als wij gingen zwemmen met de familie, was het ook na afloop of ergens halverwege een patatje halen. Dat hoorde er gewoon bij.
    Nu? Echt niet meer!

  12. heel erg herkenbaar! Ik kan er wel om huilen als ik moet zwemmen,gewoon om al deze gedachten…daarom vind ik het ook best wel weer fijn dat het niet zo warm is,dan verwachten mensen ten minste niet dat je gaat zwemmen..

  13. Erg goed geschreven! Ik wist wel dat zo goed als iedereen met een eetstoornis een uitje naar het zwembad erg moeilijk vindt, maar ik had nooit gedacht dat het bij iemand anders zo goed als identiek hetzelfde was! Zo herkenbaar geschreven!

  14. Heel herkenbaar…. daarom zwem ik ook niet meer.

  15. Het is zo herkenbaar.
    Ik vond zwemmen vroeger altijd wel leuk, lekker van de glijbaan af en zo…. zou het graag zo weer doen denk ik dan als ik eraan terug denk… tot het moment dat het de werkelijkheid treft, moet ik me omkleden en gaan…precies zoals het geschreven is!

  16. Wow, ik zwem altijd bij de zwemclub..
    Het lijkt wel mijn verhaal.. *schrik*

  17. heel erg goed geschreven
    en helaas veel te herkenbaar

  18. Heeeel herkenbaar.. jammergenoeg

  19. Dit is voor mij ook heel erg herkenbaar..
    de reden dat ik vrijwel nooit ga zwemmen…
    terwijl ik er vroeger toch wel van kon genieten…

  20. Heel herkenbaar…

  21. Wow, wat goed geschreven!
    Precies wat er in mijn hoofd omgaat (op het AM gedeelte na)…
    Zou dit , als ik durf, eens aan mijn vriendinnen laten lezen. Misschien begrijpen ze dan beter hoe het voelt…

  22. herkenbaar.. het maakt me verdrietig als ik dit lees…

  23. Wow. Het zou niet zo herkenbaar moeten zijn, maar helaas, life is not always what you expect. Ik weet echt niet hoe ik het ga doen als i terug ga naar mijn land, want daar moet je verplicht zwemmen omdat je anders stikt van de warmte, ik blijf hopen dat het goed komt.

  24. Dit is zo herkenbaar. Tijdens het lezen moest ik ook aan alle dingen denken die ik vroeger ongestoord kon doen, en die ik nu zo graag zou willen doen maar gewoon niet kan omdat mijn eetgestoorde gedachten dat verpesten.

  25. Net als zoveel meiden die me al voor zijn gegaan, herken ik het ook enorm. Ik ben een enorme waterrat, maar door alle angst, alle paniek en alle walging omtrent mijn lichaam durf ik niet meer te zwemmen. Zonde, want ik genoot er altijd intens van. Helaas heb ik mezelf dat af laten pakken. Hoe kun je ooit weer onbezorgd gaan genieten van zwemmen?

  26. Wow! Tranen in mijn ogen, door de beschrijving van hoe het vroeger was. Zaterdags met papa en mijn broertje zwemmen, genieten, lol, nu ik dit lees voel ik weer hoe gelukkig ik op die momenten was, hoe overenthousiast ik kon raken en hoe jammer ik het vond als we weer weggingen. En dan nu…. die rotte gedachten die constant door je hoofd spoken waardoor je al niet eens meer gaat. Ik moet er echt niet aan denken, zwemmen…. verschrikkelijk! Maar als ik terug denk aan vroeger, vraag ik me af of ik het echt stom vind of dat mijn eetstoornisgedachten dat vinden.
    Maar zo herkenbaar al die gedachten, helaas.

  27. Wow, zo herkenbaar!

  28. Heel herkenbaar. Nu ik weer een gezond gewicht heb, voel ik me veel minder prettig en mooi in bikini dan toen ik zoveel ondergewicht had. Toch ga ik op vakantie echt niet aan de kant van het zwembad zitten met een lange broek en t-shirt! Ik wil genieten van mijn vakantie. Daar hoort zwemmen ook bij! En in de zon liggen natuurlijk ook, want ik wil wel bruin worden!
    Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ga het wel proberen en vechten tegen de gedachten.

  29. Dit komt gewoon regelrecht uit mijn hoofd. Creepy, zo herkenbaar. Ik vind het zo vervelend dat mijn ouders altijd wegkijken terwijl ik mezelf als een nijlpaard zie in bikini.
    Ik heb een lange tijd met badpakken gezwommen, ben nu aan het oefenen met bikini’s. Maar ik vind het nooit prettig om alleen met m’n bikini aan ergens te zitten, ik moet altijd kleding aan hebben.

  30. Pfoe wat herkenbaar..:(

  31. Super herkenbaar..

  32. Wouw, net als bij de rest, idioot herkenbaar. Als iemand mij had gevraagd iets over mijn beleving van zwemmen te schrijven, had ik exact hetzelfde kunnen zwemmen, op de solero na, haha. Die vind ik niet lekker, dus dat was een ander ijsje geweest. Maar verder, pfoe. Echt exact! Knap geschreven!

  33. Alles wat beschreven staat herken ik, en daarnaast zijn blote lichamen opzich een confrontatie.
    Maar toch, vroeger vond ik zwemmen echt heel fijn en tegenwoordig oefen ik er weer iedere maandag mee.
    Het nare ongemakkelijke gevoel slijt steeds een beetje,
    het scherpe gaat ervanaf.

    It is possible!!!

  34. herkenbaar. Ik durf nu helaas geen friet meer te eten, omdat er zoveel calorieen inzitten.

  35. Heel mooi geschreven.
    Ik kan wel zeggen dat me littekens bij me horen.
    Heb je op me pols en op de bovenarm 1 dikke rode zitten.

    Ze hren bij me, hebben een verhaal.Wat niet wil zeggen dat ze makkelijk zijn als onderdeel van mij.

    Die dikke rode laat ik dan ook “af laseren” zodat hij “mooi” en minder zichtbaar wordt.

    De anderen tja ik zie ze steeds minder tot idd een anders ze ziet en er over vraagt…

    Heel lang hielden ze me tegen om te genieten, nu niet meer.

    Als ik je blog lees is het wel herkenbaar met vroeger, hoop dat je ooit kan zeggen.
    Dat was toen… lang geleden!!!

    Sterkte en succes Liefs V.

  36. Precies… alsof je in mijn hoofd hebt gekeken. Confronterend, maar de waarheid. Vroeger was ik een waterrat. Ik zwom altijd. En nu… de laatste keer dat ik gezwommen heb was verplicht met de kliniek. Nou daar zit je op te wachten. =( Nee, zwemmen is voor mij niet genieten. Zwemmen is voor mij een crime. Net als al het eten dat erbij komt kijken.
    No way!

  37. Echt heel herkenbaar ja.
    Durf nu niet te zwemmen 🙁

  38. 100 % herkenbaar. Zelfs zwemmen met mn neefjes en nichtje was een crime. Vakanties in bikini is een crime. Met mn vriendinnen in de zomer naar busloo is lastig (nu is het niet echt zomers weer). Dit is mn zoveelste jaar dat ik hier tegen aan loop. Vorig jaar bleef ik stug met mn lange tshirt aan zitten als er mensen waren waarbij ik me niet op mijn gemak voelde. Nu accepteer ik de moeite die ik er mee heb, maar negeer ik hem niet. Ik accepteer hem en ben op een gezonde manier trots als ik eetstoornis kan negeren. Duizenden gedachten die door je hoofd heen doemen. Vooral het stukje van een meisje van 13 zien lopen en jaloers zijn omdat zij dun is en ik niet. Ja, duh.. ze heeft een meisjes lichaam en ik met 24 jaar krijg dat figuur niet eens met ondergewicht. Is dus een waanvoorstelling om na te streven. Toch is de jaloezie er, en die zit ik nu uit en ik baal, maar ik ga het niet meer uit de weg.

  39. Wauw, mooi geschreven en omschreven hoor!
    Ik werd er haast verdrietig van. Niet haast, dat werd ik. Ik heb al heel lang niet gezwommen, maar ik zou ongetwijfeld met dezelfde soort gedachten rondzwemmen. Zieke gedachten.

  40. En ik moet volgend schooljaar terug verplicht zwemmen met de klas :'(

  41. heel herkenbaar ..
    en volgens is die foto van het zwembad waar ik altijd zwem..

  42. Zo herkenbaar

  43. zoals iedereen al zegt: HERKENBAAR!
    Je kunt dat gevoel ook terughalen van vroeger, dat zwemmen echt een geweldig uitje was, en de patat achteraf was ook een feestje. Ik hoop dat het ooit weer zoals vroeger wordt, maar helemaal als vroeger zal het nooit worden.

  44. Heel erg herkenbaar..
    Vroeger was zwemmen zo fijn, ik zat altijd in het water in de zomer/op vakantie en ging liefst zo vaak mogelijk naar van die zwemparadijzen!

    Een frietje en softijsje waren er standaard bij!

    Oh wat mis ik die zorgeloze tijden..

  45. Enorme herkenning. Eigenlijk verpest die eetstoornis zo ontzettend veel. Maar terug naar het zorgeloze vroeger is onmogelijk. We moeten een nieuwe weg zoeken om toch weer dat genot van vroeger boven te brengen in het zwembad.
    Lees dit echt met tranen in m’n ogen.

  46. Uiteraard herkenning! MAAR, vergeet niet dat heel veel mensen es of niet veel bezig zijn met hun lichaam in zo’n zwembad. We vergelijken onszelf met vroeger als klein kind, het mooie van kinderen is dat ze nooit met deze zaken bezig zijn. Een gezond mens is ook bezig met zijn/haar lichaam en hoe mensen ernaar kijken. Treur dus niet teveel als je bezig bent met je lichaam, dat is normaal, maar geef het steeds wat minder ruimte, want wij zijn er inderdaad in doorgeslagen.

  47. Dit legt het zo goed uit!

  48. LETTERLIJK herkenbaar ..
    Erg mooi geschreven en het lijkt ook bij mij wel mijn eigen verhaal zeg ..
    *slik*

    Maar meiden, we gaan zwemmen en er komt een dag dat we dit bijna niet of niet meer denken ..
    Keep faith (L)

  49. vreselijk mooi geschreven en zoo vreselijk herkenbaar! :[

  50. Wow, dat het herkenbaar is hoef ik niet te schrijven, dat is al zo’n 20x geschreven, maar alsnog is het zo! 😮

  51. ja idd heel herkenbaar zoals iedereen al zegt.
    Vroeger hielt ik ontzettend van zwemmen, dat was echt genieten.
    Ik ben in de tijd dat het niet goed met e ging nog een keer naar het zwembad geweest, met mijn ouders en zusje.
    Ik had het zoo koud.
    In de vakantie twijfelde of ik zou gaan maar heb het uiteindelijk niet gedaan.
    Echt jammer dat je zoveel dingen niet meer kan/ mag/ wil doen.

  52. Helemaal herkenbaar voor mij. Alsof de schrijfster even een bezoekje had genomen in mijn onbewuste gedachtes en ze er zo uitplukte. Ik heb dit bij mezelf nog nooit opgemerkt!

  53. Wauw, ik las dit verhaaltje en mijn mond viel open van verbazing. Ik heb voor mezelf altijd het idee dat ik die eetstoornis bedenk. Maar als ik dit zo lees… dit is precies wat er gebeurd als ik ga zwemmen.
    Constand waakzaam, benen vergelijken, kijken wie mooi is/slank. Moeite me mijn lijf, zwemmen om het zwemmen, of om te sporten? zien ze mijn littekens, of valt het niet op. Alleen maar de hele tijd vragen, oordelen en vergelijking.

    zo moeilijk..
    maar toch zo knap, als je het wel aandurft!!!

  54. Zo herkenbaar dit.
    Daarom ga ik nooit meer zwemmen. Ik zeg nu ook altijd dat ik niet van zwemmen hou. Als ik in het zembad ben, kan ikniet genieten, ik ben te dik in bikini en de andere meiden zijn veel mooier en dunner en slanker denk ik dan. Ook vergelijk ik mij altijd met meisjes die 10 jaar jonger zijn dan mij. Onrealistisch, weet ik. En een bikini draag ik altijd alleen achter het huis, als er niemand bij is en ik toch een beetje kleur wil krijgen. Met een slobberjurk naast mij, zodat wanneer er iemand aankomt, ik snel de jurk aan kan doen. Ik verlang echt ernaar om zorgeloos weer te kunnen genieten van zwemmen etc., maar dat zie ik niet meer gebeuren…

  55. idd zo herkenbaaar de gedachtes van te dik zijn de littekens ik herken het allemaal en ik ben pas 14 ik durf egt nietmeer te zwemmen !!

  56. wow zoooveel herkenning. ik werd er gewoon een beetje verdrietig van …
    echt heel mooi geschreven!
    #^#^@# eetstoornis…

  57. het is best wel herkenbaar ik kijk ook altijd zo als ikga zwemmen ik heb boven de wc pot gehangen expres
    en dan d8 ik zo yes zo gaat die goed maar wat schoot ik er mee op niks ik voelde me ernorme schuldig:(
    dus doe het net het is een grote fout om dat te doen!!!

  58. Herkenbaar zoals iedereen hier al zegt.
    ooit gaan we allemaal weer zwemmen zonder die rot gedachten :)! dat moet! en dat lukt, we blijven vechten.

  59. wouwie….
    echt super mooi!
    knap..

  60. Heel herkenbaar….zoals helaas voor vele van ons.
    Wat ontzettend dapper en mooi geschreven!
    Ik dacht een heel eind over me ES heen te zijn (einde psych etc.) maar zoals ik dit lees denk ik, shit zo denk ik stiekem nog steeds als ik in bikini moet. Al kan ik de gedachten’s beter wegwuiven, toch confronterend…

  61. jammer dat er geen aandacht aan het feit dat ik niet DURF te zwemmen wordt besteed.. ik durf niet in een zwembad, awnt daar mag je geen shirt en lange broek aan.. wel in meertjes, dus daar zwem ik dan met kleding aan. want dat is waar ik de hele tijd aan denk; zien ze mijn vetrolletjes?

  62. Wow… dit zijn echt bijna precies mijn gedachten bij alle leuke activiteiten die ik onderneem. Bij zwemmen is het het ergst, vanwege de bikini enzo (je voelt je altijd bekeken!!) maar ik heb het met schaatsen ook al… (Hoeveel zou ik hiermee verbranden? Moet ik straks warme chocomel met slagroom? Zou ik ook gewoon een kopje thee kunnen bestellen? Zou iedereen niet naar mij kijken, nu? Lijk ik door al die warme kleren niet neg meer op een Michelinmannetje?) Pfft. Ik besef nu pas echt hoe diep ik hier inzit. 🙁

  63. Helaas, te herkenbaar dit.
    Maar zo goed dat je het hebt opgeschreven, echt dat helpt.

  64. ik ga morgen zwemmen en de vorige keer ging het inderdaad zoals hier beschreven staat. 🙁 jammer dat ik niet zo kan genieten van zwemmen als vroeger, morgen ga ik echt mijn best doen.

  65. Wow heel mooi geschreven.
    Helaas, ook heel herkenbaar..
    Soms wilde ik dat alles weer zoals vroeger was, maar helaas.

  66. Ik heb al moeite met onder de douche gaan. Nu ik tegen mijn eetstoornis aan het vechten ben, want ja, zo durf ik het al te noemen, eet ik meer. Het is superzwaar om te eten en ik zal gaan aankomen, dat zie ik wel aankomen. Ben zo bang om die bikini aan te trekken!

  67. Als je zegt dat je het over mij geschreven hebt, zou ik je meteen geloven..ontzettend herkenbaar zeg. En heel mooi geschreven!

    x

  68. vroeger, inderdaad, het onbezorgd genieten. Kan me herinneren dat ik vroeger in mijn bikini door het dorp fietstte!!!!! de gedachte alleen al, wat zal dat heerlijk zijn geweest, geen zorgen, geen negatieve gedachten maar alleen genieten van de zon op je blote huid…

  69. Dit ben ik… Verlang naar vroeger. 🙁

  70. Eng.. ik dacht precies hetzelfde bij het bubbelbad.
    Dit is echt heel erg herkenbaar.

  71. Maakt me zowat aan het huilen dit artikel.. heel heel herkenbaar..

  72. Ik ben al 1,5 jaar niet naar een zwembad geweest, ik vind mezelf veel te dik, m’n vrienden zeggen allemaal van niet, maar ik zie het zelf toch !? Toen ik nog wel zwom was dat bij het bubbelbad echt heel herkenbaar,en ook een patatje halen na het zwemmen herinner ik me nog!

  73. jeetje, helemaal opgelucht aan het zuchten van dit artikel. Zo herkenbaar, heel fijn als iets wat je voelt precies zo wordt beschreven zonder dat je het zelf hoeft te doen.

  74. van dit verhaal voel ik toch echt de tranen branden ja.. ik heb jaren niet gezwommen vanwege mijn lichaam, mijn te kleine borsten.. terwijl ik er vroeger zoo van genoot! vorig jaar was ik het beu en ging voor het eerst sinds 5 jaar ofzo weer het zwembad in met mijn huidige vriend.. het was moeilyk in het begin maar op een gegeven moment was ik heel gelukkig en mijn lover leidde mij af 🙂 ik had het naar mijn zin. maar toch geen friet gegeten achteraf hahaha

  75. dit is echt supermooi geschreven en echt heel erg herkenbaar
    ik woon op Curacao en ik ga dus vaak naar het strand of ergens zwemmen. ik moet dus ook vaak in bikini lopen,ik schaam me dan dood…

  76. Ik herken het helemaal, dat is de reden waarom ik niet meer durf te zwemmen. De schaamte voor me littekens en voor me dikke lijf. Zwemmen is voor mij een kwelling geworden en geen plezier meer zoals het vroeger was. Genieten ervan zit er voor mij niet meer in.

  77. Ik herken dit, ik heb dit ook met schaatsen gehad deze winter. Eerder vond ik schaatsen leuk, als het kon elke dag. Dit jaar ging ik maar een keer. Ik was constant bezig me af te vragen hoeveel ik verbrandde. En ik verafschuwde de mensen om me heen die gehaktballen zaten te eten. De lol van schaatsen was er af…

  78. Best herkenbaar. Ik merk dat ik nog wel moeite heb met aankomen, mijn gewicht en mijn lichaamsbeleving. Zou wel willen dat het anders was.

  79. herkenbaar!

  80. Super geschreven ik herken het helemaal
    en ik kan niet eens meer zwemmen want
    door al die littekens gaan mensen me aankijken
    kreeg tranen in me ogen toen ik het las!

  81. herkenbaaar!
    we gingen met de kliniek zwemmen afgelopen week was wel eng

  82. heeeel herkenbaar!
    zie er nu alweer tegenop om in de zomer op vakantie te gaan wat dus betekent dat je elke dag wel naar het zwembad of strand gaat..
    ik wil er gewoon van kunnen genieten, net als vroeger!

  83. Echt zo herkenbaar.. Ik durf echt nooit een frietje bij te eten ofzo.. Echt heel eng vind ik dat..

  84. weetje ik ben 11 en ja ik heb een buikje. maar ik zelf durf ook geen cola te drinken. en dat denk je ; wat zit er in, hoeveel kcal zit er in, enzo… het is gewoon suuuper eng ik snap jullie egt heel goed. maar zo dapper dat je het schrijft. het is egt moeilijk om een frietje te eten .

  85. wauw echt herkenbaar..
    ik ben deze vakantie al 3 x gevraagd om mee te gaan zwemmen, maar ik durf het gewoon niet..

  86. wow, herkenbaar echt raar om te lezen

  87. Ook al heb ik geen eetstoornis, ik heb deze gedachtes wel.
    Ik zeg tegen mijn vrienden en familie dat ik niet meer van zwemmen hou, maar dat is een leugen. Ik durf mezelf niet meer in een bikini te vertonen. Ik durf nauwelijks een kort broekje aan naar school of naar de stad. Zoals velen hebben gezegd, herkenbaar. Mooi dat je dit durft op te schrijven en te delen met ons.

  88. ik zwem niet meer met mijn eetstoornis, stomweg gewoon omdat dat veel te koud is en omdat ik de lol er niet meer van in zie. maar die paar keren dat ik wel ben wezen zwemmen is dit echt herkenbaar

  89. Wat zou ik graag weer willen zwemmen, zonder al die gedachten! Ben denk ik al een jaar of vier niet meer in het zwembad geweest. Terwijl ik het altijd zo fijn vond…

  90. Herkenbaar… Zaterdag zwemmen met een paar vrienden… HELP

  91. Ergens herkenbaar, ergens totaal niet. Ten tijden van mijn eetstoornis was ik zwemmer op hoog niveau. Ik lag dagelijks in het zwembad. Het was dus heel normaal geworden. Ook dat mensen littekens zagen, of zelfs schade die verser was. En bikini’s waren sowieso uit den boze, dus ik droeg altijd een badpak.
    Ik had door mijn veeleisende zwemrooster dus ook het beste excuus om niet met vrienden te gaan zwemmen. Namelijk: ja, jongens, ik lig altijd in het zwembad, zullen we in mijn vrije tijd iets anders gaan doen?

    Maar wel herken ik het om houden van een badhanddoek, starende blikken naar littekens en de eindeloze vergelijkingspogingen in het zwembad. Iedereen was gespierd, slank… en ik…. ik was constant aan het rekenen.

  92. Ik ben nu ongeveer 1 jaar van mn eetstoornis ‘af’ (anorexia)
    ofja, mn gewicht is weer normaal.
    Maar die gedachtes zijn er nog steeds extreem, al kan ik ze nu wel beter op zij zetten.
    En dit verhaal wat hier boven staat heb ik dus ook nog steeds, (behalve met dat weinig eten dan)
    maar ik wil gewoon lekker kunnen zwemmen, hoelang gaat zoiets nog duren?
    heeft iemand enig idee?

  93. OeiOeiOei het hele artikel door herkenbaar. Van de eerste letter tot de laatste punt…

  94. Zó vréselijk herkenbaar.. Ik durf zelf ook al een hele poos niet meer naar het zwembad.. Ik word er echt helemaal gek van.
    #Trouwens, dit zwembad lijkt VERDACHT VEEL op het zwembad bij mij in de buurt ahaha, ook in de beschrijving van het zwembad omg haha

  95. En weer zo enorm herkenbaar. Ik heb dan wel geen echte eetstoornis, maar toch is dit echt herkenbaar!
    Hahah, ik moet lachen bij dat stukje van dat bubbelbad, zo voelt het echt precies! Maar het is gewoon zo lachwekkend, en tegelijkertijd triest als je dat hardop leest..
    Mooie stukje!

  96. prachtig geschreven,
    ik had nooit gedacht dat deze verhalen zo herkenbaar zouden zijn..

  97. Ik praat en denk soms over mijn “vroegere” eetstoornis alsof het compleet verleden tijd is omdat heet extreme gedrag er niet meer is en ik me veel rustiger voel eronder.. maar dit schud me toch wel weer wakker, helemaal met die plotselinge hitte van vandaag.. alle gedachten ratelen maar door.. Shit, zon zon en zon! Nu gaan mensen straks vragen of ik mee wil zwemmen.. dat doen ze altijd. Waarom? Hierom.. ik vind het zó leuk.. maar ik kan gewoon niet genieten.. alleen als ik met mijn moeder meega in een afgelegen zwembad in duitsland misschien.. 🙁 Ik ben zo kansloos. =.=

  98. Zo herkenbaar!! Morgen gaan we opeens zwemmen met school. Zie er zo tegen op 🙁

  99. Zo herkenbaar. Mooi verhaal!

  100. Indd super herkenbaar want ik ging vrijdag ook zwemmen op een feestje.

  101. Heeyy allemaal,

    Voor mij ook heel herkenbaar maar ik heb het overwonnen !
    Ik ben flink wat aangekomen in een halfjaar en ben daarom onzeker , ook om mijn littekens.
    Ik heb samen met mijn vriendin vorige week een bikini gekocht maar toen we gingen zwemmen moest ik heel erg huilen omdat ik echt niet meer durfde dus we gingen niet.
    De dag daarna ben ik met haar naar het strand geweest op een rustig plekje ( in bikini ! ) en het ging heel goed.
    Die zelfde week zelfs nog naar het zwembad geweest. Ik was echt heel bang en onzeker zeker op het moment in het hokje om om te kleden maar ze heeft net zo lang geruststellend voor het hokje staan praten toen tot ik eruit kwam en het was heel leuk.
    Vandaag ben ik voor de tweede keer in dit jaar naar het zwembad geweest met een andere vriendin en het was echt heel leuk en gezellig !
    We hebben veel gelachen en ik ben blij dat ik die stap het gezet.

    Met dit verhaal wil ik zeggen , eens moet je de eerste stap zetten , maar wel alleen als je er zelf klaar voor bent.

    Het is mogelijk , veel geluk allemaal

  102. Eindelijk iemand die dat snapt.
    En wat is het naar dat we hiermee rondlopen. Volgens mij weten we allemaal ergens wel dat het niet goed is wat we denken maar heeft dat gevoel van wille afvallen de overmacht. Gewoon er tegen blijven vechten!!!!

  103. Wauw, zo herkenbaar dit….

  104. Van de eerste hoofdletter tot de laatste punt, herkenbaar.

  105. Dit is zo herkenbaar, ik heb ook altijd die gedachtes tijdens het zwemmen.
    Ik mis het toen het nog leuk was en ik niet over al deze dingen nadacht.

  106. Ik herken mezelf hier zo erg in, ook al ben ik een jongen. Echt heel goed geschreven.

  107. Mijn letterlijke gedachtes… ):

  108. Prachtig en fijn om te zien dat ik niet de enige ben die zo denkt..

  109. Zodra ik dit las had ik tranen in mijn ogen. Vooral nadat ik de reacties had gelezen was ik erg geschokt hoeveel meisjes hetzelfde probleem hebben. Waarom laten we ons toch zo beïnvloeden door de maatschappij en de schoonheidsidealen die naar een model streven , die misschien ook wel last heeft van hetzelfde probleem?
    Tja wie kan die vraag beantwoorden? We doen gewoon wat we doen en ik hoop met heel mijn hart dat het voor elk van ons een goed einde heeft..
    Ik weet niet meer wiat haar naam was, maar een Francaise zei ooit heel wijs: ‘Als je gezond bent, ben je mooi.’
    En dat geldt voor iedereen hier.
    Ik weet dat niet veel personen dit nog zullen lezen in 2015, ik hoop echter dat voor iedereen dat het prachtige verhaal hierboven jullie laat weten dat jullie niet alleen zijn.

  110. Ik zag dat er twee wat mollige grotere meiden waren met hele dikke billen die ook nog eens een paar worstjes met heel veel saus zaten te eten, en dat bord helemaal op hebben gegeten en dat borden hebben laten staan. Heel nonchalant zaten ze dat calorierijke eten met veelcalorierijke saus te eten en met te dikke billen. Ze hadden ook nog een bikini aan. Hun buik viel zo wat over dat bikinibroekje heen. Ik vond het niet esthetisch staan. Ik kan me voorstellen dat zo”n moeder zegt kun je niet eens wat af vallen want dan ook nog calorierijk eten eten en zo zorgeloos op dat bankje zaten in het zwembad. Heel loom bewogen zij zich voort richting zwembad toen zij alles op hadden.. Ik zou toch wel aan lichaamsbeweging doen zoals sit ups om wat van die buik af te krijgen en die billen vond ik ook te dik. Het waren nog jonge meiden en leken meer op wat uitgedijde moekes en nogal voloptueus. Het scheelde niet veel of je kon ze gezet noemen. Toch dacht ik dat ze tevreden waren en gewoon zich nergens wat van aantrokken. Ze hadden er geloof ik schijt aan wat ze wogen en het kon hun geen reet schelen en dat straalden ze ook uit van je kunt me wat. Tja, dat vond ik knap dat ze dat konden want dat ben ik nu ook weer niet dat het me helemaal niets kan schelen. Ik ben nog niet onverschillig en die meiden leken dat wel van dat het hun niet zo veel kon schelen lak en schijt hebben aan de boel. . Ik heb wel eens vaker gehoord dat iemand met een eetstoornis zich met anderen gaat vergelijken.

  111. Als je maar gezond bent en een goede conditie hebt. Genoeg weerstand dat heb je niet als je veel te weinig weegt. Het zal wel niet prettig voelen als je zo weinig weegt vooral als er zich klachten aandienen met de gezondheid. Dat heb je er niet voor over. Als iemand zo gebouwd is dan past dat bij je en anders niet. Ieder is zoals die is en goed zoals die is. Overgewicht is ook weer niet gezond zoals obesitas en morbide obesitas dan kun je last krijgen van gewrichten. Ik heb ook een kookboek met vetvrije recepten. Als je te mager bent kijkt iedereen je ook na en dan val je op op het strand. Het zal in de zomer ook wel koud zijn met ondergewicht. Met een gewoon gewicht kun je meer en heb je een veel betere conditie. je begrijpt niet wat mensen zich zelf aandoen mer die calorieen tellen en zo vergelijken met anderen want ieder is zoals die is. Iedereen is toch goed zoals die is. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zoiets aanmoedigt. Iemand in het kwaad voort sterken met een ernstig ondergewicht. Zoiets is boosaardig als iemand dat doet. .

  112. Ik ken mensen die anderen aanmoedigen en aanzetten tot zelfmoord en andere destructieve gedachtes. Hoe minder een ander zich voelt hoe beter en belangrijker zij zich voelen. Iemand tot zelfmoord laten brengen is de kroon op hun werk. Het zijn perverse en morbide therapeuten. Ondanks nare ervaringen met trauma”s wordt hun nog aangepraat een therapie te ondergaan en dan maar weer. Ze willen van je af en er beter van worden. het heeft een winstoogmerk. Het maakt hun niet uit hoe je het ervaart als zij er maar van af zijn of beter van je kunnen worden.Zij werken uit winstoogmerk en het is hun om status macht geld en ambitie te doen. wanneer je hen er op aanspreekt voeren ze onzinnige argumenten aan van dat je omgeving ook zo is en daarom voelen zij zich ook gerechtvaardigd om dat te doen. Ze voelen aan waar je een hekel aan hebt en spelen die zelfde trawant waar je last van hebt na als een imitator en als een copycat. Kortom dit soort uitwassen hebben je alleen maar geschaad en zo zijn er helaas meer. je krijgt er niet erkenning voor dat je dit is aangedaan dan dat ze willen dat je dit nog maar eens ondergaat. het maakt hun niet uit wat je er aan overgehouden hebt. Het gaat om hun en hun kliek die willen ze verdedigen. Ik hoop dat die rotte kiezen er zo snel mogelijk uitgaan die een ander met opzet geweld aan doen. Met moedwillig kwaad in de zin en met geheim beraad een ander er tussen nemen en kwaad maken. Ze hebben last van een opgeblazen imago ego. Het lijken wel narcisten of psychopaten delinquenten. Het zijn geestelijk gestoorde criminelen met een perverse scoringsdrift en machtswellust die er op uit zijn anderen te kwellen te sarren treiteren en te jennen. Het zijn naarlingen en ellendelingen lammelingen en parasieten. Ze horen thuis in het huis van bewaring maar het wordt in de doofpot gestopt en in eens heft niemand het gedaan. dan wijzen ze naar die en naar die maar zij hebben niets gedaan.

  113. Hoi ik hoop dat iemand hier nog op kan reageren

    Over ongeveer twee uur ga ik zwemmen en ik kan het eigenlijk niet meer afzeggen, maar ik ben bang. Ik vind het vervelend om mijn lichaam te laten zien. En ik ben bang dat ik meer met mezelf bezig ben dan dat ik gezellig met mijn vriendin ben.
    Heeft iemand tips hoe ik er toch een leuke dag van kan maken?

  114. Zijn er ook mensen die net als ik kampen met zwaar ondergewicht en die graag willen zwemmen maar dit niet doen uit pure schaamte voor je eigen lichaam? Wat doen jullie?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *