Dysthyme Stoornis of dysthymie
De dysthyme stoornis, ook wel dysthymie genoemd, is eigenlijk een chronische en ietwat lichtere vorm van een depressie. De dysthyme stoornis kenmerkt zich, net als een depressie, door een gebrek aan plezier en voldoening in het leven. Er is sprake van een dysthyme stoornis als deze klachten minimaal gedurende twee jaar spelen. De klachten kunnen tussentijds wel verminderen of even weg blijven, maar nooit langer dan twee maanden. Een dysthyme stoornis valt onder de stemmingsstoornissen en gaat vaak samen met problemen met eten, slapen, concentratie en met gevoelens van wanhoop en weinig energie.
"Al lange tijd voelde ik me somber. Ik begreep niet waardoor het precies kwam, maar ik was gewoon niet meer blij. Ik beleefde weinig plezier. Altijd voelde ik een soort van grijze mist om mij heen. Zou ik een depressie hebben? Ik wilde ervan af en ging online op zoek naar wat er met me aan de hand kon zijn. Ik stuitte al snel op honderden resultaten naar aanleiding van het zoekwoord depressie, maar herkende me slechts deels in de verhalen en symptomen. Ik had bijvoorbeeld niet echt last van weinig eetlust en ik sliep ook prima. Was ik dan niet depressief? Ik begreep er niets meer van, totdat iemand me vertelde over een dysthyme stoornis." Kim
Wat is dan eigenlijk het verschil met een depressie? Het grootste verschil zit hem in de hevigheid van de symptomen. Deze symptomen zijn bij een dysthyme stoornis minder hevig. Dit betekent echter niet dat de lijdensdruk ook minder is.
Iemand met een ernstige depressie is in veel gevallen niet meer in staat om goed te functioneren op het gebied van werk, sociaal en privé. Iemand met een dysthyme stoornis is vaak nog wel instaat om op deze vlakken te functioneren, maar heeft er gewoonweg geen plezier meer in. Tenslotte duurt een depressie gemiddeld 4 tot 6 weken en is er een redelijk duidelijk begin en einde. Bij een dysthyme stoornis is dat begin en einde minder duidelijk en is de somberheid veel langduriger. Iemand met dysthymie kan door heftige ervaringen ook een depressie krijgen. Er is dan sprake van een dubbele depressie.
Er is niet één aanwijsbare oorzaak voor het ontstaan van een dysthyme stoornis. Een deel is erfelijk aangelegd, dan spelen er nog sociale factoren en tenslotte spelen psychologische factoren een rol. De ene persoon is gevoeliger voor het krijgen van een ziekte dan de andere persoon. Dat heeft te maken met je genen. Als er bijvoorbeeld meer sprake is van psychische stoornissen binnen de familie, dan heb jij ook meer kans om dit te ontwikkelen. Het is geen oorzaak en gevolg kwestie, enkel een 'gevoeliger voor' kwestie.
Daarnaast spelen de dingen die je meemaakt ook een belangrijke rol. Heb je veel heftige en nare dingen meegemaakt, dan heb je meer kans om een dysthyme stoornis te ontwikkelen als wanneer je in alle rust en positiviteit hebt geleefd. Tenslotte speelt je eigen persoonlijkheid een rol. Ga je makkelijk om met stress, teleurstelling en negatieve gevoelens of heb je hier veel moeite mee? Heb je weinig zelfvertrouwen of zie je veel zaken somber in, dan is de kans groter dat je een depressie of dysthyme stoornis ontwikkelt.
"Als mensen vragen hoe het me gaat dan vind ik het lastig daar antwoord op geven. Het gaat niet heel slecht, ik ben niet zwaar depressief en als ik objectief naar mijn leven kijken, dan heb ik het best aardig voor elkaar. Toch zou ik niet volmondig kunnen zeggen dat het goed gaat. Het meest van de tijd voel ik me wel "oké' met uitschieters naar boven, maar vooral naar beneden. Ik kan heus wel genieten van dingen, maar toch voelt het leven voornamelijk als een strijd die ik iedere dag opnieuw moet voeren.
Eigenlijk is het alsof ik altijd aan het rennen ben voor de trein en ‘m telkens net niet haal. Het neemt veel plezier van het leven weg en zorgt ervoor dat ik me afvraag waar ik het allemaal voor doe. Hoe hard ik ook werk en hoe goed ik mijn best ook doe om me beter te voelen en positiever in het leven te staan, uiteindelijk kom ik altijd weer uit bij die sombere gevoelens. Dit zorgt ervoor dat ik vaak helemaal geen zin meer heb om mijn best te doen, waardoor ik nog somberder en uiteindelijk zelfs depressief wordt. Het is een ingewikkelde vicieuze cirkel." Kim
Het diagnostisch handboek voor de psychiatrie (DSM-5) noemt zowel dysthymie als de chronische (langdurige) depressie een persisterende depressieve stoornis. Bij een dysthyme stoornis kan degene die er aan lijdt, redelijk functioneren in het dagelijkse leven. De symptomen zijn meestal niet heel hevig en niet alle symptomen van een depressie zijn aanwezig. Ongeveer 5% van de bevolking lijdt jaarlijks aan een depressie ten opzichte van ongeveer 1% met een dysthyme stoornis. Somber zijn, maar niet depressief zijn betekent niet automatisch dat je een dysthyme stoornis hebt. De kenmerken van een dysthyme stoornis zijn de volgende:
• Een chronisch depressieve stemming gedurende het grootste deel van de dag, meer dagen wel dan niet, gedurende minimaal twee jaar aanhoudt. Bij kinderen en adolescenten kan de stemming eerder prikkelbaar dan depressief zijn en moet dit tenminste één jaar duren.
• Gedurende de depressieve stemming zijn minimaal twee van de volgende symptomen aanwezig:
- Slechte eetlust of te veel eten
- Heel veel of weinig slapen
- Weinig energie, constant moe zijn
- Laag gevoel van eigenwaarde
- Slechte concentratie en niet kunnen kiezen
- Gevoelens van hopeloosheid
• Gedurende de tweejarige periode blijven de symptomen nooit langer dan 2 maanden weg.
• In de eerste twee jaar van de stoornis (één jaar bij kinderen en adolescenten) is er geen sprake geweest van een depressieve episode, wat wil zeggen dat de stoornis niet eerder toe te schrijven is aan een chronische depressie of een depressieve stoornis die gedeeltelijk in remissie is.
• Er is nooit sprake geweest van een manische episode, een gemengde episode of een hypomane episode.
• De depressieve symptomenkunnen niet beter worden verklaard door schizofrenie, een waanstoornis of andere psychotische stoornis.
• De stoornis is niet het gevolg van de directe lichamelijke effecten van een (genees) middel.
• De symptomen veroorzaken duidelijk lijden of beperkingen in het sociaal, beroepsmatig functioneren of het functioneren op andere belangrijke gebieden.
Hoe kom je ervan af?
Als je eenmaal weet dat je geen depressie hebt, maar al langere tijd lijdt aan een dysthyme stoornis is het belangrijk om te zorgen dat je de juiste hulp vindt. Je wilt er immers van af.
Eerder werd gedacht dat medicatie, antidepressiva, bij een dysthyme stoornis geen effect heeft. Inmiddels is er wat meer onderzoek naar gedaan en lijken antidepressiva wel werkzaam. De moderne varianten van antidepressiva (SSRI's) lijken hierin het meest werkzaam. Daarnaast zijn er twee vormen van psychotherapie helpend als je lijdt aan een dysthyme stoornis: Interpersoonlijke Psychotherapie en Cognitieve Therapie.
Eetstoornis en dysthyme stoornis?
Als je lijdt aan een eetstoornis, een zware periode doormaakt of last hebt van andere problematiek, zit je uiteraard ook niet lekker in je vel. Dit betekent niet dat je dan automatische ook een dysthyme stoornis hebt. De eetstoornis of moeilijke gebeurtenis of bijvoorbeeld persoonlijkheidsproblematiek staat dan op de voorgrond en een symptoom hiervan is een depressief gevoel. Bij een dysthyme stoornis staan de depressieve gevoelens meer op de voorgrond en is het slechte eten een symptoom van de dysthymie.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dat is nu minder. Ik kan nooit echt happy of tevreden zijn. Dit is al zo lang als ik mij heugen kan,ook als klein meisje. Ik wist niet dat dit ook stoornis is. Verklaart wel een hoop.
En ik ben dus ook niet de enige, blijkbaar.
Dank je wel voor deze verhelderende blog
Ik heb de diagnose dysthyme stoornis gekregen. Al ruim drie jaar heb ik last van somberheid en de bijbehorende dingen {moe, geen concentratie, geen eetlust, etc.}. Maar in die tijd zijn ook suicidale gedachten gekomen, die steeds erger zijn geworden. Op het moment wordt ik goed in de gaten gehouden, omdat die kans best reeël is geworden. Studeren lukt niet meer. Ik moet ontzettend veel huilen. Wil de hele dag in bed blijven liggen.
Toen ik die diagnose krijg was ik eigenlijk erg verward/verdrietig/boos/telleurgesteld, Want hoewel de nare stemming er al superlang is bij dystymie, het staat toch bekend als een stoornis met minder, of minder heftige depressieve klachten.
En die diagnose kan ik plaatsen op drie jaar en twee jaar geleden. Een jaar geleden misschien zelf nog een beetje. Maar op het moment... voelt het echt wel meer dan een soort lichte depressie ofzo..
Weet iemand een beetje hoe zoiets zit?
Iedereen is leuk en mooi op zijn eigen manier. En er zullen zeker nog mensen zijn die mij hier gelijk zullen geven. Ik ben ook al 4 jaar somber en denk dat het ook nooit zal overgaan. Maar dan zijn er weer af en toe periodes dat het wat beter gaat en daar trek ik me aan op. Ik probeer het ook gewoon los te laten, want hoe harder er je mee bezig bent om te zeggen dat je je niet goed voelt, hoe slechter je ook gaat voelen. Probeer het gewoon los te laten, en ook veel te bewegen. Ik weet dat het in het begin niet zo gemakkelijk is, maar probeer toch maar. Langzaam ga je je beter gaan voelen. Niet opgeven hé. En wie weet komt er ook medicatie om deze somberheid de baas te kunnen. De geneeskunde wordt alsmaar beter. Dus we leven op hoop. Ik hoop dat je hieraan iets hebt.
Vaak voel ik mij niet slecht maar ook niet heel goed, maar ben allang blij wanneer ik mij tenminste niet heel slecht voel
Gelukkig nu ik ouder word (en ik wat meer zelf vertrouwen heb)wordt de somberheid wel wat minder erg en heb ik langere periode's dat ik me wat beter voel
Het helpt mij om niet tegen mijn negatieve gedachten in te gaan, gewoon accepteren dat ik me rot voel, het is wat het is
Altijd maar tegen die negatieve gedachten ingaan helpt mij toch niets, is alleen maar heel erg vermoeiend waardoor ik me juist slechter ga voelen
In het algemeen heb ik geen al te best zelfbeeld, heb ik moeite me te concentreren, verzorg ik mezelf vaak slecht (omdat het gevoelsmatig toch geen zin heeft) en heb ik mijn financiën nog nooit echt onder controle gehad.
Ik merk dat ik betere dagen heb, en ik heb echte k*t dagen, dagen waarop alles tegen lijkt te werken en ik eigenlijk echt niet verder wil. Om me wat beter te voelen blow ik heel wat af.
Op mijn mindere dagen, denk ik bij elke boom waar ik langs rij: Zal ik? Hoe lekker zou het zijn om er niet te zijn? Daarna bedenk ik me (tot nu toe) ook elke keer dat ik het mijn ouders/geliefden niet aan wil doen om mezelf echt van kant te maken. Dit is eigenlijk alles wat me ervan weerhoudt om mijn stuur om te gooien en de boom ook echt op te zoeken. Al met al, vraag ik me wel is af hoelang dit nog goed gaat.. Hoelang ik mezelf nog kan tegenhouden.
Als ik (op mijn betere dagen) naar de toekomst kijk zie ik mezelf echt wel een keer op mijn pootjes terecht komen. Toch blijf ik met de vraag zitten, HOE DAN?! Hoe kan ik nog gaan genieten van het leven? Wat moet daarvoor gebeuren? Ik heb hierop, tot op de dag van vandaag, nog geen antwoord kunnen vinden. Het feit dat dysthymie chronisch is, is voor mij geen heel geruststellende gedachte..
Ik blijf hopen de liefde van m'n leven tegen te komen, en dat daarmee alles goedkomt. Maar als ik realistisch nadenk, kan ik dit ook niet van een aanstaande liefde vragen/verwachten. En daarnaast, heb ik tot nu toe niet heel veel geluk in de liefde. Dus; ik moet het ook nog maar zien gebeuren..
Al met al is dit misschien geen al te vrolijk verhaal, zonder clue. Maar ik wilde het toch even kwijt, ik hoop maar dat iemand er iets aan heeft..
Sterkte allemaal!
Ik heb echt 0 vertrouwen in de toekomst, ik geloof niet dat ik ooit gelukkig kan zijn. Het liefste wil ik gewoon dood omdat ik klaar ben met strijden, het heeft toch geen nut..
Fijn dat ik dit even hier kon delen, bedankt!
Aan iedereen die dit leest in de toekomst: je bent niet alleen, dikke knuffel van mij! X
"Als mensen vragen hoe het me gaat dan vind ik het lastig daar antwoord op geven. Het gaat niet heel slecht, ik ben niet zwaar depressief en als ik objectief naar mijn leven kijken, dan heb ik het best aardig voor elkaar. Toch zou ik niet volmondig kunnen zeggen dat het goed gaat. Het meest van de tijd voel ik me wel "oké' met uitschieters naar boven, maar vooral naar beneden. Ik kan heus wel genieten van dingen, maar toch voelt het leven voornamelijk als een strijd die ik iedere dag opnieuw moet voeren.
Eigenlijk is het alsof ik altijd aan het rennen ben voor de trein en ‘m telkens net niet haal.
Persoonlijk voeg ik er dan aan toe. Als ik de trein kan halen dan ren ik ervoor weg. Soms heb ik doelen die ik door omstandigheden niet kan halen. En soms kan ik die doelen halen, maar ren ik als het ware weg. Bang voor het resultaat.
Veel mensen zeggen: je moet over je problemen praten. Maar dan denk ik: hoezo praten. Ik moet ten eerste niets. Ten tweede, ik praat als ik dat wil. En ten derde. Waarom zou ik iemand vertrouwen om mee te praten. Dat werkt op den duur altijd tegen je. Althans dat is mijn ervaring...
Soms voelt het alsof je de enige bent die zich zo machteloos voelt, ookal weet ik dat er genoeg mensen op de wereld zijn die zich ook shit voelen.
Elke dag is weer een strijd tegen die donkere gevoelens en gedachten, maar toch weten dat hiermee strijden geen zin heeft. Dat is zo frustrerend!! Sommige dagen word ik wakker en kan ik alleen maar huilen met daartussen fases waarin ik me leeg voel, om vervolgens weer een piek naar beneden te krijgen. Ik durf mijn gevoelens amper te delen omdat ik bang ben anderen tot last te zijn, ookal zegt iedereen van niet. Sorry voor deze negatieve tekst, maar misschien dat iemand zich herkent en zich ook minder alleen voelt!
Dikke knuffel voor diegene die het nodig heeft!
Als je aan mij zou vragen hoe het met me gaat dan zou ik zeggen: jahoor het gaat wel. Ik heb geen diepe depressie en heb mijn leven goed voor elkaar. Getrouwd, gelukkig met mijn man en 2 kinderen, heb een vaste parttime baan die ik leuk vind dus ben er tevreden mee. Toch heb ik al mijn hele leven dat sombere gevoel. Ik ben altijd jaloers op mensen die zo onbezorgd zitten te lachen en te dansen enz. Bij mij is het net of er altijd een sluier tussen zit....ik wil wel heel blij zijn maar ik voel het niet...
Ik heb al diverse coaches en therapeuten gehad maar dit is altijd kortdurend effect of geen effect.
Ga nu hypnosetherapie proberen....ben benieuwd, wel een beetje eng ook.
Toch maak ik me zorgen, want ik vind aan de medicatie gaan wel een dingetje. Ik wil heel graag dat de stoornis weg gaat of over gaat, maar hier heb ik niet echt een duidelijk antwoord op gekregen op internet. Ik ben in ieder geval bezig met psychotherapie en hoop hier antwoorden en rust in te vinden.
Heel veel succes en liefde aan iedereen met deze stoornis en het gaat ons lukken!
Ontzettend veel opname s gehad en allerlei soorten therapieën. Ontzettend veel banen en relaties, vriendschappen was een komen en gaan.
Somber zijn, ontevreden voelen, de lat hoog leggen en extreem gespannen en gestresst zijn.Huilbuien en sinds kort woedeaanvallen naar mijn partner.Alleen voelen en zo n slecht zelfbeeld,, piekeren en zwaar op de hand.Veel.lichameljjke klachten en leer op keer hopen dat ik nu op mijn 48ste eindelijk open ga en mezelf kan accepteren. Ik.ben bang voor de toekomst bang om nooit echt gelukkog te zijn!
Ik woon sinds 2 jaar samen ook dat gaat moeizaam.
Ik heb mezelf zo vaak van het leven willen beroven.
Ik heb dit ook al een paar keer gedaan.
Ik voel me zo verdrietig over mijn leven.
Gelukkig heb ik af en toe wat betere episodes.
Daar hou ik mij aan vast.
Mezelf terugtrekken is essentieel, massa vermijdt ik.
Sociale contacten zijn moeizaam.Ik heb et de energie niet voor!
Nu ga ik weer aan de slag met een therapie betreffende neurotransmitters.
Omdat ik zoveel wakker ben, slecht slaap, onrustig ben en zo graag rust en balans in mijn leven wil.!
Op mijn 27ste werd ik opgenomen. diagnose Dystimie.
Na 8 mnd opname volgde er meer.veschillende opname s.Er komen betere tijden werd et mij gezegd..
Verschillende banen, relaties, vriendschappen die komen en gaan.Het gevoel onder water te leven, onrust, gespannen en enorm gestresst. Werk hou ik amper vol.Sinds 2 jaar woon ik samen ook dat gaat moeizaam. Ik huil veel, voel mij gespannen en ik sleur mij door de dan heen.
Zoveel geprobeerd zelfs hesenstimulatie etc.
Slecht zelfbeeld, nergens aan toekomen, slecht slapen, enorme moeheid .
Sinds vorige jaar heb ik Venlafaxine (hierdoor is mijn somberheid stukken minder, )
Bij tegenslagen, emotionele gebeurtenissen ben ik compleet vd wereld.
Accepteren dat deze Dystimie bij mij hoort..
Veel dagen zijn echt een strijd. Ik kan me dan nauwelijks tot werken toe zetten, of sporten, of gezellig doen, nouja.. niets eigenlijk. En blijf maar zoeken naar dat wat me mogelijk wat gelukkiger maakt. Ik denk continu dat dit m'n eigen schuld is. Dat ik iets heel stoms continu fout doe waarom ik me zo voel. Ook niet echt goed voor m'n eigenwaarde ;).
Heel veel succes iedereen. En nogmaals, super fijn die openheid!
dank voor je verhaal. Wat goed dat je dit deelt en er meer bekendheid komt. Ik hoop vooral dat het andere (jonge) mensen herkenning biedt en misschien handvatten om om te gaan met deze gevoelens.
Want ik heb vaak zoveel angsten dat ik al moet overleven, hoe kan ik dan voor een baby'tje zorgen? Met medicatie gaat het wel veel beter met mij! Kunnen jullie mij ervaringen delen?
Alle verhalen op deze blog lezen als een feest der herkenning.
Alleen kan ik me niet (meer) voorstellen hoe het is om niet in een donkere wolk te zitten.
Heb 35jaar vertrouwd op alcohol om vrolijk mee te doen en genoeg afgestompt te zijn om door te gaan. Ben nu gestopt maar moet op zoek naar vervanging..