Zelfbeschadiging herkennen bij je kind
Zelfbeschadiging komt steeds vaker voor. Gesuggereerd wordt dat zo'n 15 procent van de jongeren zichzelf beschadigt. Zelfbeschadiging komt het meest voor onder meisjes van 15 tot 25 jaar oud. Heb je een dochter (of zoon) die je verdenkt van het hebben van dit soort problemen, dan heb je waarschijnlijk wel iets aan dit blog. Ik zal hierin vertellen waar je zelfbeschadiging aan kunt herkennen en wat je dan het beste kunt doen.
Wat is zelfbeschadiging eigenlijk?
Zelfbeschadiging is het opzettelijk pijn doen van jezelf om innerlijke spanning te ontladen. Zelfbeschadiging is een destructieve manier van omgaan met moeilijke gevoelens, zoals angst, spanning, woede of paniek. Vaak raakt iemand die aan zelfbeschadiging lijdt verwikkeld in een negatieve spiraal. We denken vaak dat iemand die zichzelf beschadigt dit doet door te snijden of te krassen met een scherp voorwerp in de armen, maar zelfbeschadiging is er in verschillende vormen, mate en soms niet zichtbaar door wonden of littekens.
Mensen kunnen zich bijvoorbeeld ook pijn doen door te branden, te bijten, haar (uit) te trekken, wondjes steeds opnieuw op en te krabbelen, zichzelf te branden, te krabben, te knijpen of te slaan. De wonden van deze zelfbeschadiging zijn niet altijd zichtbaar of bevinden zich op plekken die niet zichtbaar zijn in kleding, zoals op de bovenbenen, enkels, onderbuik, bovenarmen of borst.
Waar komt het door dat je kind zichzelf beschadigt?
Jongeren die lijden aan zelfbeschadiging hebben vaak grote problemen rondom zelfbeeld, ervaren een identiteitscrisis, voelen zich somber of kunnen moeilijk met hun gevoelens omgaan. Andere opvallende kenmerken zijn; weinig energie, negatief over zichzelf, weinig zelfvertrouwen, angstig, depressief en ook komen gedachtes over suïcide vaker voor bij mensen die zichzelf beschadigen. Soms heeft het probleem een oorzaak of bijkomend probleem dat te maken heeft met heftige gebeurtenissen in het leven van de persoon, zoals een scheiding van ouders, eetstoornissen, seksuele identiteitscrisis, teveel verantwoordelijkheid (voor broertjes en zusjes) moeten dragen als kind, pre-menstruaal syndroom of seksueel misbruik. Dit is bij iedereen die lijdt aan zelfbeschadiging weer anders.
Hoe signaleer je zelfbeschadiging bij je kind?
Zelfbeschadiging kan moeilijk zijn om te signaleren, omdat een kind of jonge vrouw (of man) het vaak probeert te verbergen voor de omgeving. Het is een groot geheim dat hij of zij met zich meedraagt. Toch zijn er signalen die kunnen voorspellen dat je kind hieraan lijdt. Hieronder vind je een aantal van deze signalen.
- Niet willen sporten of zwemmen
- Verandering in persoonlijkheid
- Negatief over zichzelf praten
- Onverwachte wondjes of blauwe plekken
- Zich niet omkleden waar anderen bij zijn
- Lange mouwen en broekspijpen dragen, ook al is het warmer weer
- Veel armbandjes, polsbandjes of horloges dragen
- Veel alleen zijn en zich erg veel terugtrekken op de slaapkamer
- Veel tijd in de badkamer spenderen
- Veel scherpe voorwerpen op de slaapkamer
- Allerlei verband, watten, pleisters en ontsmettingsmiddelen op de slaapkamer
- Pleisters en wonderverzorging stiekem uit de gezamenlijke EHBO-trommel 'pikken'
- Niet mee willen gaan winkelen
- Bloedvlekken in bed, op handdoeken of kleding
- Laxeermiddelen of afslankpillen op de slaapkamer
- Zich na moeilijke momenten lange tijd op de slaapkamer verstoppen
- Mogelijkheden zoeken om onder sociale situaties uit te komen en alleen thuis te zijn
Wat kun je als ouder doen wanneer jouw kind zichzelf pijn doet?
Nu je weet wat de signalen zijn en mogelijk een aantal of erg veel signalen herkent, is het belangrijk om te weten wat je nu het beste kunt doen als ouders. Misschien schrik je erg van het vermoeden dat je hebt of bevestigd dit wat je al dacht. Dit kan de neiging om boos te worden of het te controleren veroorzaken. Maar wat kun je nu precies doen? Hieronder heb ik een aantal tips voor je op een rij gezet die jou als ouder mogelijk kunnen helpen.
- Ga nu niet meteen het gesprek aan met je kind. Het kan zijn dat je nu nog teveel onder invloed bent van je emoties en zorgen. Het gesprek kan daardoor misschien niet lopen zoals je eigenlijk zou willen en je kunt het kind vaak door de emoties niet op de juiste manier steunen in het gesprek.
- Wacht met het gesprek over het onderwerp totdat je alleen bent met je kind en je zeker weet dat jullie niet gestoord zullen worden.
- Praat over het onderwerp met begrip en compassie.
- Probeer het gesprek open te houden en je zorgen uit te spreken in plaats van je vermoedens/beschuldigingen op tafel te leggen. Zeg bijvoorbeeld: ''Ik wil graag even met je praten omdat ik bezorgd om je ben. Ik heb gemerkt dat je niet zo lekker in je vel zitten en wil er graag voor je zijn.''
- Spreek pas daarna je vermoeden uit en doe dit op een rustige toon. Zeg bijvoorbeeld: ''Ik heb gezien dat je wondjes hebt op je arm en ik vroeg me af of je jezelf pijn doet.'' Hierdoor stel je een vraag en beschuldig je niet.
- Ga niet in discussie over het onderwerp of probeer je gelijk te halen. Reageer niet boos wanneer hij/zij toegeeft zichzelf te beschadigen maar blijf rustig, open en reageer met empathie.
- Onthoud tijdens de gesprekken over dit onderwerp dat ze moeite heeft met het uiten van gevoelens of het delen van gedachtes. Iets delen van wat er in haar omgaat is een hele opvage.
- Laat weten dat je er bent voor hem/haar en dat je begrijpt hoe moeilijk dit is. Houd het gesprek ook gaande en kom er af en toe op terug. Het is fijn om regelmatig te laten weten dat je er voor hem/haar bent en je bereid bent te helpen in plaats van de veroordelen.
- Laat weten dat je er samen hulp bij wilt zoeken en ze dat niet alleen hoeft te doen. Stel voor om een afspraak te maken bij de huisarts of een therapeut op te zoeken die haar kan helpen om weer gelukkig te leren zijn.
- Het is niet gek dat je als ouders verdriet hebt om de problemen van je zoon of dochter. Zoek daar ook steun bij in je omgeving, relaties of vriendschappen. Voel je ook niet bezwaard om zelf een therapeut op te zoeken om er over te praten.
- Luister. Dit is misschien wel het aller belangrijkste. Soms is jouw luisterende oor nog veel belangrijker dan jouw advies of helpende tip. Wees een luisterend oor voor je kind en geef hem of haar daarin ruimte om te vertellen wat hij/zij kwijt wil, zonder direct met advies of een mening te komen.
- Verbied zelfbeschadiging niet. Dit lijkt misschien een goede manier om grenzen aan te geven, maar heeft geen zin. Zelfbeschadiging is een coping-machanisme dat pas kan veranderen wanneer hij/zij zelf begrijpt waarom ze het doet en andere manieren leert om met die gevoelens om te gaan.
- Zoek professionele hulp. Zelfbeschadiging is niet enkel gedrag, maar gaat veel dieper dan dat. Een kind heeft een gezonde mate van zelfvertrouwen, goed omgaan met gevoelens en een positief zelfbeeld nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen en gelukkig te kunnen zijn. Gesprekken bij een psycholoog, gespecialiseerde therapeut of groepstherapie kan jouw kind weer helpend lekker in haar vel te zitten en op een gezonde manier om te gaan met gevoelens.
- Hou van hem/haar. Het aller belangrijkste is en blijft liefde. Laat weten dat je van je kind houd en bedenk zelf eens wat je graag voor haar zou willen doen, omdat je van haar houdt.
- Ga naast haar staan, niet tegenover haar (of hem). Ga de strijd samen aan en laat weten dat ze het niet alleen hoeft te doen. Vraag haar ook wat je voor haar wel of juist niet kunt doen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind dit echt verraad!!!!!!
Dit is echter een zeer goed geschreven artikel , je mag ook niet vergeten dat (jouw) ouders dergelijk artikel vaak niet zomaar gaan lezen , ze lezen het als ze al een vermoeden hadden en dit artikel zou hen vooral de gesprekstips geven .
In mijn geval heb ik begeleiding voor zelfbeschadiging zonder dat mijn ouders ervan weten , maar voor sommige anderen kan het juist een hele goede stap naar hulp zijn als de ouders het gesprek over automutilatie aangaan .
Groetjes , Lot (14 j.)
Echter hebben mijn ouders wel al vermoeden gehad van mijn zelfbeschadiging om deze redenen van jullie lijstje :
-Onverwachte wondjes of blauwe plekken
-Zich niet omkleden waar anderen bij zijn
-Lange mouwen en broekspijpen dragen, ook al is het warmer weer
-Veel armbandjes, polsbandjes of horloges dragen
-Veel alleen zijn en zich erg veel terugtrekken op de slaapkamer
En als ze mijn kamer hadden onderzocht ook dit :
-Veel scherpe voorwerpen op de slaapkamer
-Allerlei verband, watten, pleisters en ontsmettingsmiddelen op de slaapkamer
-Pleisters en wonderverzorging stiekem uit de gezamenlijke EHBO-trommel 'pikken'
-Bloedvlekken in bed, op handdoeken of kleding
Nou ja , het artikel klopt dus wel ...
Je ouders hebben recht op hun eigen verdriet en jij hebt recht op hun liefde. Zij kunnen je in deze rottige situatie steunen. Neem je zelf en je ouders serieus.
Wat ik echter niet begrijp is dat jullie in dit artikel de LSZ niet benoemen, Landelijke Stichting Zelfbeschadiging, een stichting die - net als jullie - vanuit ervaringsdeskundigheid in combinatie met kennis hulp verleent aan mensen met dezelfde problematiek, op een laagdrempelige manier (met forum, mail etc.). Dit is een plek waar lotgenoten, maar vooral ook bondgenoten (ouders, verwanten, hulpverleners) zich aan kunnen melden.
Mijn ouders weten het bij mij ook en zijn heel begripvol.
Zoals het er staat, het verbieden heeft geen zin. Het beschadigen kan een manier van omgaan met emoties zijn en dat heb je op dat moment misschien even nodig.
Zelfbeschadiging is geen oplossing, het is geen deel van jezelf. Het is een probleem dat op te lossen is, waarnaar je je echt zelf kunt gaan ontdekken.
Hoop dat er een hoop ouders zijn die hier iets aan gaan hebben
Mooi geschreven!
Bedankt
ik wou dat ik haar pijn zelf kon wegnemen..
Misschien leuk om te weten: zojuist heb ik het boek Daisy van Phil Earle gelezen, dat gaat over een meisje dat zichzelf beschadigd omdat ze zich schuldig voelt over allerlei dingen. Het is prachtig geschreven (vind ik). En geeft veel inzicht over zelfbeschadiging. Een aanrader om te lezen dus, zowel voor de omgeving als voor iemand die het zelf doet.
ik ben nu 2 jaar verder en heb er spijt van.
mijn moeder weet dit en steunt mij enorm.
samen met begleiding ben ik eraf gekomen.
en voor mijn moeder:
mam het spijt mij zo dat ik je zoveel pijn heb gedaan,
we hebben nu een moeilijke tijd en jij bent er voor mij, maar andersom ook
ik hou van je.
voor carleen:
lieve carleen.
bedankt voor je hulp meis,
ik gun je nu het zelfde.
weet dat ik niet boos wordt op je maar hoop dat je je best doet,
jij kan dit ook.
liefs, renske
Hij was erg verdrietig en kwam met een verhaal, waar wij beide van dachten dit klopt niet. Maar we hebben hem zijn verhaal laten doen en opeens kwam het eruit. Al maanden vragen wij of het wel goed gaat op school. Hij is heel gedreven en leert graag maar zit in een klas met kinderen die dit absoluut niet hebben. Heeft ook geen vrienden op school. Iedere keer zei hij, jullie maken je te veel zorgen alles gaat goed. Maar nu vertelde hij wat wij al dachten, hij wordt gepest. Sondert zich nu af en heeft er geen last meer van maar is natuurlijk erg eenzaam. Als hij dan heel erg verdrietig is krabt hij zijn armen open.
Wij hebben hem tips gegeven wat hij misschien kan doen om vrienden te krijgen en verder alleen naar hem geluisterd.
Wij vinden dit heel erg! Wij denken ook dat hij hulp nodig heeft maar hij wil geen hulp. Wie weet wat we kunnen doen?
ik beet vooral heel veel op mijn armen. maar ik bonkte ook ooit met mijn hoofd tegen de muur aan, en heb ooit gekrast op mijn arm.
en dat allemaal om mij beter te voelen, zodra alle pijn weggingen die ik al die jaren had verborgen. echter werd ik er niet beter op (ja tijdelijk dan) maar toch bleef ik het doen. ik had niet z'n fijne verleden gehad. als baby tot mijn (bijna) 7e kreeg ik regelmatig een epileptische aanvallen (complex partiele aanvallen)
ik had geen vrienden, ik werd heel veel gepest
ik had mijn oma verloren door een rot ziekte.
maar dat alles werd erger toen ik voor het eerst met mijn ex vriendje ging uitmaken
ik had dan natuurlijk liefdesverdriet. ik was toen nog maar 16 toen ik de liefdesverdriet had, niet zo kort daarna begon ik mezelf pijn te doen
omdat ik dacht dat niemand er voor mij was.
in het begin deed ik het om aandacht te trekken en dat was goed gelukt ook nog
want mijn meester ging toen mijn moeder opbellen vanwege de zelfbeschadiging waar ik mee begon, mijn moeder is echter niet zo begripvol want zij denkt dat ik het voor aandacht doet of zo. mijn moeder reageert dan heel boos op mij
maar mijn vader is anders nog 10 keer erger dan haar.
mijn computer wordt dan weggehaald en hij wilt mijn verhalen niet eens horen.
als ik ook maar een probleem hebt of zo of in iedere geval als ik ergens meezit wilt mijn vader het niet eens horen. hij is echt zo onbegripvol.
ik ben er echter 2 jaar mee gestopt met het zelfbeschadiging want ik ben er zelf op een moeilijke manier erachter gekomen dat je jezelf er niet eens mee helpt
en dat zelfbeschadiging een verslaving wordt (bij mij werd het wel een verslaving)
je voelt je voor heel even wat beter maar daarna wordt het juist alleen maar erger
maar je weet niet waar je je emoties anders moet laten.
de mensen beginnen afstand van je te nemen vanwege je zelfbeschadiging
en je geeft alles op op een gegeven moment en ik wil dat jullie doorvechten met jullie leven. die uitspraak heeft mij z'n beetje geleerd om mezelf niet meer pijn te doen, ik hoop dat jullie het z'n beetje van mij aannemen
en tja wat ouders betreft, niet alle ouders zijn zo begripvol en ik denk ook dat het zo blijft!
Made a wrong turn, once or twice
Dug my way out, blood and fire
Bad decisions, that's alright
Welcome to my silly life
Mistreated, misplaced, misunderstood
Miss "No way, it's all good", it didn't slow me down
Mistaken, always second guessing, underestimated
Look, I'm still around
Pretty, pretty please, don't you ever ever feel
Like you're less than fuckin' perfect
Pretty pretty please, if you ever, ever feel like you're nothing
You're fuckin' perfect to me!
You're so mean, when you talk, about yourself you were wrong
Change the voices in your head, make them like you instead
So complicated, look how big, you'll make it
Filled with so much hatred, such a tired game
It's enough! I've done all I can think of
Chased down all my demons, I've seen you do the same
Oh, pretty, pretty please, don't you ever, ever feel
Like you're less than fuckin' perfect
Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you're nothing
You're fuckin' perfect to me
The whole world's scared, so I swallow the fear
The only thing I should be drinking is an ice cold beer
So cool and limed and we try, try, try
But we try too hard and its a waste of my time
Done looking for the critics 'cause there everywhere
They don't like my jeans, they don't get my hair
Exchange ourselves and we do it all the time
Why do we do that, why do I do that?
Why do I do that?
Oh, pretty, pretty please, don't you ever, ever feel
Like you're less than fuckin' perfect
Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you're nothing
You're fuckin' perfect to me!
You're perfect, you're perfect
Pretty, pretty please, if you ever, ever feel like you're nothing
You're fuckin' perfect to me
mvg,
smurfin
Heb afspraak bij huisarts gemaakt en gaan er samen erheen.
Ze is een binnenvetter en verteld niks moest van school achterkomen.
Ben erg bezorgd haar weet ook niet waarom ze dit doet.